Poor Genetic MaterialAlbum

Na “Summerland” (2001) en “Leap Into Fall” (2002) is het Duitse Poor Genetic Material (PGM) nu met “Winter´s Edge” bij het op één na laatste seizoen aangekomen. In eerdere recensies kwam de band er niet echt goed vanaf. Gerard Augustijn schreef in 2001 over “Summerland” het volgende: “Er gebeurt gewoon te weinig, net zoals op de hele cd. Er wordt wel vakkundig gemusiceerd maar iedere vorm van spanning ontbreekt”
Markwin Meeuws schreef een jaar later over “Leap Into Fall”: “Maar voor nu, zitten we te wachten op groepen als Poor Genetic Material? Nou, nee. Het is treffend dat het sterkste nummer van de plaat het korte afsluitende Fall is. Hier laten ze heel even horen wat mogelijk is voor de band. Misschien moeten ze een andere muziekstijl opzoeken.”

Ik kan alvast zeggen dat de band in ieder geval niet besloten heeft om een andere muziekstijl te kiezen. Na Gerard en Markwin ben ook ik helaas geen goed nieuws brenger m.b.t. PGM. Best leuke muziek hoor, maar het doet me dus echt helemaal niets. De nummers pakken me niet. Het geheel is saai, langdradig en missen elke vorm van spanning. Het lijkt wel of de band vergeten is om de handrem eraf te halen omdat ze zich zo inhouden. Bij elke luisterbeurt heb ik zoiets van “Kom op nou gasten, laat je eens gaan!”. De stem van Philip Griffiths vind ik echt niet bij de muziek passen, niet dat ik hem een slechte zanger vind, want bij Alias Eye vind ik zijn stem perfect passen. Hij moet gewoon oppassen, zijn stem kan vrij snel vervelen of zelfs irriteren. Bij Alias Eye doet hij dat niet, maar bij PGM des te meer.

In opener Sharp Bends Sudden Crests lijkt de band nog langzaam enige spanning op te bouwen, maar een hoogtepunt ontbreekt. Het refrein is best lekker, maar daar tussen is wel erg hetzelfde en ben ik al snel geneigd om het nummer door te drukken. Het outro met zacht toetsen en gitaarspel is veel en veel te lang, het lijkt wel of ze er maar geen einde aan kunnen breien.

Heb je net het outro van het eerst nummer overwonnen, mag je je gaan opmaken voor het, wederom te lange, intro van Whitescape. Het nummer zelf heeft aardig wat ambient-invloeden en heeft ook een mooie passage met akoestisch gitaarspel. Ook de gitaarsolo halverwege is prima. In de up-tempo passages is het allemaal best lekker, maar de rustige momenten zuigen direct alle, nog enigszins positieve, elementen uit het nummer. Ook hier is het outro te saai voor woorden.

Protean Profile (With Icicle Tears) kabbelt maar voort, zonder enig hoogtepunt. Philip Griffiths is op deze plaat snel geneigd om zinnen meerdere keren achter elkaar te herhalen. Normaal gesproken kan dat helemaal geen kwaad, maar in dit nummer irriteert het me.

Soms laat de band even horen dat ze het wel degelijk in zich hebben om lekkere muziek te maken. In Winter’s Edge Part 1 speelt de band lekker up-tempo en het nummer heeft een lekker instrumentaal stuk, waarin de gitaar mooi soleert. Ook hier wordt gas teruggenomen met een mooie passage met akoestisch gitaarspel en licht jazzy pianospel, maar hier past het wel goed. Voortaan meer van dit soort nummers als het kan graag.

Men zegt dat PGM thuis hoort in de neo-prog-hoek. Ik ben een groot liefhebber van neo-progressieve rock, maar ik vind niet dat PGM in dit genre hoort. Ik kan überhaupt niet echt een stijl bedenken waarin deze muziek thuishoort. Ze kunnen zich in ieder geval in geen velden of wegen vergelijken met neo toppers als Sylvan, IQ, Pendragon of In Nomine. Er is momenteel zo ontzettend veel goede muziek te koop en helaas zijn de budgetten van de gemiddelde symfomaan niet al te ruim. Ik kan niet anders zeggen dan dat je echt helemaal niets mist als je deze schijf links laat liggen. Wil de band nog enige indruk maken, dan zullen ze goed bij zichzelf te raden moeten gaan voordat ze aan hun lentealbum gaan beginnen.

Maarten Goossensen