Pixie NinjaAlbum

Soms krijg je als recensent van deze website een album toegeschoven waarvan je denkt: wat moet ik daarmee? OK, onbekend maakt onbemind, en het is goed om af en toe uit je comfortzone te worden gesleurd, alles goed en wel. Maar bij eerste beluistering van het nieuwe album van de Noorse band Pixie Ninja had ik niet direct een gevoel van ‘dit is helemaal mijn ding’. Integendeel. Ik vroeg me af waarom nou juist ik, een rechtgeaard symfo-fan, aan het kortste strootje had getrokken.

“Colors out of Space” is het tweede album van het Scandinavische neu progband Pixie Ninja. Neu progband, pardon? Het album is volledig instrumentaal, net als hun debuutalbum “Ultrasound” uit 2017. De band is naar verluid sterk beïnvloed door de korte verhalen geschreven door The Godfather of horror fiction, Howard Phillips Lovecraft.

De kern van Pixie Ninja bestaat uit de vrienden Jostein Haugen en Marius Leirånes, beiden bespelen zowel de basgitaar als gitaar en toetsen. De oprichters noemen onder andere Motorpsycho, Ulver en The Dillinger Escape Plan, maar ook Pink Floyd, Yes en King Crimson als invloeden. Oud Änglagård drummer Mattias Olsson tekent voor de productie/mix en heeft zich op enig moment in het proces ook aangesloten als volwaardig bandlid. Tenslotte, Fredrik Klingwall is verantwoordelijk voor piano en overige toetseninstrumenten.

De heren muzikanten gebruiken vintage instrumenten zoals de Orchestron, Maestrovox, Fender Rhodes en Mellotrons maar maken ook druk gebruik van samples en moderne synthesizers. Volgens de bio wordt progressieve rock gecombineerd met atmosferische soundscapes die ‘majestueus met elkaar vermengen tot secties met experimentele chaos’. Het zal allemaal wel.

Ik hoor vooral veel zware gitaren, gelardeerd met elektronische tonen en dreigende sferen. Afijn, je werkt je door zo’n eerste beluistering heen en neemt je voor met een open instelling het album een tweede (en volgende) keer te luisteren.

Dat gevoel had ik tenminste bij beluistering van het eerste nummer, titelnummer Colours Out of Space. Totdat ik een paar noten ontdekte waarmee ik wél wat mee had. Voor ongeveer tien seconden. Daarna weer veel elektronica en geluidseffecten. In de verte hoor ik iets van Kraftwerk en Kate Bush’ Cloudbusting voorbij komen. Eerder filmmuziek die uiterst beklemmende beelden oproept (van het type Blade Runner). Het tweede nummer, Leng Plateau, ligt in het verlengde van de opener, de drums nemen een zo mogelijk nog meer prominente plek in. Heel af en toe gaat het razende ritme naar beneden en bepalen sfeervolle synthesizers en percussie de sfeer. Om onafwendbaar te worden vervangen door diezelfde zware gitaren en drums van daarvoor. Beide nummers duren circa tien minuten. Nummer drie CosmiK, zelfde laken een pak, hooguit iets meer variatie in de instrumentatie. Ik beluister ook invloeden van Tangerine Dream.

Hypnotiserende tonen van een dominante gitaar in Hutchinson Cipher, met elf en een halve minuut het langste nummer op het nieuwe album. Zware drums en onheilspellende synthesizertonen onderbreken het heavy gitaarwerk, maar dat is slechts kort. Ik zie een patroon ontstaan. Tot mijn niet geringe verrassing start het afsluitende nummer, Strange Days, totaal anders. Een melodieus pianointro wordt gevolgd door synthesizerklanken en cymbalen, zou het dan toch…? Vervormde stemmen op dit verder volledig instrumentale album, behoorlijk vervreemdend en totaal niet in lijn met de eerdere nummers. De titel is wat dat betreft veelzeggend.

Het totale album duurt 44 minuten, twee plaatkanten zogezegd. Geen wonder dat het album dus ook op (goudkleurig) vinyl wordt uitgebracht.

Ik blijf een beetje hangen in mijn filmvergelijking en vind het moeilijk de muziek ‘an sich’ te beoordelen. Maar ik moet ook eerlijk zijn: je ziet als het ware de filmbeelden aan je voorbij trekken, daar slaagt men zeker in. In mijn verbeelding zijn het echter met name donkere, zwaarmoedige beelden van apocalyptische gebeurtenissen. De momenten van licht zijn met een lampje te zoeken, letterlijk, het duister overheerst. Er zit ook zeker spanning in, ik mis echter de variatie en de melodie, bovendien is de balans tussen donker en licht ver te zoeken. Misschien was dat ook helemaal niet de bedoeling van de band.

Ik realiseer me dat ik waarschijnlijk niet de beste persoon ben om dit album te beoordelen. En misschien moet de goede lezer/luisteraar wel mijn verhaal als een anti-indicatie zien. Dus: ga alsjeblieft luisteren en je eigen oordeel vellen. Ik heb mijn portie wel gehad.