PilgrymAlbum

De grote man achter het Britse Pilgrym is Andy Wells. De staat van dienst van deze multi-instrumentalist is best indrukwekkend. Hij werkte als sessiemuzikant met namen als Mike Rutherford, Sarah Brightman en John Verity. Daarnaast werkt hij als producer.

“Pilgrimage” is het eerste album van zijn nieuwe eigen band Pilgrym. De muziek is makkelijk te plaatsen tussen namen als Asia, John Wetton en Xinema. Lekkere poppy neo-prog met geweldige instrumentale stukken, heerlijke melodieën en pakkende refreinen. Naast dat alles staat de productie als een huis en zo zijn alle ingrediënten aanwezig voor een dikke 55 minuten muzikaal genot.

De cd gaat meteen heerlijk van start met het stevige Circus Of The Absurd. Het nummer opent met zware en up-tempo drums en dito toetsen, terwijl de gitaar er lekker doorheen accelereert. Dan ontvouwt de melodie zich en mengen orgelklanken met vet basspel en rustige gitaarakkoorden. De stem van Wells is mooi krachtig en doet bij vlagen aan die van John Wetton denken. De band weet feilloos het tempo vast te houden en mede door een paar indrukwekkende instrumentale passages, met heerlijke felle melodieus gitaarwerk van Tony Drake, blijft het nummer over de hele linie boeien. Een fijne adrenalinestoot.

Ghosts Of Years verloopt wat rustiger, Wells’ stem valt ook hier in positieve zin op. Zijn toetsenspel kan ook niet onvermeld blijven, want een begenadigd toetsenist is hij zeker. In dit nummer is het vooral de piano die overheerst, maar op “Pilgrimage” bewijst hij ook met vet zwevende toetsensolo’s, uitbundig orgelwerk en subtiele mellotronsamples uit de voeten te kunnen. De gitaarsolo die in het nummer opduikt doet sterk denken aan het Canadese Xinema, die met hun laatste schijf “Different Ways” een positieve recensie van mij kregen.Eén van de hoogtepunten van de cd is het pakkende en licht bombastische Believe Me Now. Het nummer is, net als het openingsnummer, heerlijk up-tempo. Het basspel is echt geweldig en de toetsen gaan er weer vol voor. Het refrein wil je gewoon meezingen en geeft je een flinke dosis energie. Ook door dit nummer waait de geest van Xinema. Een nummer waarop het heerlijk sporten is.

Het tweeluik Building A Perfect Universe is hoofdzakelijk instrumentaal. Het intro met vele spacy geluiden duurt wat lang, maar als het nummer eenmaal opgang is, heb je ze dat al vergeven. Wells domineert positief met zijn toetsenspel dat overal opduikt en heerlijk door het geheel heen verweven zit. Tegen het einde van Part I krijgen we nog een zwaar klassiek toetsenstuk voorgeschoteld, dat het niet verkeerd zou doen als filmmuziek bij een epische film als bijvoorbeeld Troy. In Part II duikt de gitaar weer op en speelt Tony Drake een prachtsolo, die afgelost wordt door een toetsensolo die zo van het Argentijnse Nexus had kunnen zijn.

Na het mooie en rustige Song Of The Albatross met prachtig aanzwellend piano spel en stemmig akoestisch gitaarspel, speelt de band in Black Sun nog een keer de sterren van de hemel. Wat meer up-tempo stukken met heerlijke solo’s op gitaar en toetsen, afgewisseld met rustige passages met mooie zang en geweldig basspel. Voor je het weet is het nummer alweer afgelopen.

Hou je van door toetsen gedomineerde muziek, van melodieuze gitaarsolo’s, pakkende refreinen en dito melodieën, dan zit je met Pilgrym helemaal goed en ga je gegarandeerd van deze cd genieten. De band werkt alweer aan een nieuw album zag ik op hun site, ik kan er nu al naar uitkijken!

Maarten Goossensen