Als Poor Genetic Material een man was geweest, dan zou je hem zo kunnen uittekenen. Hij werkt als financieel-administratief medewerker voor een grote firma op een grijs industrieterrein. Hij doet zijn werk prima, maar valt niet op. Op kantoorborrels drinkt hij een Spaatje rood en gaat voor 21:00 uur weer naar huis. Hij is altijd keuring, correct, betrouwbaar en voorspelbaar. Op school was hij onzichtbaar. Bij gym werd hij als een van de laatsten gekozen en meisjes zagen hem niet staan. Je gunt hem avontuur, spanning, geilheid, uit de band springen, uit je dak gaan, maar hij zou niet weten hoe.
Poor Genetic Material zijn de braverikken van de prog. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik vijf of zes albums van ze in mijn kast heb staan, maar er niet eentje nog geluisterd heb nadat ik de recensie had geschreven. Het lastige is dat hun muziek verre van slecht is. Ze weten enorm goed een gemoedelijke sfeer neer te zetten. Philip Griffiths heeft een uitstekende stem, de gitaarsolo’s van Stefan Glomb zijn prima en toetsenist Philipp Jaehne weet als geen ander sfeer te creëren. Maar het is allemaal zo verdraaid braaf. Het blijft allemaal keurig tussen de lijntjes. De melodieën zijn prima, maar blijven niet hangen. Elk nummer heeft wel iets dat erg mooi is, maar het beklijft niet. Dat de drums uit een doosje komen helpt ook niet mee.
Kon ik hun muziek maar gewoon afzeiken, dat zou makkelijk zijn. Maar daarvoor is het te goed wat ze maken. Een nummer als Take-Off zet ik zelfs een stuk harder. De overgangen zijn hier uitstekend, net als de gitaarsolo en het warme toetsenspel. Het langste nummer Elsewhere dompelt je een kwartier in rust, maar kabbelt veel te veel voort. De toetsentapijten zijn mooi, maar gaan op een gegeven moment ook storen. Zou ik elk nummer los moeten beoordelen, dan zou ik ze bijna allemaal een voldoende geven. Maar als geheel is het te weinig. Het lijkt te veel op elkaar, het glijdt zo van je af. Ik mis spanning, een gitaarsolo die je even helemaal uit elkaar trekt, een overgang die je verrast, een uithaal die bij blijft of een toetsensolo die je doet opveren. Het ontbreekt allemaal.
Als je een liefhebber van hun muziek bent, dan behoort dit album zeker tot hun sterkste en zul je hier veel plezier aan beleven. Het album vind ik te goed om weg te doen, maar ik weet nu al dat, zodra het een plekje bij de andere albums van deze band heeft gekregen, het er alleen nog uitgehaald wordt voor de stofdoek. Best zonde.