Poor Genetic MaterialAlbum

De meeste bands krijgen ooit de neiging tijdelijk iets anders te willen doen dan dat gebruikelijk is. Verandering van spijs doet immers eten. Sommigen vatten hun verrichtingen in een nieuw nummer of iets dergelijks, anderen houden hun geëxperimenteer wijselijk binnenshuis en weer anderen brengen er een plaatje van uit. “Paradise Out Of Time”, de vijfde cd van het uit Duitsland afkomstige Poor Genetic Material (PGM) is zo’n tussendoortje. Dit kortdurende album laat in negen nummers de meer compacte kant van de band horen.

Het materiaal is toegankelijker en minder complex dan wat de band doorgaans fabriceert. PGM, dat bekend staat om haar weinig verheffende neo-prog cd’s, slaagt er met “Paradise Out Of Time” wel in een aardig product af te leveren. Het is goed om te weten dat dit album niet als nieuw muzikaal vertrekpunt dient ter afsluiting van hun voorgaande tijd, waarin gedurende zes jaar een viertal cd’s tellend concept werd uitgewerkt: zomer, herfst, winter en lente. In het begeleidende schrijven van dit album zegt de band dan ook al bezig te zijn met een conceptmatige dubbel-cd. “Paradise Out Of Time” is dus echt een tussendoortje. Gelukkig maar want één albumpje van deze makelij is eigenlijk meer dan genoeg. Het had dan ook niet verkeerd uitgepakt als dit slechts een mini-cd zou zijn geweest. Met liefde wijs ik zo een paar nummers aan die ik de schrapmes-methode had willen geven.

Zo opent het album uitermate simpel met New Phase waar het slagje van de gitaar me teveel aan Denise van Blondie doet denken, een associatie die hier overigens als een belediging mag worden aangemerkt. Ook het rockende The Key en de ballade Paradise klinken alsof ze gecomponeerd zijn door de band van de buurjongen. Dit is muziek volgens het grote leerboek ‘hoe schrijf ik een popsong?’.

Maar dan……..met het vierde nummer, Out Of Time, keert het tij. Na een wat duf instrumentaal begin spat de boel op een verkwikkende wijze open en lijken alle voorgaande nummers betekenis te krijgen. Eigenlijk is eerder genoemde ballade Paradise met z’n sfeervolle vioolspel best een fraai moppie. Natuurlijk, PGM bestaat uit een stel bekwame en ervaren muzikanten die zich met Phil Griffiths al jaren in het gezelschap weten van een uitstekende zanger.

Dat het opnameproces een spontane aangelegenheid was, is duidelijk hoorbaar aan het losse drumwerk, de uitbundige zang, de alom aanwezige orgelakkoorden en het begeesterde gitaarspel. Deze heerlijke vibe wordt gelukkig voortgezet in de daaropvolgende nummers. Uitbundige zang zei ik? Luister even naar die Damian Wilson-achtige manier waarop Griffiths in het enigszins gejaagde Citizin Cyclops z’n zegje doet. De grandeur in zijn stem klinkt er fijn, zoals deze op het gehele album al de perfecte pasvorm blijkt te hebben. Dat toetsenist Philipp Jaehne zijn synthesizers voor deze plaat thuis heeft gelaten en zich uitsluitend bedient van Hammondorgel en piano is de organiek van het geluid ten goede gekomen, zeker als Oliver Berger zijn viool dan ook nog laat snerpen. Daarnaast bevat de plaat een enkele fraaie gitaarmelodie zoals in het zinderende Holy Ground waar Stefan Glomb partij op partij stapelt. Het is spijtig te moeten constateren dat Glomb zich zo vaak heeft ingelaten met een knullig soort gitaarspel daar de smiecht dus veel beter kan. Het album eindigt lekker melodieus met Starlightbound en My Other Life. In het korte Starlightbound is het voor het leeuwendeel Canterbury toetsenspel dat de klok slaat en in het gedreven My Other Life zijn het de viool en de gitaar die de klepel doen slingeren. O ja, en het meppen op de bekkens.

Het album eindigt nogal abrupt, zo ook deze recensie en dat past goed bij de ’tussendoor’-status van de plaat. Leuk om een paar keer te horen. Volgende alstublieft…

Dick van der Heijde