Pikapika TeartAlbum

De laatste tijd komen bij Progwereld wel vaker albums langs van bands uit landen of streken waarvan je meteen zou zeggen dat die toch absoluut niets met prog te maken hebben. Of tenminste dat zou je als lezer/luisteraar op het eerste zicht denken, want eigenlijk echt correct is dit niet. Tenslotte is prog een genre dat absoluut niet streekgebonden is; in vele landen zullen we wel bands vinden die tegen de stroming van de populaire muziek willen ingaan en een meerwaarde zoeken en daarvoor andere paden dan de platgetreden bewandelen. Je kan natuurlijk een zaak maken voor verscheidene subgenres binnen de prog die wel meer streekgebonden zijn. Zo vinden we (vanzelfsprekend) Italiaanse prog in Italië of is zeuhl voornamelijk in Frankrijk en Japan te vinden.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken, de band die ik in deze recensie bespreek, Pikapika Teart, komt uit zo’n ‘bizarre’ streek, namelijk Siberië. Een streek die eerder aan barre koude of aan krijgsgevangenen van Jozef Stalin zou doen denken dan aan prog. Toch vinden we hier dan een nieuwe jonge progband terug.

En al bij al is dat eigenlijk niet zo vreemd hoor. Oké, Rusland was lange tijd – toen het nog een deel van de Sovjet-Unie was – niet meteen het meest vrije land te noemen, maar toch is er in het Oostblok een zekere traditie van progressieve, vooruitstrevende muziek te vinden. En dan heb ik het niet alleen over de huidige Oostblok-bands zoals bijvoorbeeld een Rational Diet, maar eerder over de grote Russische componisten zoals Dmitry Shostakovitch of Igor Stravinsky.

Natuurlijk is het geen toeval dat ik net deze twee namen noem, want zij zijn absoluut grote voorbeelden voor de muziek die Pikapika Teart ons op “Moonberry” brengt. Meer zelfs, bij het luisteren van dit album ervoer ik dit bijna alsof ik een stuk van bijvoorbeeld Shostakovitch aan het beluisteren was. Zonder echt te dit te kopiëren benadert Pikapika Teart op die manier wel de muziek van hun grote Russische voorbeelden, hetgeen ook tot gevolg heeft dat de muziek vaak wat klassiek aandoet.

En uiteraard zijn Shostakovitch en Stravinsky twee van de meer vooruitstrevende klassieke componisten die ook lef toonden in hun muziekstukken en iets anders wilden. Net als de moderne RIO/Avant-Prog bands dus met andere woorden. Daarmee mag het meteen duidelijk zijn in welk vakje we onze Siberische progband mogen plaatsen. En ja hoor, dat wil eveneens zeggen dat ook op deze band het bijna standaardrijtje van invloeden van toepassing is: dus naast de reeds genoemden nog bands als Univers Zero, Present, King Crimson, Henry Cow.

En eigenlijk zou ik dit bijna niet meer hoeven zeggen omdat dit welhaast een gemeenzame gedachte is geworden bij dit soort muziek, maar ook Pikapika Teart maakt natuurlijk gretig gebruik van hun eigen roots in de muziek. Je voelt aan de muziek dat dit album van het verre Siberië komt. Vooral de vier Slavyanskaya tracks zijn een zeer goed voorbeeld hiervan.

Ondanks dat ik eerder al enkele keren heb aangegeven dat het werk van Pikapika Teart wel wat gemeenschappelijk heeft met dat van andere RIO/Avant-Prog bands, wil dit niet zeggen dat deze Siberiërs niets origineels hebben en slechts copycats zijn. Absoluut niet zelfs, dat is toch een belangrijke nuance die geplaatst moet worden. Want net als die andere bands neemt Pikapika Teart een eigen plaats in in het proguniversum, en voor mijn part mogen ze daar zeker nog een tijdje blijven. Mij hebben ze zeker overtuigd met deze “Moonberry”. Ik ben er dan ook van overtuigd dat hetzelfde zal gelden voor lezers die deze avontuurlijke weg ook aandurven.

Peter Van Haerenborgh