Power SymphonyAlbum

“Futurepast” is de derde cd van het uit Italië afkomstige Power Symphony. Er is echter geen sprake van een volwaardige cd, want met een tijdsduur van nog geen half uur is het eerder een mini-album. Twee nieuwe nummers, een cover en twee nummers van de uit 1995 afkomstige demo en dan is het muzikaal uit met de pret. Om de fans nog wat extra’s te bieden, bevat de cd ook nog een videoclip en onder andere de geschiedenis van de band, voorzien van vele foto’s. Maar het gaat ons tenslotte om de muziek.

Power Symphony maakt, zoals de bandnaam al aangeeft, power rock met een symfonische inslag. Deze inslag wordt voornamelijk veroorzaakt door de orkestratie van de nummers. Het geheel klinkt stevig en vol, zonder dat het te druk wordt. De zang wordt verzorgd door een vrouw, namelijk Michela D’Orlando en zij houdt zich goed staande tussen de stevige en bombastische muziek. D’Orlando bezit geen klassiek geschoolde stem zoals Sharon den Adel of Floor Jansen, maar een goed hardrockgeluid dat uitstekend past bij de muziek.

Nine Moons is een voortreffelijke opener die gelijk de toon zet voor de cd. Een vrij rustige opbouw met akoestische, aan folk herinnerende momenten, waarna een stevige gitaarmuur wordt opgebouwd. Opvallend is het lekker tegendraadse drumwerk van Mauro De Brasi. Aan het einde van het nummer keert het rustige begin weer terug. Een afwisselend nummer is ook het opvolgende Inifinite Machine. Het van Manowar afkomstige Blood Of My Enemies krijgt een gedegen uitvoering en past perfect bij de eerste twee nummers van de cd.

De laatste twee nummers van de cd, Army Of Saints en Mother Moon,  zijn afkomstig van een uit 1995 stammende demo. Voor de gelegenheid zijn de nummers digitaal opgepoetst. Desondanks is een duidelijk verschil te horen tussen de eerste drie nummer en de nummers afkomstig van de demo. Ondanks de opknapbeurt klinken de nummers doffer. Ik had liever gehoord dat Power Symphony de nummers opnieuw had opgenomen. Duidelijk is nu echter wel te horen dat zangeres D’Orlando aan kracht en variatie heeft gewonnen.  De nummers zijn iets sneller en mevrouw D’Orlando zingt iets hoger. Het nieuwe materiaal past beter bij haar stem. Vooral Mother Moon had een nieuwe opname verdiend. Na een ballade-achtig begin, spettert het nummer aan het einde met een geweldige gitaarsolo.

“Futurepast” is een cd voorzien van het nodige bombastische materiaal aangevuld met een goede zangeres. Het wachten is op het volgende volledige album.

Rob van Oosten