Port MahadiaAlbum

Meeuwen krijsen in mijn oren als ik het debuutalbum van Port Mahadia start. Ik hoor het ruisen van de zee en dan begint mijn muzikale schiptocht. De vaart gaat soms gepaard met een stevige zeestorm, maar vaker zit ik rustig op het dek: mee te neuriën met de pakkende deuntjes van de matrozen, terwijl de golfjes rustig voortkabbelen.

De meeste schepen kennen één kapitein, maar op het schip van Port Mahadia zijn er twee te vinden. Gitarist Cameron Castle en bassist Erinn Waggoner schreven “Echoes In Time”, een conceptalbum dat gaat over een gevonden scheepswrak. De twee, die beiden al aan meerdere muziekprojecten hebben deelgenomen, vonden helaas dat bij hun conceptplaat een verteller hoort. Gelukkig onderbreekt David Lee de muziek niet te vaak met zijn avonturenverhaal, zodat de vertelstukken net niet storend worden.

Muzikaal biedt “Echoes In Time” een mix tussen symfonische rock en ‘radiorock’, met hier en daar invloeden uit de progmetal. Hussel Kansas, Arena, Rush, Yes, ELP, Mozart en Dream Theater door elkaar en je krijgt een idee. Het gitaarwerk van Cameron Castle staat centraal. Op het album domineren zijn snelle priegelriedeltjes (Horizons) en lange, jankende uithalen, sporadisch afgewisseld met korte, ruige riffs. De keyboards ondersteunen grotendeels het gitaarwerk en dat maakt het geluid warmer. Alles bij elkaar klinkt “Echoes In Time” weinig vernieuwend. De scheepvaarders van Port Mahadia doen niet aan ontdekkingsreizen, maar blijven veilig binnen de grenzen van Symfoland.

De avonturiers op het schip zijn dan ook de gastartiesten. David Ragdale (Kansas) vult de muziek regelmatig aan met zijn vioolwerk, wat zorgt voor een warm en aangenaam geluid. De vioolstrijken zijn echt een verrijking, al maakt het vioolwerk het epiloog Beach Realization wel heel zoetig. Hugh McDowell (Electric Light Orchestra) zorgt met zijn cello voor een nog voller geluid. De grootste gastrol is echter weggelegd voor zanger Damian Wilson. Eigenlijk neemt hij de rol van de eigenlijke zanger over: Dave Gilbert is alleen in het eerste nummer te horen. Damian heeft een krachtige stem, al zingt hij naar mijn zin iets te veel hoge noten. Op het ruigste nummer Requiem Of The Mind bewijst hij echter ook laag en agressief te kunnen zingen. Ik begrijp waarom het kompas van menig band zijn richting op wijst in hun zoektocht naar een gaststem (zo zong Damian op albums van Ayreon, Star One, Landmarq, Threshold en Headspace).

Niet alleen Damian Wilson is op dit album te horen: een heel koor is opgetrommeld om hem te ondersteunen. Het langste nummer van het album, I Of The Storm, is rijkelijk aangevuld met koorpartijen, waardoor het bombastisch en groots overkomt. Natalie Grace-Chua gaat op dit nummer in duet met Damian. Zij heeft een prettige stem en geeft daarmee hier en daar het album extra glans.

“Echoes In Time” is een veilig debuutalbum. We hebben hier te maken met ervaren muzikanten en dat is hoorbaar. De muziek zit technisch goed in elkaar en gitaarfreaks kunnen zich met dit album helemaal verliezen in het luchtgitaar spelen. De muziek ligt gemakkelijk in het gehoor en blijft snel hangen. De nummers zijn radiovriendelijk, met hier en daar een ruig stuk metal, maar ook met ballades die iets te liefjes (of soms zelfs wat suf!) klinken. Voor muziekliefhebbers die iets origineels en spannends zoeken, is Port Mahadia niet geschikt: daarvoor klinkt de muziek als ’te vaak gehoord’. Voor degenen die geen genoeg kunnen krijgen van genoemde bands zal dit gegeven echter geen man overboord zijn. “Echoes In Time” is een prima debuut, maar of het ook zal na-echoën in de toekomst?

Shireen Bekker