Porcupine TreeAlbum

De ep “Voyage 34” uit 1992 markeerde de overgang van de vroege solostukken van Steven Wilson op “On The Sunday Of Life…“ naar een echte band en werd de opmaat van een trio briljante Porcupine Tree-albums dat daarna volgde. Gemakshalve kunnen we deze rangschikken als ‘de Delirium jaren’. Enerzijds verwijst dit naar hun psychedelische jaren en anderzijds naar het gelijknamige label waarop de albums werden uitgebracht. Van “Voyage 34” volgden er in de loop der jaren verschillende versies en remixen en ik verwijs je hiervoor graag naar http://www.voyage-pt.de/swdisco.pdf, waarop het levenswerk van Steven Wilson is vastgelegd, want het is ondoenlijk om alle versies te beschrijven en te recenseren.

Het begon voor Steven Wilson allemaal met een geluidsbandje van een anti-LSD-propaganda-album uit 1965, waarop een man genaamd Brian een bad trip maakte. Het paste perfect om dit ​​verhaal in een lang, hypnotiserend, trippy muziekstuk van dertig minuten te gieten. Het werd een unieke mix van psychedelische en progressieve spacerock die nauw verband houdt met het tijdperk van ambient muziek die begin jaren negentig werd gemaakt. Het resulteerde in een samensmelting van elektronische muziek van Brian Eno en Tangerine Dream en wat triphop van Massive Attack en Faithless, vermengd met wat verborgen Enigma-koortjes, in combinatie met het snelle gitaarloopje uit Run like Hell van Pink Floyd.

“Voyage 34” werd daarmee zeker geen technische oefening of wetenschappelijk project. Het was een eenmalig experiment in een specifiek genre waarvan Steven Wilson wist dat hij het niet lang zou blijven doen. De ep-uitgave werd als single uitgebracht en werd een grote ‘underground’ chill-out klassieker in Engeland. Als anti-single van dertig minuten over drugs zonder zang, slaagde het erin om zes weken lang in de NME indie-hitlijst terecht te komen.

Een vroege remix was er eentje met toekomstig bandlid Richard Barbieri, wat leidde tot een langdurige samenwerking. Van alle versies is “Voyage 34: The Complete Trip” uit 2000 productioneel wel het meest helder en direct, met extra bas en een rijker geluid, waar de eerste ep nog veel galm in bevatte, maar zeker niet van mindere kwaliteit was.

Voordat u zich onderdompelt in dit bijzondere progwerk-in-trance resteert nog de vraag waar die vreemde album titel “Voyage 34” vandaan komt. Nou, de LSD-trips uit het onderzoek, waarin de twaalf uur en 33 trips voor proefkonijn Brian ‘a delight’ waren, verwijst trip nummer 34 naar (en ik citeer verder) “he finally met himself coming down an upstairs case and the encouter was crusing.” De link met het volgende album “Up The Downstairs” is dan heel snel gelegd. En bedenk, oorspronkelijk zouden de nummers Phase 1 en Phase 2 zelfs op “Up The Downstairs” toegevoegd worden om tot een dubbelalbum te komen. De progressieve rocktrip werd er daarna niet minder om.