Pink ProjectConcert

We mogen weer!

Het was toch wel een vreemde gewaarwording: nog maar enkele weken geleden was ik nog behoorlijk streng in de leer. Ik hield de gewenste 1,5 meter afstand, droeg braaf mijn mondkapje(s) zoals ik me netjes en gedisciplineerd aan (vrijwel) alle maatregelen hield die de overheid ons opdroeg. En dan is het opeens anders, het hoeft allemaal niet meer. Terwijl tegelijkertijd melding wordt gemaakt van een stijging van de besmettingen, het allesbepalende R-getal beweegt zich weer boven de 1,0.

Dat is het decor van vrijdagavond 8 oktober 2021, Cultuurpodium de Boerderij in Zoetermeer. In de frisse buitenlucht heeft zich inmiddels een lange wachtrij gevormd, ruim een uur voor aanvang van het optreden van Pink Project. De rij vordert langzaam, niemand maakt zich echter zorgen. De controle aan de deur is verdubbeld: niet alleen dient de QR code gescand, ook het legitimatiebewijs, vergezeld van een controlevraag, wordt gecheckt. En het toegangskaartje natuurlijk. Het optreden van de van oorsprong Haagse formatie is volledig uitverkocht, desondanks maakt het theater geen overvolle indruk. Binnen is de temperatuur aangenaam en de sfeer opperbest, zij het nog een beetje timide. Staan we straks weer schouder aan schouder, mogen we weer luidkeels meezingen en dansen? En is dat wel veilig allemaal?

Al die soms tegenstrijdige gevoelens vallen al snel weg als de band om kwart voor negen het podium betreedt, iets later dan gepland. Het thema van de concertreeks dat de band langs zo’n dertig theaters in Nederland moet voeren, is Past To Present. Ofwel van begin tot eind, een reis door de historie van de legendarische Britse band.

Na een korte instrumentale intro is Arnold Layne het overbekende openingsnummer. Het geluid staat hard, iets te hard als je het mij vraagt. Vooral de drums zijn dominant aanwezig. Het kenmerkende geluid van de roto toms kondigen het al aan, Time is het volgende nummer op de setlist. Zanger Charles DeHue kwijt zich bekwaam van zijn taak. Een verrassing voor velen is een ruim vijftien minuten durende versie van Atom Heart Mother, begeleid door videobeelden op het grote scherm achter het podium. Us And Them mag natuurlijk niet ontbreken, de saxsolo van de uiterst populaire Constantin Iliev wordt met veel enthousiasme begroet. Nog een daverende verrassing: een integrale ruim twintig minuten durende uitvoering van het iconische Echoes van “Meddle” uit 1971. Een donderend applaus is de terechte beloning voor het negental op het podium. Er is inmiddels ongeveer een uur gespeeld en het is tijd voor een korte pauze.

Evenals bij het origineel spelen videobeelden een belangrijke rol bij optredens van Pink Project. Een compleet arsenaal aan films komt voorbij, met onder andere oud materiaal met Syd Barret tijdens Arnold Layne, heel veel (Nederlandse) koeien tijdens Atom Heart Mother en de kokende lavastromen, helaas zeer actueel momenteel, plus beelden van het optreden in Pompeii, tijdens Echoes. De band is in goeden doen, geroutineerd en relaxed werkt men zich door het complexe repertoire.

Het geluid staat net iets te hard, helaas, de basdrum verzuipt bij tijd en wijle het geluid van toetsenist Giovanni Pepe. Daar staat dan weer tegenover dat de gitaar van sologitarist Ruud Verwijk zeer geprononceerd uit de mix komt. Er zitten verhoudingsgewijs weinig songs in de setlist waarop Roger Waters de solozang waarneemt. Na het vertrek van oprichter Peter Chatellin is die positie immers vacant. Hoewel dat specifieke maniakale in de zang ontbreekt, doet gitarist Verwijk erg zijn best om die lastige zangpartijen voor zijn rekening te nemen, waarvoor hulde.

De drums van Arjan van Iperen zijn strak en hard, de soms zelfs driestemmige zang is helder, de zang van het dameskoortje had wel iets duidelijker hoorbaar gemogen. Bassist Jason Waasdorp doet alle introducties, ondertussen nerveus plukkend aan de microfoonstandaard.

Het tweede deel van de show start met één van mijn absolute favorieten, Sheep van “Animals” uit 1977. Een formidabele uitvoering volgt, duimendik kippenvel, een serieus hoogtepunt. Het overwegend akoestische Wish You Were Here wordt opgedragen aan alle slachtoffers van de pandemie, de solo is van Hans Hendrik.

De basgitaar is alles bepalend in de zware sound van Sorrow, terwijl op het relatief onbekende The Gunners Dream van “The Final Cut” uit 1983 de saxofoon van Iliev de show steelt. Ruud Verwijk’s  zangpartij komt akelig dicht bij Waters. Prachtige begeleidende beelden overigens. Diezelfde Verwijk speelt wederom een hoofdrol tijdens On The Turning Away en produceert naar mijn mening de beste gitaarsolo van de avond. Na het donkere en dreigende Dogs Of War betekent de welbekende combi van Brain Damage en Eclipse van “Dark Side Of The Moon” het einde van het reguliere optreden, na een kleine twee uur.

De band verlaat voor enkele momenten het podium (waarom?) om vrijwel onmiddellijk weer terug te keren voor de toegift. Dat betekent in dit geval See Emily Play en Bike, de drums klinken veel te hard, dit zijn breekbare psychedelische werkjes, hier is krachtpatserij niet op zijn plaats.

Bij een optreden van welke Pink Floyd tribute band dan ook mag één nummer natuurlijk nooit ontbreken: Comfortably Numb is de grand finale van de show met een werkelijk fenomenale solo van Verwijk. Tegen een decor van filmbeelden van The Wall en live images van Verwijk’s grote idool, David Gilmour.

Na twee uur en tien minuten is de koek op. Geen nummers van “The Division Bell” dit keer, jammer, maar ook geen Money, Shine On You Crazy Diamond of Another Brick In The Wall. Keuzes. Desondanks keert het publiek zichtbaar tevreden huiswaarts. Zeker na de belofte van Waasdorp dat over precies één jaar (noteer het in je agenda) de band wederom Zoetermeer zal aandoen. Het was een mooi feest der herkenning, om ongeveer kwart over elf kan iedereen de koude nacht in, op weg naar huis.

En hoe zit het met die tegenstrijdige gevoelens? Ik heb er geen seconde meer bij stil gestaan. Alsof er nooit iets gebeurd is.