Poverty's No CrimeAlbum

Poverty’s No Crime bivakkeert al jaren in de hogere regionen van de progmetal-eredivisie. Deze Duitse vijfmansformatie zal binnenkort haar koperen jubileumfeest vieren en zet dit heuglijke feit alvast luister bij met de uitgave van het vijfde studioalbum.

Er is veel aandacht besteed aan de teksten. “The Chemical Chaos” is dan ook de zoveelste conceptplaat in een steeds langer wordende rij. Het verhaal handelt over de essentie van het leven en er worden vooral veel vragen gesteld. Hebben beslissingen van individuele personen werkelijk effect op de ‘loop der dingen’? Of is alles voorbestemd en is daarmee het menselijk doen en laten zinloos en irrelevant? Kortom, ingewikkelde levensvragen die helaas ook nu weer onbeantwoord blijven.

Qua muziek is “The Chemical Chaos” is een plaat geworden die tegenstrijdige gevoelens oproept. Aan de ene kant kun je niet om het rijkelijk geëtaleerde muzikale vakmanschap heen, anderzijds moet je constateren dat de broodnodige bezieling een beetje ontbreekt. De technische kilte wint het van de onontbeerlijke warmte. Vrijwel ieder nummer is volgens een vastomlijnd stramien opgebouwd en bijna nergens wordt ruimte gemaakt voor verfrissende ideeën. Het komt allemaal plichtmatig, enigszins gekunsteld en tè bedacht over. De meeste nummers blijven dan ook nauwelijks hangen en gaan het ene oor in en het andere oor uit.

Gelukkig is er een paar nummers dat zich met succes aan deze eenheidsworst probeert te ontworstelen. Zo valt Every Kind Of Life op door een ijzersterke melodielijn, uitbundige toetsen en een memorabel refrein. Dit nummer blijft duidelijk wel tussen je oren zitten. Ze kunnen het dus wel! Het lange Pact With The Past onderscheidt zich eveneens op een positieve wijze. Na een hoogdravend begin komt dit liedje in een stroomversnelling door de donderende drums en het pittige gitaarwerk. Het bombastische instrumentaaltje Terminal Trip verdient ook een eervolle vermelding. De toetsen voeren hier de boventoon en zorgen voor een lekker theatraal sfeertje.

Deze bespiegelingen leiden tot de onvermijdelijke conclusie dat Poverty’s No Crime niet levert wat je van een groep met deze status mag verwachten. Het resultaat is wel bovengemiddeld maar veel te behoudend. Het is niet echt waarschijnlijk dat Poverty’s No Crime veel nieuwe zieltjes zal winnen met dit album. De band mag hopen dat ze hun veroverde positie kunnen consolideren. Dat is echter maar zeer de vraag want stilstand betekent in de praktijk meestal achteruitgang. Er liggen meer dan genoeg kapers op de kust die met alle plezier het stokje over willen nemen.

Joost Boley