Bij deze, in een prachtige box gevatte, verzamel-cd krijg je hetzelfde gevoel als de vorig jaar verschenen “Echoes” van Pink Floyd. Nutteloos, zo’n verzamelaar, maar o zo leuk om naar te luisteren. Deze verzamelaar kent een groot aantal niet-albumtracks, hetgeen de box voor nieuwe luisteraars interessant maakt deze aan te schaffen. Bovendien bevat deze dubbel-cd alle klassieke Porcupine Tree-tracks van de eerste vier cd’s.
Voor de niet-ingewijdenen, Porcupine Tree’s muziek leunt heel sterk tegen Pink Floyd; vertel dat echter niet aan gitarist/zanger/producer Steve Wilson, want hij haat die vergelijking. Het psychedelische karakter van deze verzamelaar is sterker dan de laatste twee cd’s, de sublieme “Stupid Dream” en diens tweelingzusje “Lightbulb Sun”, welke niet op deze cd vertegenwoordigd zijn.
De twee cd’s geven een chronologisch overzicht van de jaren 1991-1997, waarin Porcupine Tree van een solo-activiteit van Steve Wilson langzaam veranderde in een strakke band. Daarbij valt vooral op dat, hoe divers de verschillende tracks ook zijn, nergens sprake is van een gebrek aan een eigen geluid. De liedjes hadden gemakkelijk willekeurig geplaatst kunnen worden.
De eerste cd opent met de klassieker Radioactive Toys, een nummer dat elke symfonische rockfan, nee, elke popmuziekliefhebber, eens gehoord moet hebben. Een nummer, behorende in de top 100 aller tijden, zo goed. Een liveconcert, waarin deze song niet gespeeld wordt, mist iets.
Verder kent deze cd uiteraard de eerste fase van Voyage 34, ook een live favoriet, en het erop gelijkende Up The Downstairs, beiden enigszins dance-beinvloed, en erg sterk. Ook valt op dat de nummers Nostalgia Factory en Synesthesia, welke laatste hier in een iets langere uitvoering staat, erg op elkaar lijken. Het zijn beide liedjes die groeien, elke keer dat je ze hoort. Tenslotte zijn Phantoms en Rainy Taxi niet-albumtracks, en hoe mooi ook, het is duidelijk waarom ze er niet op de oorspronkelijke platen stonden.
De tweede cd bevat het achttien minuten durende The Sky Moves Sideways (part one) waarin de invloeden van Pink Floyd ten tijde van “Wish You Were Here” er wel duimendik bovenop liggen. Het was deze cd, en met name dit nummer, dat vele symfonische rockfans ertoe deed besluiten Porcupine Tree voorgoed in de armen te sluiten. Ook Stars Die staat er natuurlijk op. Steve Wilson geeft in het uitgebreide boekje aan dat het een fout was deze track niet op “The Sky Moves Sideways” te plaatsen. Inderdaad, het is een erg sterk nummer, dat al vooruit wijst naar de stijl die Porcupine Tree de laatste jaren kiest, net als het eveneens op single verschenen Waiting, overigens.
Op deze cd is een aantal b-kantjes uit de “Signify”-tijd geplaatst, waarvan met name het heerlijke The Sound Of No-one Listening opvalt, als zijnde een spannend instrumentaal nummer, met tal van effecten, solo’s en plotselinge overgangen. Het nummer loopt over in het prachtige Colourflow In Mind, dat de rest van de band niet op “Signify” wilde hebben volgens het boekje. Wat opmerkelijk is, omdat Porcupine Tree daarmee liet zien ten tijde van deze plaat voorgoed veranderd te zijn in een hechte band, waarin ook de andere leden zeggenschap kregen van hun leider.
Alhoewel ik helemaal niet zo dol ben op verzamelaars, kan ik deze box iedereen van harte aanbevelen. Niet alleen vormt het voor luisteraars die pas zijn ingestapt bij “Stupid Dream” een prima introductie tot de oude Porcupine Tree. Ook voor oudere fans zijn deze cd’s interessant vanwege de compleetheid en niet te vergeten de extra tracks. Het is bovendien de perfecte cd om eens aan je oude oom uit te lenen, je weet wel, die man die vroeger een verstokt Pink Floyd-fan was, maar daarna nooit iets serieus heeft geluisterd. Ik liet Porcupine Tree eens aan een vriend horen. Zijn reactie zal ik nooit meer vergeten: “Zij nemen de tijd voor hun muziek!”. En zo is het maar net.
Markwin Meeuws