Pi2Album

“Dema Sera Un Altre Dia” oftewel Tomorrow Is Another Day. Het zou de titel van een James Bond-film kunnen zijn. Die leus der onbezorgdheid betreft hier het uit 2001 afkomstige tweede album van de Spaanse symfoband Pi 2. Hun eerste album “Retorn” dateert weliswaar van twee jaar eerder, maar pas in 2004 verschijnt die cassette op cd. Wat de opvolger van “Dema Sera Un Altre Dia” lijkt te zijn is dus eigenlijk de voorloper ervan. Dat is wel een beetje te horen want “Retorn” is een mooi album maar het hier te bespreken “Dema Sera Un Altre Dia” is in al z’n vergevorderdheid nagenoeg briljant. Korte tijd na het verschijnen van de “Retorn”-cd ziet de derde cd van de band “The Endless Journey” het levenslicht, waardoor Pi 2 weer helemaal op koers zit met om de paar jaar een album.

Centraal bij Pi 2 staat de zwaar door Tony Banks beïnvloede toetsenist Pito Costa en we mogen blij zijn dat iemand als hij in de progwereld rondloopt. Met ‘we’ bedoel ik dan de liefhebbers van melodieuze, redelijk toegankelijke symfo in de lijn van Genesis en Camel. Niet alleen is Costa vaardig in z’n spel, ook weet hij als componist exact hoe hij z’n gedachten vorm moet geven. Tevens is hij een uitstekend producer hetgeen een verzorgd totaal heeft opgeleverd. Laat Costa maar schuiven, wij genieten wel. De bandleden kunnen verrukt zijn dat ze met zo’n ideeënrijk muzikant samenspelen, maar bovenal mag Costa z’n kompanen op z’n blote knieën danken dat ze zijn hersenspinsels zo wonderschoon hebben weten te verklanken.

“Dema Sera Un Altre Dia” zou een samenwerkings-cd kunnen zijn tussen Tony Banks en Andy Latimer en zit dan ook vol vernuft en emotie. De muziek is een aaneenschakeling van aanstekelijke loopjes, sprankelende tokkels en solo’s van gitaar en synthesizer, afgewisseld met enkele passages fluit en hier en daar wat zang. Toch heeft de muziek iets onmiskenbaar eigens. Er is hier overduidelijk sprake van een Costa-signatuur.

De ritmesectie speelt vrij eenvoudig, zo nu en dan is er een aparte maatsoort, komt de bas even lekker door met wat heldere riffs of zijn er wat tempowisselingen, maar over het algemeen houden bassist Sergi Sala en drummer Lluís Ribalta zich toch vrij op de achtergrond. Hun voornaamste taak is om alle verschillende passages in het juiste kader te plaatsen en daar slagen ze goed in. Hierdoor klinkt Pi 2 lekker lichtvoetig en absoluut niet druk.

Het eerste gedeelte van het 25 minuten durende titelnummer is behoorlijk rustig en wordt gedomineerd door piano. Deze dient meer beschouwd te worden als begeleidend. Toch is dit stuk niet saai te noemen, daarvoor gebeurt er teveel. Zo trekt de voortreffelijke stem van Alex Warner de aandacht vanaf het moment dat hij inzet. Hij is een brave borst die met z’n warme, vrouwvriendelijke stem perfect bij deze beschaafde muziek past. De piano is even niet aanwezig als het tempo wat omhoog gaat voor een passage met Moorse invloeden. Orgelklanken en brassgeluiden worden afgewisseld met wervelende fluit en gitaar in een stuk met een haast jazzrock-achtige ambiance. Dergelijke pit treffen we ook aan in London Town, het tweede deel van deze epic. Costa toont zich hier een geweldig toetsenist met van die heerlijk vingervlugge galoppades, maar ook gitarist Juanjo Verdû laat zich van z’n meest muzikale kant horen.

Dat Costa de enige componist is van de band, heeft een vloeiende lijn in de muziek tot gevolg met de juiste variatie. La Revifada is een melodieus nummer met enkele grote akkoorden en een paar regels zang. De melodie daarvan komt terug in de fluit van het bedaarde Piano 2. Het contrast dat dit nummer schept met het gitaargedreven L7 bouwt de cd geweldig op. L7 is echt zo’n compositie waar de band alle registers opentrekt alvorens af te sluiten met een concluderend nummer. The End begint met de reeds van La Revifada en Piano 2 bekende melodie. Warner zingt hier de volledige versie en wat past zijn stem toch goed bij de muziek van Pi 2. Als hij klaar is met zingen gooien de bandleden er nog een schepje bovenop met een zalige finale: flitsende solo’s vliegen door de ruimte.

En dan? En dan? Shiiiiit!

Dan wordt de muziek weggedraaid. Hier had wat meer 007-spektakel gepast. Dit is overigens wel het enige smetje op deze cd, maar maken we daar een punt van?

Dick van der Heijde