Er zijn waarschijnlijk maar weinig bands die zoveel navolging hebben als Pink Floyd. En dan doel ik met name op het aantal tribute bands. Alleen in Nederland heb je al Pink Floyd Sound, Infloyd en Pink Project, die laatste timmert al ruim 23 jaar aan de weg en trekt regelmatig volle zalen zoals ook begin dit jaar in hun ‘thuiszaal’ het Paard in Den Haag. Op internationaal gebied is de concurrentie helemaal moordend met gerenommeerde bands als The Australian Pink Floyd Show, Brit Floyd en The Pink Floyd Tribute Show. En allemaal uiterst professioneel.
Daar komt dan sinds enige tijd nog een nieuw gezelschap bij, Pink Floyd Project. Ze bestaan nu ruim tien jaar. Het gaat om een aantal ervaren muzikanten die al vele jaren voor diverse bands live optreden door het hele land. De meest bekende is Bert Heerink, ex-Vandenberg, Kayak en Jan Akkerman’s My Brainbox, om maar een paar dwarsstraten te noemen. Alle twaalf bandleden hebben een diepgewortelde liefde voor de muziek van Pink Floyd met elkaar gemeen. Dit mondde uit in een show voorzien van quadrafonisch zaalgeluid, fraai licht, schitterende lasers en de van het origineel bekende iconische attributen zoals ‘Algie, the pig’. En niet te vergeten het enorme ronde scherm als achtergrond voor de vele visuele presentaties.
Naar verluid werken zo’n dertig man voor en achter de schermen aan de totale productie. De samenwerking met zangeres Durga McBroom als special guest maakt het geheel nog meer bijzonder. Durga maakte tijdens de laatste wereldtournees van Pink Floyd deel uit van de band en deelde in de daarop volgende jaren regelmatig het podium met gitarist David Gilmour. Ook is zij te horen op “The Endless River”, het vijftiende en laatste album van Pink Floyd. Kijk, daar kan je mee thuiskomen als ambitieuze tribute band, lijkt me.
De band bevindt zich momenteel midden in een succesvolle theatertournee. Het leek me dan ook een prima gelegenheid om een optreden bij te wonen, zo ongeveer in mijn achtertuin, in het Haagse Zuiderstrandtheater, vlakbij haven en strand van Scheveningen. Het optreden is zo goed als uitverkocht, ik zie maar een paar lege plekken op een totaal van duizend zitplaatsen.
De show start met een pantomime en een geluidsfragment uit Spartacus, bekend van The Wall uitvoeringen door Waters & Co, waarna saxofonist Hans Wijnbergen in zijn eentje vanuit de zaal Outside The Wall spelend, het muzikale gedeelte van het optreden inluidt. Waarna de band losbarst met In The Flesh.
The Happiest Days Of Our Lives loopt naadloos over in het overbekende Another Brick In The Wall Part 2, entree een groot kinderkoor. Ik mag het niet zeggen maar ik doe het toch: ik heb wel eens een beter koor gehoord, sorry kids. Bert Heerink verrast met een prima Waters vertolking. Reclame voor Kids Right verschijnt op het scherm boven het podium, sympathiek. Tijdens Mother speelt de onvolprezen Durga McBroom de rol van Big Mama met verve, letterlijk een troostende schouder biedend aan Heerink. Diezelfde McBroom kondigt het volgende nummer, On The Turning Away, zelf aan met een sociaal kritische intro dat applaus oogst van het publiek. Haar uitvoering van dit oorspronkelijk door Gilmour gezongen nummer is prima. Geweldige gitaarsolo weer van Henk Bennen die vanavond de rol van diezelfde David Gilmour vertolkt en alle solo’s voor zijn rekening neemt. Hij speelt de hele avond op zijn witte Fender Stratocaster en met ogenschijnlijk groot gemak.
Ook What Do You Want From Me van “The Division Bell” uit 1994 waar het meeste materiaal van afkomstig is, kent een hoofdrol voor Durga, de mannelijke solo ang van Chris Mustamu komt echter nauwelijks uit de verf. Wat een geweldige en gedurfde keuze, het inktzwarte Pigs (charade you are) van het onvolprezen “Animals” uit 1977 krijgt een prima uitvoering met een uitstekende Waters vertolking door Bert Heerink, complimenten. Dat geldt ook voor de visuele omlijsting met lasers en videobeelden. En wat te denken van de talk-box van linkshandige tweede gitarist André Becker. Coming Back To Life gaat gepaard met veel ‘oohs’ en ‘aahs’ van Durga McBroom, de zang van de tweede mannelijke vocalist Mustamu klinkt echter wat onvolwassen. In The Dogs Of War keert Heerink weer terug, ditmaal in de Dave Gilmour rol, onwillekeurig vraag ik me af waarom er eigenlijk een tweede zanger noodzakelijk is. Een heerlijke bariton sax complementeert dit donkere en dreigende nummer, wat nog eens extra geaccentueerd wordt door de videobeelden op het grote scherm. Tijdens High Hopes is Mustamu beter op zijn plaats, zijn interpretatie is verrassend goed ditmaal. Met McBroom in het koor, een akoestische gitaar, een lap steel solo, ballonnen in de zaal en originele filmpje op het grote ronde scherm is dit zeker een hoogtepunt uit de show.
