Popol VuhAlbum

Een mens wordt deels gevormd door de cultuur waarin hij opgroeit, waardoor velen steeds dezelfde instrumenten en arrangementschema’s horen. Het is daarom raadzaam om bij wijlen de horizon te verbreden. Verschillende culturen bieden namelijk andere perspectieven. In het beste geval ontstaat er een wisselwerking, zoals op deze klassieker van Popol Vuh.

Het is welhaast een cliché om te wijzen op de ontmoeting van westerse en oosterse ideeën, toch is dat nou juist het indrukwekkende aspect van dit album. De oriëntaalse klanken zijn even belangrijk als de westerse rockinvloeden. Deze plaat is daardoor een perfecte kruisbestuiving. Dat paste ook goed in de tijdsgeest, aangezien velen begin jaren ’70 hun oor bij oosterse filosofie te luister legden.

In dit opzicht vind ik de titel “Hosianna Mantra” ook erg mooi gekozen. Een hosanna is namelijk een (christelijke) roep om goddelijke hulp en een mantra is een (hindoeïstische) spreuk die al dan niet door middel van herhaling de geest moet bevrijden. Deze titel hint naar de voornoemde versmelting van twee muzikale culturen en tevens verwijst het naar de sacrale toon van het album. De composities klinken immers als langzame, introspectieve gedachtestromen. Neem bijvoorbeeld het titelnummer. Spaarzaam als een klein beekje opent Fricke met een pianomelodie. De bescheiden gitaar heeft eerst iets weg van Indiase muziek, maar vloeit vervolgens zonder moeite over in een rock & rolll jam. De muziek klinkt zeer bezield: alsof de band boven zich uit wil stijgen.

In het titelnummer bemerk je tevens dat de interactie tussen de gitaar van Conny Veit en de toetsen van Florian Fricke het kloppend hart van deze plaat vormt. Niettemin is de zang van Djong Yun ook intrigerend. Haar fluisterende vocalen zijn buitengewoon sensueel en voegen een zekere intimiteit toe aan de muziek. Zo weet ze op het begin van Nich Hoch Im Himmel de aandacht direct op te eisen en bovendien verkoopt deze aanvankelijke focus op haar stem de vertwijfelde pianoklanken een paar minuten later. Het nummer komt hierdoor heel indrukwekkend en diepgravend over.

Het album heeft bovenal veel van dit soort beklijvende composities. Zo klinkt Abscheid welhaast als klassieke muziek, wellicht omdat de hobo zo’n karakteristiek geluid heeft. Een nostalgische luisterervaring! Ook het aflopende pianoriedeltje van Ah! blijft nog lang blij. Zo´n op papier kleine toevoeging zorgt voor een emotionele waterval. Dit soort sublieme details vormen het verschil tussen een goed album en een meesterwerk. Deze plaat staat er zelfs vol mee!

Desalniettemin snap ik ook dat dit album niet bij  iedereen in de smaak zal vallen. De muziek is nogal rustig en bovendien klinkt het zweverig. Voor de mensen die hun progrock met meer pit lusten, kan dat wellicht saai overkomen. Ofschoon de arrangementen het inderdaad niet van luide knallen moet hebben, zorgen de sublieme details en de hoorbare bezieling ervoor dat de luisteraar aan de speakers wordt gekluisterd.

“Hosianna Mantra” is mijns inziens een meesterwerk vol met emotionele muziek die zich niet richt op virtuoos spierballenwerk. De band creëert liever uitgekristalliseerde gedachtestromen opgebouwd uit subtiele klanken. Het resulteert in prachtige, meevoerende muziek die zijn glans niet heeft verloren.