PhyriaAlbum

“The Colors Among Us” is het tweede album van de Duitse band Phyria. Vanaf het moment dat de cd in huize van der Heijde ligt staat er een grote lach op mijn gezicht. Is dat vanwege mijn voorkeur voor magistrale toetsen? Nou nee, er is geen klavier te bekennen bij de mannen. Dan zullen het vast de vele gitaarsolo’s zijn. Ook al mis, dat aantal is namelijk nul. Tevens is mijn luistergenot niet ingegeven door een grote variatie tussen de nummers onderling. Nee, nee, nee, ik krijg m’n muzikale vlinders hoofdzakelijk van de afwisseling die er binnen de nummers zelf is. Dan weer is het subtiel en sfeervol, dan weer rauw en energiek. Deze schakeringen gaan gepaard met buitengewoon fraaie melodielijnen en dan is het wel heel fijn dat de band in de persoon van Benjamin Hammans een sterke zanger heeft. Laat gitarist Jonas Jansen maar spelen, geef bassist Fabian Swars maar de ruimte en laat drummer Michael Zettl ze maar raken. Ik zit er klaar voor.

De heren (of liever gezegd: de jongemannen) komen met een toegankelijke mengeling van alternatieve en progressieve rock, een mix die een onverbiddelijk moderne, bijna commerciële uitstraling heeft. Er zit veel ruimte in de muziek. De composities zijn gelaagd en hebben diepgang vergelijkbaar met Anathema, maar je slaat de plank ook niet mis als je dingetjes hoort a lá Kensington en U2. Enige new wave en Britpop-invloeden zijn ook terug te horen in de muziek en uit het explosieve karakter kan je afleiden dat een ieder graag naar grunge luistert. Waar zou Phyria zijn zonder Pearl Jam?

Het album gaat met Chasing Melody overtuigend van start. Na een kort aanloopje komt Phyria met een heftige passage vol dynamisch basspel en ziedende gitaarakkoorden. Meteen ben je  klaarwakker om de rest van het album te consumeren, waarna de band aan een opbouw begint om u tegen te zeggen. De zang van Hammans heeft eerst nog dat melancholische waar Keane goede sier mee maakt, maar hij gaat steeds intenser zingen zoals bijvoorbeeld Matthew Parmenter. Wel moet even duidelijk zijn dat de muziek van Phyria echt helemaal geen gelijkenis vertoont met die van Discipline. Ook is er een fraai atmosferisch tussenstuk hetgeen de ruimtelijke kant van de band goed naar voren brengt. Chasing Melody is een intrigerend nummer dat bij vlagen iets angstaanjagends heeft.

Zo, de kop is er af en hoe vaak ik ook naar de andere nummers luister, steeds wil ik het album omschrijven als ‘Eleven Shades Of Grey’. De ene keer is het zwart-wit, de andere keer wit-zwart.

Oh, die melodielijnen. Deze hebben de aantrekkingskracht van een magneet. Niet dat dit wat zegt overigens. De Top 40 staat vol liedjes met aantrekkingskracht, maar die zijn zo deplorabel als een wegwerphandschoen. Phyria levert continu driedimensionale muziek af. Er komt heel wat leuks voorbij.

Het eenvoudige Speak is een sterk nummer evenals Circles en We Left The Old World. De meest noemenswaardige song is This Is Goodbye, vooral omdat het door de gastrol van zangeres Alina von der Gathen akelig dicht langs Anathema schuurt. Dat haar stem precies de juiste fonkel op de plaat is laat mijn hart opengaan. The One I Know mag het album afsluiten en doet dat op een bijzondere manier. Het eerste stuk is bij vlagen nogal onstuimig, terwijl de laatste paar minuten een rustige chill-out zijn. Hoe welkom is dat ?!

“The Colors Among Us” gaat Phyria een hoop extra werk opleveren, wat ik je brom. De band heeft een enorme gunfactor met zijn muziek en dat gaat ze positieve parten spelen. Ik zit er helemaal klaar voor.

Dick van der Heijde