Dan volgt een pauze van een klein half uurtje waarna de zware bastonen van Romke de Jong onmiskenbaar One Of These Days aankondigen, badend in laserlicht. Lekker agressieve versie van dit van het album “Meddle” uit 1971 daterende nummer, daarmee het oudste nummer van de set list. Ook Time met de herkenbare drumintro met verlichte sticks, door de solide spelende Wilco Zethof, inclusief meerstemmige zang, komt heel goed uit de verf. Tijdens The Great Gig In The Sky krijgen alle zangeressen een korte solo spot, onder begeleiding van diva McBroom en luid applaus van het publiek.
Sorrow, met die heerlijke zwaar overstuurde gitaar en zijn dreigende tonen is het volgende nummer. Lekker bijtend geluid van de band hier, het geluid lijkt na de pauze sowieso een stuk beter. Shine On You Crazy Diamond is gewoon genieten, dat heerlijke gitaargeluid en die scheurende sax, nagenoeg perfect! De meest bijzondere keuze op de speellijst is toch wel Two Suns In The Sunset van “The Final Cut” uit 1983, het slotnummer van het album en de laatste bijdrage van Roger Waters aan een Pink Floyd werkstuk. Heerink is ronduit indrukwekkend in zijn rol als diezelfde Waters in dit nummer met zijn uiterst complexe ritmestructuur. Op publieksfavoriet Money komt de quadrafonische geluid extra goed tot zijn recht. Heerink neemt de solozang voor zijn rekening in duet met McBroom, de iconische sax, zowel bariton als tenor, hij haalt de noten soms letterlijk uit zijn tenen, prima podiumpresentatie van de boomlange Wijnbergen.
Us And Them krijgt een uitstekende versie met meerstemmig zang en sfeervolle toetsen van Willem Friso Wielenga en Paul Bergman, beiden onopvallend opvallend aanwezig. Het zal niemand verbazen dat het fantastische Comfortably Numb als uitsmijter wordt gespeeld, inclusief spetterende solo met de nodige improvisaties van stergitarist Bennen. Terwijl een deel van het publiek al op weg naar garderobe en uitgang is volgt alsnog een mooie akoestische Wish You Were Here met vocale hoofdrollen voor McBroom en Mustamu.
Die laatste is helemaal geen slechte zanger, maar naar mijn mening de verkeerde man op de verkeerde plaats. Ik zoek niet naar een perfecte vertolking van Gilmour, maar zou wel graag een beetje van het doorleefde en volwassene van zijn stem terug willen zien/horen en dat ligt nou net niet in het bereik van de tweede mannelijke vocalist. Het rockende Run Like Hell test voor de laatste keer de quadrafonische kwaliteiten van de geluidsinstallatie van het Zuiderstrandtheater. Dan is het toch echt over, de uitgebreide band, in totaal dertien muzikanten, neemt na ongeveer 2,5 uur spelen dankbaar en uitgelaten de staande ovatie van het theaterpubliek in ontvangst en dan kondigen de zaallichten toch echt het einde van het optreden aan.
Tijdens het eerste deel van het optreden is het geluid matig, vooral de sologitaar is onvoldoende in de mix aanwezig, waardoor het overall geluid een matte indruk maakt. Na de pauze is er duidelijk meer ‘bite’ waar te nemen. Misschien speelt het feit dat het hier een theateroptreden met dito publiek betreft een rol bij de geluidskeuze. Dit is niet een publiek dat gewend is aan het optreden van een rockband, dat zie je ook aan de reacties. Tijdens Mother leverden de beroemde uitspraken ‘should I run for president/shoud I trust the government’ geen enkele reactie op. Heel anders dan in pakweg de Boerderij in Zoetermeer of het Paard in Den Haag, het zij zo. Geen spots op de band(leden), maar wel een spectaculaire licht- en videoshow, zoals ook wel een beetje aan de stand verplicht. Alles bij elkaar een uitstekende show van de heren en dames van Pink Floyd Project, het staat muzikaal als een huis en de visuele aspecten zijn prima voor elkaar.
Ook wel eens fijn om direct na afloop de bus recht voor het theater te zien arriveren en met pakweg 15 minuten al weer thuis te zijn. Sowieso complimenten aan dat geweldige theater dat het Zuiderstrandtheater toch is, tijdelijk of permanent. Hopelijk kunnen we in de omgeving van Den Haag/Scheveningen nog wat langer van deze perfecte en gastvrije locatie genieten, zeker als dit soort acts tot het programma blijft behoren.
Verslag en foto’s: Alex Driessen