PlackbandAlbum

Plof…

En daar lag ineens een envelop op de mat met hierin een cd van Plackband. Nou eigenlijk was het meer een plofje aangezien er behalve de cd enkel een aan één zijde bedrukt velletje bij zat met hierop een foto van dit kwartet heren, dat blijkbaar als hoes moet doorgaan. De titels van de nummers stonden op de cd gedrukt en dat was het dan. Voor mij was het sowieso een verrassing want ik wist niet dat de naar een kwartet afgeslankte symfo formatie met nieuw materiaal op de proppen zou komen. Ik wist dat de groep het druk had met allerlei voorprogramma’s die eind 2007 (The Musical Box) en begin 2008 (Kayak en Arena) zouden plaatsvinden, maar een cd had ik niet verwacht. Het nu uitgebrachte “PB II” is echter een ep geworden die tegen de 27 minuten klokt. Dat kleine half uur is opgedeeld in drie demo nummers die alle rond de negen minuten duren. Deze ep is helaas niet in de winkel te koop. Als je hem wilt hebben zal je of een optreden van de heren moeten bij wonen of een eerder verschenen dvd of cd van de band moeten bestellen op hun website.

De ep trapt af met You Know. Een vrij stevig stukje prog met een redelijk modern karakter. De stevige gitaarpartijen van Ronald Brautigam gaan zelfs de vergelijking aan met een band als Riverside. Ook hoor je in het toetsenspel wel wat verwijzingen naar de neo-progmetal van Threshold (en dan vooral de Damian Wilson periode) zonder overigens echt de metal hoek in te duiken. Het tweede (Oceans) en derde nummer (Loneliners) zijn liederen die een meer vertrouwde Plackband sound laat horen. Dus dat wil zeggen een veel meer op Genesis geschoeide neo-progsound. Dat wil dan weer zeggen meer ruimte voor groteske, op Tony Banks geïnspireerde, toetsenpartijen en veel ruimte voor instrumentaal geweld in de vorm van een fiks aantal gitaarsolo’s van Brautigam. Op alle drie de liederen is de stem van toetsenist Michel Van Wassem te horen. Nadat de band in 2006 met succes een optreden gaf zonder vaste zanger Karel Messemaker en zijn vaste vervanger Koos Sekreve – en daardoor Van Wassem noodgedwongen achter de microfoon werd gezet – besloot men om deze opstelling te laten staan en om in goed overleg de oud zangers de wacht aan te zeggen. Michel Van Wassem heeft een redelijk apart stemgeluid. Niet echt opvallend en ook zeker niet irritatie opwekkend. Het is moeilijk om een vergelijking te trekken, maar als ik dat zou moeten doen kwam ik uit bij Billy Corgan van The Smashing Pumpkins. Misschien iets minder krachtig maar die kant moet je wel opdenken.

Een klein half uur met nieuwe muziek van Plackband dus. Je kan horen dat ze proberen met de tijd mee te gaan zonder hun oorspronkelijke geluid te veel los te laten. Voor de neo-prog aanhangers onder ons een aardig hebbedingetje die laat horen dat er nog steeds toekomst is voor een groep als Plackband.

Sander Kok