Pocket OrchestraAlbum

Nostalgie. Het is een gevoel dat bij veel mensen wel bekend zal zijn. En dan niet enkel bij de al iets ouderen onder ons, want ook jongeren kunnen terugverlangen naar dingen uit het verleden, dingen die zij zelf niet eens (bewust) hebben meegemaakt. Vooral bij muziek vinden we dat terug; kijk maar naar de mensen die met weemoed terugdenken aan de jaren ’70 en de rockbands van toen terwijl ze zeggen dat de muziek van tegenwoordig op niets meer trekt. Een gevoel dat we ook bij veel progfans tegenkomen, want tenslotte bouwt veel prog tegenwoordig op de prog van toen (sommige bands gaan daar zelfs erg ver in). En net dat gevoel bekroop mij onlangs na toch weer een aanzienlijk aantal moderne RIO/Avant-Prog albums beluisterd te hebben. Allemaal erg fijne muziek, maar soms verlang ik nog eens naar Avant-Prog zoals die allereerste RIO-bands maakten…

En toen viel net het album “Phoenix” van Pocket Orchestra in mijn brievenbus. De timing kon gewoon niet beter zijn, want het gaat hier niet om een nieuwe band of nieuw werk maar om een Amerikaanse RIO-cultband uit deze vroege RIO-jaren. Indertijd is hun muziek nooit op album verschenen en kwam hier pas in 2005 een verandering in met de release van “Knebnagäuje”. Doch slechts op zeer kleine schaal en in mindere kwaliteit. Nu dan is het in 2005 verschenen album geremasterd en uitgebreid met een groot aantal livetracks, opnieuw uitgebracht door het Italiaanse label AltrOck Productions.

Eigenlijk had ik zelf amper van de band gehoord voordien, maar toen ik meer opzocht en zag dat deze band toch een cultstatus had binnen de RIO/Avant-Prog (je kan het vergelijken met de status van het Verenigd Koninkrijk in de symfonische prog) was de interesse gewekt. En ja, al meteen bij het begin van opener Imam Bialdi werd het duidelijk waarom. Een erg goeie opener die meteen wat aan Univers Zero doet denken zonder te willen vervallen in de typische door Univers Zero-geïnspireerde muziek die we in ons genre vaak tegen het lijf lopen. Pocket Orchestra kiest ervoor om op hun album meer de invloed van bands als Samla Mammas Manna, Henry Cow, Magma of een Frank Zappa te laten spelen.

En ja, dat betekent inderdaad dat er volop ruimte is voor ondermeer improvisatie, lange instrumentale sessies, dissonante klanken en avant-garde jazzstukken. Vooral op de tweede schijf van dit album krijgen we daar zeer mooie voorbeelden op het livegedeelte voorgeschoteld. Nummers als Bagon of Letters worden langer uitgesponnen en krijgen leuke improvisatiestukken mee, wat het tweede deel van “Phoenix” eigenlijk boeiender maakt dan het studiogedeelte. Want wanneer bands als een Pocket Orchestra live net dat stukje verder gaan dan op het studioalbum, word je nog meer meegesleurd in de sfeer van die oude RIO van de jaren ’70-’80. En natuurlijk helpt het dat de audiokwaliteit zeer meevalt, zeker wanneer je bedenkt dat die opnamen toch al best oud zijn en Pocket Orchestra geen grote band was.

In feite is dit hele album gewoon voer voor de nostalgicus die nog eens terug in de oude RIO van toen wil springen zonder die ouwe getrouwe albums vanonder het stof te moeten halen. Maar ook de andere progliefhebbers met zin voor avontuur en muziekgeschiedenis kunnen hun hart ophalen aan “Phoenix”. Voor mij kwam dit album alvast op een zeer gelegen moment.

Peter Van Haerenborgh