PoemAlbum

Het mooie aan het beluisteren van muziek van kleine, buitenlandse bands, is dat je nog wel eens een verborgen diamant ontdekt. Poem geeft aan te zijn geïnspireerd door bands als Porcupine Tree en Pain of Salvation. Daarmee leg je de lat al behoorlijk hoog. De donkere sfeerschetsen op dit album doen gelukkig wel wat aan die bands denken. Door het mooie artwork hoopte ik zelfs op een verrassend sterk album.

Jammer genoeg worden die verwachtingen niet ingelost. De swingende ritmes waarmee de band opent, klinken nog veelbelovend, maar het grootste pijnpunt wordt al snel duidelijk. De composities op “Skein Syndrome” zijn rommelig en missen structuur. De opbouw die je bij goede muziek opmerkt, ontbreekt hier. Net op het moment dat de muziek spannend wordt, wisselt de band van melodie. Als Poem dan wel een idee verder uitwerkt, zoals op het begin van The End Justifies The Means, kappen ze dit niet op tijd af. De muziek wordt langdradig en smaakt al snel flauw. De knal die ik als luisteraar anticipeer, blijft ook nog eens vaak uit. Elk nummer begint hoopvol, maar de band bereikt de finish steeds maar niet zonder kleurscheuren. “Skein Syndrome” bevat dan ook heel wat mooie intro’s, maar geen van de climaxen overtuigt.

Een ander minpunt is dat de muziek nogal veilig klinkt. De muziek lijkt niet meer te bieden te hebben dan bedrukte, grauwe sfeerschetsen. Ik hoor maar zelden een passage die mijn aandacht grijpt. Het album mist kortom urgentie. Daarnaast ontbeert deze plaat ook nog eens variatie. De muziek is op momenten zelfs ronduit saai. Het beste nummer, Remission Of Breath, heeft dan wel nog een zekere vlotheid. De Arabisch getinte klanken intrigeren zelfs. Hier moet ik echter toch ook weer het voorgaande kritiekpunt herhalen. Met de, op zich interessante, opzet wordt te weinig gedaan. De luisteraar blijft tevergeefs wachten op het moment dat de band imponeert. Ook dit nummer blijft hangen in een zeker soort oppervlakkigheid.

De zangpartijen van George Prokopiou zijn gelukkig wel behoorlijk goed. Een lichtpuntje tussen de zee aan grijstonen. Hij wisselt heldere zang af met het betere geschreeuw. Als hij in de toekomst begeleid wordt door betere muziek, heeft de band een behoorlijke sterke troef in handen. Het is overigens ook niet zo dat de muziek op dit album compleet teleurstelt. Op sommige momenten komt de band zelfs met lekkere ritmes op de proppen. Vergelijk je deze betere momenten echter met de explosiviteit van een band als Pain of Salvation, dan mist de band toch wat pit.

Uiteindelijk is “Skein Syndrome” een progmetal album dat grauw aanvoelt. Een muurbloempje dat zich niet weet te onderscheiden. Als de band aan de middenmoot wil ontsnappen, dan moet men overtuigender uit de hoek komen. De composities zijn daarnaast voor verbetering vatbaar. Het talent lijkt me aanwezig, maar helaas moet ik concluderen dat het hier geen mooie muziek oplevert.

Luke Peerdeman