PinkroomAlbum

Voormalig progwereld medewerker Manuel Huijboom was bij het debuut van de Poolse band Pinkroom erg enthousiast over “Psychosolstice”. Zijn conclusie was dat het debuut een opmerkelijke plaat is, waar meerdere luisterbeurten voor nodig zijn en die mening kan ik bij de verkenning  van “Unloved Toy” van harte delen.

Manuel was niet alleen bevlogen over de muziek, maar vooral ook over het doordachte artwork van gitarist/zanger Mariusz Boniecki. En ook in die geestdrift kan ik Manuel volgen. De donkere cover van “Unloved Toy” met in het midden een klein in elkaar gedoken kind dat krampachtig een pop vasthoud is er één waar je naar blijft kijken. In eerste instantie zie je wat moeizaam de kreukels in de afbeelding, maar als je ze hebt ontdekt zetten die je nog meer tot nadenken, zeker na bestudering van de teksten.

Muzikaal gezien is openingnummer Blow gelijk een ferme binnenkomer die je direct diep in de psychedelische kant van de band duwt. Vervormde stemmen, tempowisselingen, stevige gitaarriffs, dissonantie, alles trekt dit gezelschap uit de kast om je te imponeren. De muziek van Pinkroom is alleen al op basis van dit nummer gevarieerd en divers te noemen.

Die muziek laveert tussen technische en melancholische prog met daarin jazzy, funky en psychedelische invloeden.  Het brede perspectief van deze band zorgt ervoor dat je onder andere invloeden van Pink FLoyd, Porcupine Tree,  Discipline. en King Crimson hoort, wellicht door elke afzonderlijke luisteraar aangevuld met andere namen. Ondanks die invloeden zorgt de band er voor om niet geheel als een copycat te boek te staan, over de hele linie kan je toch spreken van een eigen stijl. Ik adviseer om deze cd vooral eens onder een hoofdtelefoon te beluisteren, dan komt alles beter tot zijn recht en maak je kennis met alle intrigerende hoekjes van de songs. Ik ken het debuutalbum van Pinkroom niet, maar als ik de recensie van Manuel teruglees verwacht ik geen grote omslag in muziek.

Eén van mijn favoriete tracks op het album is Tides In Eye. De song begint met een spannende sample die na talloze keren beluisteren nog steeds boeit en de combinatie tussen cello, gitaren zorgt voor een moderne progressieve toets in de muziek van de band. En met die omschrijving zeg ik al heel veel over het spel van Pinkroom die met dit album vooral een spannend geheel aflevert. Ook spannend zijn de verschillende ritmestructuren die het nummer Flash herbergt. Vooral onder een hoofdtelefoon komen die pas echt tot zijn recht en toont aan dat het viertal echt wat in zijn mars heeft.

Seven Levels heeft halverwege een Floydiaanse switch die doet denken aan de Noorse band Airbag. Opvallend in het geheel is het psychedelische en wat jazzy aandoend Moodroom V.3. Het begint met een klassieke benadering waarin de cello een hoofdrol heeft, maar langzaam manifesteert een wolvengehuil zich en neemt een breed klankenpallet het heft in handen. Het nummer is duidelijk een opvolger van Moodroom V.2. dat op het debuutalbum staat. Hoewel het niet misstaat in de line up van tracks is het toch een opmerkelijke uitschieter in het geheel en voor mij persoonlijk een skip moment. Na dit nummer worden we wel weer getrakteerd op het ijzersterke Enslaved, waar de benadering van Steven Wilson of Porcupine Tree wel heel erg op de loer ligt.

Zanger Mariusz Boniecki is op zijn minst veelzijdig te noemen en dan niet alleen op instrumentaal en creatief (artwork) gebied, hij is het namelijk ook in zijn stemgeluid. Zijn zang is niet geheel accentloos (wellicht voor sommigen onder ons zelfs storend), maar hij varieert regelmatig met zijn donkere monotone stem en kan zelfs een plat Brits karakter creëren met zijn uitspraak.

Pinkroom heeft de progressieve rock niet uitgevonden en de muziek herbergt veel overeenkomsten met andere bands. Wellicht is er hier en daar zelfs wat teveel inspiratie gewinkeld, maar de gebruikte invloeden storen mij nooit echt en de band zorgt voor een evenwichtig geheel met eigen inspiratie. De band is niet heel productief te noemen met twee albums in vijf jaar, maar ik ben benieuwd naar een volgende cd.

Ruard Veltmaat