PlatitudeAlbum

Het vorige album “Secrets Of Life” dateert van 2003, maar de zeven heren van Platitude zijn nu al op de proppen gekomen met een opvolger van dat neo-klassieke werkje met Malmsteen-tik. Op de opvolger “Nine” heeft men het roer omgegooid en worden we nu getrakteerd op degelijke rocknummers met een progressief randje.

Het album opent met het lekker vlotte rocknummer Dark Mind. De toetsen zijn ondersteunend bezig en kleuren het geheel mooi in en gaan daarnaast nog een duet aan met de gitaar. Erik Blomkvist is een dijk van een zanger met meer dan voldoende kracht. Dat hij echter ook gevoelig kan zingen, bewijst hij in Trust. Een iets rustiger nummer met een heel relaxed middengedeelte dat uitmondt in een kompleet over de top korte gitaarsolo. De nummers bieden voldoende afwisseling tussen de instrumenten gitaar en toetsen, maar ook op het gebied van tempo, zoals Oblivion laat horen.

Haleyon Days is het eerste nummer dat meer dan vier minuten duurt, want voor de vorige nummers geldt duidelijk; kort maar krachtig. Gelukkig valt ook dit nummer in die laatste categorie. Jammer is dan weer wel dat men het nummer aan het einde wegdraait. Iets dat eveneens opvalt, zijn de lekker in het gehoor liggende refreinen. Soms wat makkelijk, maar toch altijd duidelijk herkenbaar, zoals Catch 22 laat horen. Ook hier weer de mooie wisselwerking tussen toetsen en gitaar.Met een speelduur van iets meer dan zes minuten hoort Avalon Farewell tot de langere nummers van “Nine”. Een afwisselend nummer met veel solo’s, mooie breaks en sfeervolle inkleuring door de toetsen, maar helaas… het einde wordt weer weggedraaid. In de kortere nummers zoals Skies Of Xenon ligt het tempo hoger. Lekker puntige nummers met kop en staart en daartussen is er ook niets mis. Dat geldt dan weer echter niet voor het begin van Falling, waar de toetsenist en gitarist bijna struikelen over hun eigen vingervlugheid.

Ook in Aeromantica en Endless horen we weer de gitaar- en toetsensolo’s die elkaar lekker afwisselen. Platitude heeft twee toetsenisten en dus speelt de ene toetsenist de solo, terwijl de andere het nummer van een mooie onderlaag voorziet. Het afsluitende Starlight is het snelste nummer van de cd. Wie echter de cd-speler niet onmiddellijk uitzet, wordt na enkele seconden getrakteerd op een niet nader aangekondigd nummer, dat waarschijnlijk de titel Supernova draagt. Een lekker toetje voor diegene die er geen genoeg van kunnen krijgen.

Duidelijk is dat Platitude heeft gezocht naar een eigen gezicht en die, zeker in de langere nummers, heeft gevonden. Je wordt gedurende bijna vijftig minuten getrakteerd op lekkere vlotte rock dat op voortreffelijk wijze wordt opgesierd met vingervlugge en ook gevoelige gitaar- en toetsensolo’s. Tel daar het uitstekende zangwerk van Erik Blomkvist bij op en je hebt een kwalitatief hoogstaand schijfje in handen.

Rob van Oosten