Planeta Imaginario

Biomasa

Info
Uitgekomen in: 2008
Land van herkomst: Spanje
Label: Cuneiform Records
Website: www.planetaimaginario.eu
MySpace: www.myspace.com/planetaimaginario
Tracklist
Discurso Cósmico Desde El Planeta Imaginario (1:38)
El Francotirador De Washington (5:23)
Capture (6:16)
Biomasa (11:21)
La Caja Negra (12:10)
El Teatro De Los Faranduleros (3:13)
Discurso Cósmico 2 (0:31)
Hoy Es Un Nuevo Día (4:22)
L'Estiu (6:56)
Trastornos Ópticos Del Oso Bipolar (9:06)
Guillermo Villa Valdés: trompet, bugel
Josep Manresa ('Manre') Zafra: bas
Vasco Miguel Gomes Dos Santos: drums
Marc Capel Nadal: toetsen
Rafa Gómez López: tenorsaxofoon
Eneko Alberdi Laskurain: gitaar
The-Hien Trinh: trombone
Hermann ('Mehl') Bauerecker: altsaxofoon
Biomasa (2008)
¿Qué Me Dices? (2004)

Ik ben een lijstjesfanaat.

Altijd al geweest eigenlijk, ik heb zelfs een blog waar ik regelmatig lijstjes plaats in eender welk thema, zolang er maar een thema is dat hen bindt. Ik deel die passie met een goeie vriend die op hetzelfde moment dan ook lijstjes plaatst rondom hetzelfde thema. Spannend voor beiden want we plaatsen maar tien nummers per dag zodat we telkens uitkijken naar een volgend deel van de lijst. Nu is hij op de koop toe nog eens een zware ‘España-aficionado’, wat ik zou omschrijven als een grote fan van alles wat ook maar een beetje Spaans is. Aldus stelde hij een Spaanse lijst voor, waarna ik volledig in paniek schoot. Mijn collectie Spaanse albums is namelijk zeer beperkt tot niet bestaand. Tot er op diezelfde dag zowaar “Biomasa” van Planeta Imaginario in de bus komt te vallen, een Spaans album nog wel. Dé gelegenheid om een Spaanse band te verkennen en te kijken of hij misschien wel in mijn lijstje komt!

Hoewel dit slechts hun tweede album is en hun eerste op een groot label, bestaat Planeta Imaginario toch al ruim negen jaar. In 1999 richtte bandleider Marc Capel, zwaar onder de indruk van de Catalaanse avant-garde tv-show Planeta Imaginario, een band op met dezelfde naam. Het sprak dan ook voor zich dat zij zich ook tot het avant-garde publiek wilden richten. Ze werden snel vrij populair in progressief Catalonië en Spanje na het uitbrengen van hun debuut “¿Qué Me Dices?” bij een Galicisch progressief label.

De muziek van Planeta Imaginario moet vooral gezocht worden als afstamming van de Canterbury-scene in de jaren zeventig. Dat wil zeggen dat de vergelijkingen met Soft Machine, National Health, Gong of de vroege Henry Cow erg makkelijk te leggen zijn. Maar Planeta Imaginario beperkt zich niet enkel hiertoe. Ze zijn namelijk ook vooral een jazzrock band. En dan kom je natuurlijk al snel bij John Coltrane uit, die al zoveel progbands inspiratie geschonken heeft en dat hier nu ook weer doet. Om maar even aan te geven dat Planeta Imaginario hun invloeden werkelijk overal vandaan haalt even het volgende. In Biomasa horen we zelfs een stuk Afrikaanse zang en drums.

Bandleider Marc Capel is de enige die er al vanaf 1999 bij is en is dan ook één van de belangrijkste componisten in de band. Hijzelf is de toetsenist van de band en het mag dan ook geen verbazing wekken dat zijn nummers veelal rond de toetsen draaien. Het mooiste voorbeeld hiervan is L’Estiu. Een nummer dat begint als een mooi pianostuk dat pakweg honderd jaar geleden geschreven kon zijn door bijvoorbeeld Claude Débussy, wiens Arabesque n.1 niet geheel ontoevallig als openingstune van het Catalaanse programma Planeta Imaginario gebruikt werd. Langzaam komt er een sax bij zodat we meer het jazzy-gevoel krijgen om dan rustig los te barsten tot een jazzrock / Canterbury-achtig nummer.

In tegenstelling tot dit soort nummers zijn er de langere nummers die de stempel van Eneko Alberdi Laskurain, de gitarist, dragen. U kunt ongetwijfeld al raden waar ik naartoe wil. Deze nummers zijn inderdaad veelal gitaargeoriënteerd. Het zijn dan ook de iets stevigere nummers op “Biomasa”. Zo klinkt La Caja Negra op een bepaald moment zelfs even als een bluesnummer. Het lijkt verbazend, maar het past zeer zeker in het totaalbeeld van het album. Deze twee stijlen die er toch duidelijk te horen zijn, lopen telkens naadloos in elkaar over en passen dan ook zeer goed in en bij elkaar.

“Biomasa” is een album geworden dat sterk geworteld zit in de Engelse Canterbury-cultuur & de jazz, maar dat ook elementen van de Spaanse cultuur of van de R.I.O.-bands Miriodor en Akinetón Retard gebruikt. Niet toevallig twee bands die ook van complexe muziek en van het gebruik van de saxofoon houden en sterk jazzgeïnspireerd zijn. De boodschap moge duidelijk zijn. Dit is een band die houdt van complexe, maar toch niet al te moeilijke, muziek in de jazzrock-canterbury-stijl met van elk instrument wel een solo in dezelfde stijl. Muziekliefhebbers die zich daarin herkennen, raad ik deze plaat van harte aan. Ikzelf vond hem alvast goed genoeg om nummers van te plukken voor mijn lijstje.

Peter Van Haerenborgh

Koop bij bol.com

Send this to a friend