Wie niet van ongelooflijk ingewikkelde en uiterst complexe progmetal houdt, kan beter direct stoppen met lezen en wat anders gaan doen. Ben je wel in voor een spannend muzikaal avontuur, dan zou ik met meer dan gemiddelde belangstelling verder lezen. Bereid je wel voor op een labyrint van melodieën, waarvan de uitgang pas na zo’n 75 minuten zal worden bereikt. Wel de gids volgen, anders raak je de weg kwijt. En bovenal, enorm genieten van iedere ‘kamer’ die we op onze route tegen zullen komen.
Ja, de vier heren van Power Of Omens maken het de luisteraar zeker niet gemakkelijk. “Rooms Of Anguish” is trouwens pas de tweede cd van dit gezelschap, terwijl ze al bijna tien jaar bestaan. De debuut-cd “Eyes Of The Oracle” stamt uit 1998.
Iedereen klaar? Dan gaan we beginnen met de rondleiding. Via het bombastische intro Welcome To My World komen we aan in With These Words. Dit nummer is ingewikkeld maar ook tegelijkertijd pakkend. De songstructuur is complex, gelukkig geeft het refrein je houvast en voorkomt dat je de weg kwijtraakt. De muziek van Power Of Omens kan de vergelijking met het oude werk van Fates Warning (met John Arch als zanger) goed doorstaan. Net zo intrigerend, net zo boeiend, net zo moeilijk te doorgronden en vooral minstens zo goed. De volgende vier nummers, met As Winter Falls als uitschieter, hebben alles wat progressieve metal zo boeiend maakt. Afwisseling en variatie vieren hoogtij, de breaks zijn veelvuldig, de solo’s zijn smakelijk en de composities zitten zeer doordacht in elkaar.
Het instrumentale The Calm Before The Storm toont nog maar eens aan hoe goed de heren hun vak verstaan. Het is met name drummer Alex Arellano die een onuitwisbare indruk achterlaat. Wat een drumbeest, het lijkt af en toe wel een octopus. We vervolgen onze weg en komen aan bij de grootste ‘kamer’ van het gebouw. In The End duurt liefst twintig minuten en valt zonder twijfel in de categorie meesterwerkjes. Geweldig overdonderend. Heerlijk gitaarwerk, daverende drums en daaronder een hoogpolig toetsentapijt. Soms hartverscheurend en dan weer vreselijk vet.
Gelukkig kunnen we even tot rust komen met de smaakvolle ballade Only A Dream. Wanneer we weer enigszins op adem gekomen zijn maken we ons op voor de laatste ‘kamer’, het titelnummer Rooms Of Anguish. Ook dit nummer is weer van een betoverende schoonheid. Het is alleen jammer dat de apotheose een beetje mat is. Je verwacht een fenomenaal slotakkoord maar je krijgt een kaars die langzaam uitgaat.
Afgezien van het laatste puntje van kritiek valt er niets, maar dan ook niets, aan te merken op deze schijf. “Rooms Of Anguish” is, zonder overdrijven, een wereldplaat. Aanschaffen is uiteraard niet verplicht maar je doet jezelf er wel een heel groot plezier mee. De keuze is aan jou.
Joost Boley