Nauwelijks bekomen van het live-album, opgenomen in Australië in 2001, “Live From Oz” of er verschijnt in de zomer van 2002 een nieuw studioalbum van Planet X: de band van toetsenist Derek Sherinian (ex-Dream Theater), gitarist Tony MacAlpine en drummer Virgil Donati. Op dit album worden de baspartijen beurtelings gespeeld door Billy Sheehan (Mr. Big, Niacin), Tom Kennedy en Jimmy Johnson (Allan Holdsworth).
Werd op het vorige studioalbum “Universe” een vrij stevige combinatie van fusion en progmetal door de heren neergezet, dit nieuwe album is wat dat betreft een stuk rustiger en kent veel meer een neiging richting pure fusion / jazzrock, zoals in het titelnummer Moonbabies. Hierin excelleert drummer Donati met knappe breaks en roffels en domineert Sherinian met zijn elektrisch pianospel.
The Noble Savage en Digital Vertigo zijn eigenlijk de enige twee nummers die doen denken aan het stevige, avontuurlijke spul van “Universe”. Dit zijn dan ook twee spetterende prog / fusion nummers met splijtend en inventief gitaarspel van alleskunner Tony MacAlpine. Hij speelt net zo makkelijk in de hoogste versnelling als in een rustige slepende stijil. Ataraxia is een mooi rustig jazzrockstuk, dat door de tempowisselingen en gitaar-/toetsencombinaties herinneringen oproept aan het aloude Return To Forever van Chick Corea en Al DiMeola. Ook nu weer voortreffelijk drumspel van Donati.
Boy With A Flute kent inderdaad een schijnbare fluitsolo, echter obligaat gespeeld door Sherinian op één van zijn batterij toetsenborden. Ground Zero is een ander opvallend nummer door zijn vele tempowisselingen en fraaie gitaarsoli. Het lange slotstuk van dit album kennen we ook van het live-album en verrast dus niet echt. Het is een zwaar stuk muziek met veel ruimte voor de individuele muzikanten om zich uit te leven.
In totaliteit is dit een aardig album maar eigenlijk springt de vonk nergens zo over als op “Universe”. De gitaarsoli van Tony MacAlpine zijn stuk voor stuk uitstekend. Daar tegenover staat het voorspelbare spel van Derek Sherinian, die nergens bewijst waarom hij ten onrechte uit Dream Theater zou zijn gezet.
Gerard Augustijn