Pierre Moerlen's GongAlbum

Wat is dit toch prachtige en volstrekt unieke muziek! Pierre Moerlen hield met deze band de naam Gong in ere, hoewel de jazzrock die hij met deze formatie maakte weinig van doen had met de hippie-psychedelica van Daevid Allen’s oorspronkelijke idee. Voor zijn eigen Gong liet hij zich inspireren door rock, prog, jazz en minimale muziek.

Vooral die laatste inspiratiebron wordt maar weinig belicht, maar wie de voortdurend repeterende xylofoonfiguren van het titelstuk van deze plaat vergelijkt met de composities van Steve Reich of Philip Glass, ziet de overeenkomsten. De bijna pulserende grooves die de gestemde percussie oplevert genereren een stuwende, maar ook hypnotiserende achtergrond voor solo’s. Het kan niet anders dan dat deze band – en in het bijzonder deze plaat – van grote invloed moet zijn geweest op  Mike Manieri, de bekende vibrafonist van (o.a.) Steps Ahead, maar ook op Ed Wynne van Ozric Tentacles, die sommige van de percussiepartijen bijna letterlijk liet naspelen door sequencers.

Nou ja, belangrijke muziek dus, maar ondertussen vooral ook een genot om naar te luisteren. “Leave It Open” was de laatste plaat die maatschappij Arista van Pierre wilde hebben, dus een groot succes kan het niet geweest zijn. Dat is begrijpelijk, met een titelstuk van bijna twintig minuten, een jazz-instelling en veel solo’s (waaronder een drumsolo!) schopte je het in 1981 natuurlijk niet ver.

Dat wil niet zeggen dat dit ontoegankelijke muziek is. Daarvoor zijn de composities te vloeiend, de solo’s voor het overgrote deel te ‘braaf’. Ik lees meteen terug hoe afkeurend dat klinkt, maar in feite bedoel ik dat niet. De muziek ademt nog steeds de sfeer die Mike Oldfield op zijn platen wist te bereiken, een organisch, natuurlijk en volstrekt analoog klankbeeld dat lekker wegluistert.

Echt sterke composities kun je het ondertussen niet noemen. Leave It Open zelf eindigt midden in een drumsolo met een fade out, altijd toch een teken van zwakte. How Much Better It Has Become is een wat dwingend akkoordenschema dat de solisten in een flauw keurslijf dwingt, It’s About Time is meer een funky jam dan een echt nummer. Geeft allemaal niks, het blijft een warm bad voor de oortjes. Daarbij zijn Stok Stok Stok Sto-Gak (vast een op het metrum geënte titel) en vooral Adrien juweeltjes.

Niet de beste van de serie dus, maar zeker geen slechte plaat, integendeel. Een heerlijke plak nostalgie, ook nu nog grotendeels relevante muziek en een mooie getuigenis van het grote talent Pierre Moerlen. Verplichte kost.

Erik Groeneweg