PlatitudeAlbum

‘De jeugd heeft de toekomst’ is een gevleugelde uitdrukking en die gaat zeker op voor de Zweedse band Platitude. De leden van deze band variëren in leeftijd van 17 tot en met 22 jaar. Naast de jonge leeftijd van de leden is er nog iets dat opvalt aan de ban: ze hebben de beschikking, naast een tweetal gitaristen, over eveneens een tweetal toetsenisten. Platitude maakt neoklassieke metal, waarbij goed is geluisterd naar Majestic en vooral Yngwie Malmsteen.

Een goed begin is het halve werk moet Platitude hebben gedacht, want men komt met Deception voortvarend uit de startblokken. Een rustige sferische opening wordt gevolgd door een aanstekelijk deuntje, waarbij de goede zang van Erik Blomkvist opvalt. En met twee gitaristen en twee toetsenisten is er meer dan genoeg te genieten van allerhande solo’s en duetten. Nu maakt één zwaluw echter geen zomer en daarom tapt men met Just One Try uit hetzelfde vaatje en daar lust ik wel pap van. Het opvolgende Dance Thru The Fire had met gemak op “Odyssey”, één van de albums van Yngwie J. Malmsteen’s Rising Force kunnen staan en legt ook gelijk de makke bloot van Platitude: het gebrek aan een eigen geluid. Maar beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen. Alle nummers krijgen, zonder uitzondering, een perfecte uitvoering en ik zal het gebrek aan een eigen geluid dan ook maar op het conto schrijven van hun leeftijd. Gelukkig borduurt men niet voort op de ingeslagen, voornamelijk vlottere, weg. Memories is namelijk uit het juiste power ballade hout gesneden.

De volgende twee nummers zijn weer van het zelfde laken een pak. Dus lekker vlotte nummers met goed en gevarieerd gitaar- en toetsenwerk, waarbij Anima lekker furieus begint. Ook zijn over het gehele album de koortjes perfect uitgevoerd, alleen in Anima gaat men een keer over de schreef door een heus “wohohoho-koortje” en dat zal het ongetwijfeld live erg goed doen, maar kan heden ten dage echt niet meer. Omdat verandering van spijs doet eten, gooit Platitude het met Raining Tears over een compleet andere boeg. Het tempo ligt lager en ook de gitaarpartijen zijn zwaarder en het nummer zorgt derhalve voor een aangename afwisseling in de verder snellere nummers die op de cd staan.

Er is bij de laatste drie nummers van de cd geen sprake van ‘lest best’, maar het is zeker ook niet zo dat de laatste loodjes het zwaarst wegen. Vanwege het consistent hoge niveau van de nummers is een uitschieter dan ook niet makkelijk gemaakt. Ook Secrets Of Live, Illusions en Evil Sky behoren weer tot de snellere nummers met voldoende afwisseling in tempo en solo’s.

“Secrets Of Live” smaakt naar meer, waarbij echter aangetekend moet worden dat men nu nog met andermans veren (Malmsteen) loopt te pronken. Een eigen ‘smoel’ zal de band goed doen.

Rob van Oosten