Pixie NinjaAlbum

Een componist heeft in een bepaald opzicht welhaast dezelfde taak als een filmregisseur. Menig artiest heeft namelijk tegelijkertijd honderd ideeën, maar dat betekent niet dat ze allemaal de moeite van het uitwerken waard zijn. Juist in de selectie herkent men een kunstenaar. Dat hebben deze Noren helaas niet goed begrepen, aangezien “Ultrasound” het muzikale equivalent is van een Shyamalan-film.

Dit album bevat instrumentale, symfonische rock met hier en daar een jazzy accent of een elektronische passage. “Ultrasound” lijkt tijdens de prettigere segmenten enigszins op de muziek van Goblin. Deze plaat heeft namelijk eenzelfde soort horrorachtige stemming. De kwaliteit van die RPI-grootmeesters wordt echter niet behaald. Zo mist dit album onder andere een coherente sfeer, waardoor het soms net lijkt alsof de nummers achteloos bij elkaar zijn gegooid. Dit merk je het beste op Une Promoneda . Dit piano-intermezzo contrasteert met de rest van de plaat en is bovendien clichématig en sentimenteel.

Het gebrek aan een rode lijn is echter nog niet eens het grootste minpunt . Het schort de heren bovendien aan een gevoel voor timing. Neem bijvoorbeeld het begin van Auditory Hallucinations dat er bijna vijf minuten over doet om enigszins op gang te komen. Tergend Langzaam! De luisteraar mag weliswaar even wachten voordat de draad wordt opgepakt, maar dan moet de spanning wel worden opgevoerd. Het is bovendien buitengewoon onhandig dat deze vijf minuten-lange verhandeling tevens het album introduceert. Je begint zo al met tegenzin aan deze plaat. De wending van het nummer is ook nog eens behoorlijk gekunsteld. Jammer, aangezien de conclusie nog het een ander goedmaakt.

Het tweede nummer, Elusive The Wind Vane, is gelukkig een heel stuk beter. De band combineert hier Jethro Tull-achtig fluitspel, een uitstekende bijdrage van Ketil Vestrum Einarsen, met bedrukkende, jazzy gekte die aan King Crimson doet denken. Het moment waarop de band donkere wolken laat wijken voor een stukje muzikaal zonlicht, is buitengewoon indrukwekkend. Een mooi filmisch moment dat bijblijft. Het doet in elk geval de hoop leven dat de band in de toekomst met meer nummers komt vol met dit soort scènes.

De rest van het album heeft zijn prettige momenten, maar echt memorabel wordt het nimmer. De band creëert mooie, soms zelf intrigerende klanken, maar dit wordt teniet gedaan door de lange spanningsbogen die culmineren in een tegenvallende climax. Deze muziek geeft mij, met andere woorden, dezelfde ervaring als een Shyamalan-film: een onbevredigde conclusie na een boel mysterieuze, maar desalniettemin richtingloze, sfeerzettingen.

Slechts één nummer op deze plaat houdt de aandacht volledig vast. De band komt hier en daar met aangename melodieën op te proppen , maar creëert geen genietbare composities. Men kan daarom dit album beter links laten liggen.

Luke Peerdeman

CD:

LP: