Place VendomeAlbum

‘Het is niet MIJN project, ik heb slechts de nummers ingezongen!’

Die verontschuldigende hartenkreet valt te lezen op de website van zanger Michael Kiske. Deze Duitse vocalist, die zijn grote faam vooral te danken heeft aan zijn vroegere aandeel in Helloween, zet zich de laatste jaren regelmatig af tegen de hardrock- en metalscene die hem heeft grootgemaakt. Bovenstaande quote moet dan ook vooral worden gezien als een poging om zijn geloofwaardigheid te behouden. De beste man is ook bezig met zijn eigen muziek en daarin schijnt hij zich verre te houden van het hardrock- en metalgenre. Hoe het ook zij, zijn prestaties op “Place Vendome” zijn er niet minder om. Die mogen gerust het predikaat topklasse opgespeld krijgen.

Het idee voor Place Vendome, vernoemd naar het wereldberoemde plein in Parijs, komt uit de koker van Frontiers-baas Serafino Perugino. De bedoeling was om een plaat te maken in de stijl van AOR-grootheden als Journey en Foreigner. De songs zijn geschreven door enkele leden van het melodieuze hardrockgezelschap Pink Cream 69, waaronder alleskunner Dennis Ward en toetsenist Gunter Werno van het progressieve Vanden Plas. Het geheel is dus een Duitse aangelegenheid.

Ook al wordt de hoofdmoot op “Place Vendome” gevormd door AOR, de inbreng van Gunter Werno zorgt hier en daar toch voor opvallende progressieve accenten. Zo is een nummer als I Will Be Gone voorzien van een intelligent geweven toetsentapijtje en is er zelfs ruimte voor een korte solo van Werno. Ook op het balladeachtige The Setting Sun, dat overigens een fenomenale Kiske laat horen, drukt onze Vanden Plas-vriend aardig zijn stempel. Dit nummer doet, vooral in het gitaarwerk, trouwens sterk denken aan de ballades van Whitesnake. Een song die zowaar richting progmetal gaat, is het afsluitende Sign Of The Times, misschien wel de beste en zeker de hardste track van het album. De gitaarsolo’ s van Uwe Reitenauer (Pink Cream 69) zijn lekker fel en flitsend en ook Werno’s bijdrage is niet misselijk. Ook Kiske moet hier alle zeilen bijzetten en flink in zijn niet geringe reserves tasten. Het nummer ademt enigszins een sfeertje dat we ook kennen van een band als Queensrÿche.

Een andere hoogvlieger is de ideale opener Cross The Line. Deze stevige rocksong is bijzonder aanstekelijk en smeekt om een versterker op maximaal volume. Echt een nummer waarmee je de buren eens lekker wakker kunt schudden. Heerlijk gitaarwerk en ijzersterk gezongen door een grootse Kiske. De AOR-liefhebber komt ruimschoots aan zijn (of haar) trekken met het vrij simpele I Will Be Waiting, het pakkende Right Here en het vlotte Magic Carpet Ride. Dit laatste nummer kent, naast een vrij heftig middenstuk en een aantal schitterende gitaarsolo’s, een refrein waar iemand als Cher (jawel!) ook geen nee tegen zou zeggen. In de rubriek ‘heel zoetsappig’ hebben we dan tenslotte nog het popdeuntje Too Late en de rustige ballade Heavens Door.

Het valt gewoon niet te ontkennen dat “Place Vendome” een voortreffelijke plaat is. Afgezien van een paar gememoreerde accenten niet uitgesproken progressief, maar wel verdomde lekker. Sterke songs, prima productie, uitstekende muzikanten en vooral een uitblinkende Michael Kiske. Het zou heel jammer zijn als deze stem voor de melodieuze rock verloren zou gaan. De kans dat Place Vendome een vervolg zal krijgen lijkt helaas bijzonder klein.

Joost Boley