Poly-MathAlbum

Als trio werd het Engelse Poly-math opgericht in 2013 in Brighton, met als reden dat ze het beu waren om muziek voor anderen te schrijven en om zo vreemd mogelijk te willen zijn.

Inmiddels zijn ze anno 2022 gegroeid naar een instrumentaal quintet en bestaat de band uit drummer en geluidstechnicus Chris Woollison, basgitarist Joe Branton, gitarist Timothy Laulik-Walters en toetsenist Josh Gesner. Als laatste werd Chris Olsen toegevoegd, die met zijn scheurende saxofoon in allerlei hoeken en gaten zijn zegje via het enkelriet mag doen.

Naast ‘Melencolia’ uit 2016 en het dubbelalbum met de dubbele titel “House Of Wisdom | We Are The Devil” uit 2018 zijn tijdens de lockdown twee delen van “The Cadaver Tomb” uitgebracht, maar deze laatste twee experimentele albums schijnt de band niet mee te willen tellen in zijn discografie. De hier gerecenseerde derde plaat, getiteld “Zenith”, wijkt af van de eerdere uitgebreide soundscapes en veldopnames. In plaats daarvan bevat dit album consistente, beknopte nummers die allemaal vier à vijf minuten lang zijn en waar de nadruk ligt op complexe instrumentatie, straffe riffs en diverse poly-ritmes die vaak tegen het post hardcore aanscheuren.

Alle nummers beginnen ergens en stoppen plotsklaps zonder een herkenbare songstructuur te volgen. Dat levert acht pittige tracks op waar een gitaar versus saxofoon vechten om elk hun eigen punt te maken of om wat spaarzame melodielijnen neer te leggen. Ondanks de complexe ritmes wordt het toch strak bijeengehouden dankzij een uitstekende drummer en een stevige bassist. Hiermee profileert Poly-Math zich vooral als een live-band vanwege de enorme energie die men daarmee uitdraagt. Jammer is dat in al dat brute stuitergeweld de toetsenist wat ondersneeuwt.

De saxofonist is echt een aanwinst en komt geregeld net zo intimiderend over als de industrial free jazz van Hans Dulfer. Alleen in de twee slotnummers, Mora en Metam, wordt er even gas teruggenomen. Voor de rest zijn het vooral turbulente, eclectische – right in your face – stukken waar de geluidsbegrenzers eraf zijn gehaald. Vooral liefhebbers van het avantgardistisch ingestelde King Crimson, Gentle Giant en The Mars Volta zullen deze zeer vakkundig gespeelde en uiterst krachtige muziek omarmen en het experimentele aspect dat wordt geëtaleerd niet schuwen.