PinkroomAlbum

Het getuigde van lef toen Pink Floyd met “Atom Heart Mother” koos voor een hoesontwerp waar de bandnaam niet op stond. In tijden waarin psychedelische hoezen werden ontworpen waar verschrikkelijk veel op te ontdekken was, koos Pink Floyd voor een anonieme koe die voor het fotomoment een graaspauze hield. Later zou de band veel vaker met naamloze hoezen komen, maar het begon met “Atom Heart Mother”.

Ik moest hieraan denken toen ik Pinkrooms debuut “Psychosolstice” in handen had. De bandnaam is op de hoes namelijk wel te lezen, maar door de camouflage verdwijnen de letters als je door je wimpers kijkt. Het verwerven van naamsbekendheid lijkt me bij een debuut geen overbodige luxe, maar op deze hoes lijkt het wel alsof de kunst niet mag lijden onder zoiets lomps als duidelijk zichtbare letters. Dat het brein achter de band, Mariusz Boniecki, zelf de artwork heeft verzorgd, heeft hier natuurlijk mee te maken. Het doet mij altijd deugd als er goed over het artwork is nagedacht, omdat dit mijn inziens onlosmakelijk verbonden moet zijn met de muziek. De jongen voorop staat in een grasveld met een mondkapje op. Een vogel is op onmogelijke wijze verbonden aan het kapsel van de jongen, waardoor het een soort Van Gogh-schildering is waarbij niet het impressionisme, maar het surrealisme de dienst uitmaakt. Ik weet niet wat het allemaal betekent, maar het ziet er zeker sfeervol uit.

Het album opent veelbelovend met orkestrale melancholie die overgaat in een rustig stuk dat wat aan “Damnation”, het ballad-album van Opeth doet denken tot we ergens op de helft van het nummer sterk worden herinnerd aan Frame By Frame van King Crimson. Die laatste associatie komt overigens in een paar nummers sterk terug.

De combinatie van de bovengenoemde bands doet u misschien aan Porcupine Tree denken, wat in dit geval zeer goed uitkomt. De muziek lijkt regelmatig op “In Absentia” en het cd-boekje heeft erg veel weg van het artwork van “Deadwing”. Met die conclusie kom ik op het enige minpuntje van het album, waar ik me overigens niet heel erg aan kan storen. Telkens hoor je bijna de gedachten door de muziek heen: wat zou Steven Wilson of Robert Fripp hier gedaan hebben? De vermelding van Feddek die voor ‘guitar noise’ heeft gezorgd, bevestigt dit. Ach, als ik even denk aan al die Genesisklonen, vind ik het allemaal wel best dat de neo-kant van de experimentele progrock wat meer aandacht krijgt. Pinkroom verdient het in elk geval, niet omdat het tijd is voor een artistieke balans, maar omdat hun muziek meer dan in orde is.

De muziek moet eerder ervaren dan beluisterd worden. Om deze reden besteed ik ook meer aandacht aan het artwork dan gebruikelijk. Doordat het album een klein kunstwerkje is dat ambitieus, maar niet pretentieus is, worden we ongeforceerd meegevoerd in een wereld die ondanks zijn invloeden een erg eigen geluid heeft. Er zijn allerlei zaken die meespelen, maar ik kan slechts een paar dingen benoemen waar ik van onder de indruk was. Het prachtige Moodroom V.2 bijvoorbeeld wisselt een cellopartij een blazerspartij af, terwijl het geheel op een King Crimson-achtige achtergrond voortkabbelt, met als resultaat dat de luisteraar weg kan dromen zonder dat de afwisseling eronder lijdt. Buried Hopes is een redelijk hevig nummer dat prima tussen twee sfeervolle past omdat de veelzijdigheid van het album nergens ten koste van de coherentie gaat.

Bij dit subgenre (experimentele progrock) ben ik altijd op mijn hoede omdat het maar al te vaak gebeurt dat bands in mijn ogen een karikatuur van zichzelf worden en overdreven kunstzinnig elk piepje en kraakje in psychedelische jamsessie’s – die het halve album vullen – prachtig produceren en van de luisteraars verwachten dat ze wel doorhebben dat het allemaal heel serieus genomen moet worden. Van dat alles is bij Pinkroom gelukkig geen sprake. Hoewel Mariusz Boniecki regelmatig de luisteraar verrast met ongebruikelijke geluiden, houdt hij telkens de compositie in de gaten. Het is een cliché, maar dit album komt na een flink aantal luisterbeurten pas tot zijn recht.

Manuel Huijboom