PicklelegazAlbum

Via de glasvezelkabels van het wereld wijde web poppen er steeds meer groepen op die muziek maken in wat ik de marge van bestaansrecht noem. Het zijn in 99 van de 100 gevallen groepen waarvan we zonder internet nooit gehoord zouden hebben. Zowel letterlijk als figuurlijk niet. Groepen die gedoemd zijn bekend en beroemd te blijven in een straal van vijf, hooguit tien kilometer van de oefenruimte in een garage of achterafzaaltje in het plaatselijke cultureel centrum. Ik doel dan wel op bekendheid dankzij het aantal decibellen dat in die oefenruimte wordt geproduceerd, begrijp je.

Neem nu de uit Vlaardingen afkomstige groep Picklelegaz. Ja, beste lezer, roept u maar… Ik gok dat de groepsnaam is bedacht tijdens een uit de hand gelopen haring en bierfeest in een café aan de Vlaardingse haven. Hoe dan ook, met of zonder internet, met een bandnaam als deze mag je blij zijn dat je al 25 jaar in de marge hebt kunnen opereren. Want zo lang bestaat deze groep al. Chapeau alleen al daarvoor, want de mannen hebben alles zelf moeten uitvinden. Een kwart eeuw waarin werd gespeeld in cafés met namen als Stout en De Hommel en tot podium verbouwde huiskamers als het JJ Music House in Zoetermeer. Met alle respect, laat daar geen misverstand over bestaan. En wat te denken van de presentatie van deze cd in de Kroepoekfabriek?

Picklelegaz maakt op het 66 minuten durende “Bedroom Circus” klassieke neo-progressieve rock. Daarin staan dus gitaar en een flinke dosis toetsen centraal. Alle loopjes, lijntjes, riedeltjes en riffjes van de afgelopen 30 jaar neoprog komen voorbij. Bij het beluisteren kreeg ik déjà vu’s van de goede ouwe SI-tijd. Voor diegene waarvoor ik nu abacadabra dicht, lees dit artikel maar eens. De muziek klinkt bij vlagen gedateerd en het is duidelijk dat de Picklelegazzers het maximale uit hun mogelijkheden halen. Om gelijk maar een mogelijk misverstand de kop in te drukken: je hoort mij niet zeggen dat deze gering zijn. De productie, voor een deel van de hand van Gerben Klazinga, houdt het album nog een beetje overeind. Het zal de tijd van het jaar wel zijn waarin ik deze recensie schrijf, maar ik bedacht opeens de term spruitjesprog.

De zang van Ernst Brobbel heeft wat weg van Jos Uffing (Silhouette) en Davey Dodds (Red Jasper). Ik vermoed dat Trijntje Oosterhuis, Marco Borsato, Roel van Velzen en Nick & Simon er hun stoelen niet voor omdraaien. Maar in dat programma ligt de lat natuurlijk erg hoog… Muzikaal en compositorisch gezien dienen zich lichte overeenkomsten aan met Mangrove, Silhouette, Knight Area. Puur Nederlands dus, maar ook het Britse Red Jasper valt soms terug te horen, waarbij ik me afvraag of de heren ooit van die groep gehoord hebben.

Ik twijfel geen moment aan de goede bedoelingen van dit oer-Hollandse en sympathieke product. Er is jaren lang met veel passie en energie aan dit tweede album gewerkt. Het is een werkstuk waar alle bandleden, hun vaste aanhang en iedereen die er aan heeft meegewerkt trots op mag zijn. Alleen daarom al zal ik de toorn van deze mensen over mij afroepen. Die vinden natuurlijk dat ik in deze recensie de draak steek met de beste hobbyband van Vlaardingen. Maar die rechten behouden wij ons bij Progwereld nu eenmaal voor. Het risico van de hobby zullen we maar zeggen. Ik neem aan dat de Vlaardingers zelf ook wel zo realistisch zijn te beseffen dat het voor hen maximaal blijft bij optredens in circustenten. Alleen de slaapkamer is bestemd voor dromen over Ahoy, Heineken Music House, 013 en wellicht Ziggo Dome. Wat niet wil zeggen dat ik je niet uitdaag om eens naar “Bedroom Circus” te gaan luisteren.

Hans Ravensbergen