PravdaAlbum

Met genoegen steek ik eerst een veer in de eigen progkont. Progwereld is er immers trots op als eerste in Nederland over deze Amerikaanse groep te schrijven. Dat deden we in de rubriek Werelds Onbekend Talent. Sindsdien duiken er steeds meer berichtjes op over deze uit Idaho afkomstige groep. In genoemde rubriek kan je onder andere lezen dat Pravda is genoemd naar de Russische krant en begon als een kwartet gelouterde muzikanten. Pravda deed al drie albums het licht zien. Een licht dat overigens niet buiten de Amerikaanse landsgrenzen scheen.

Vlak voor kerstmis 2012 wordt het hier besproken vierde album “The Clarity Of Chaos” uitgebracht. De bandleden komen er zonder blikken of blozen voor uit beïnvloed te zijn door Spock’s Beard, Porcupine Tree, Rush, Tool, The Who en Pink Floyd. Daarmee richt je al snel de schijnwerpers op je natuurlijk. Maar potverdikkie, ze zitten er niet eens ver naast op dit album dat grofweg verhaalt over ‘iemands leven op Aarde’. Dat verhalen doen ze in zes nummers. Met elk een speelduur die de progfan zal doen glimlachen van genoegen.

Met Second Hand weet je binnen een kwartiert wat voor progvlees je onder de laser hebt; degelijke en gevarieerde progrock in het stramien van Spock’s Beard en vleugjes Dream Theater. Daarbij pakt KC Thomsen op toetsen vaak lekker uit. Ik houd persoonlijk wel van vlotte toetsensolo’s die een nummer opleuken. En ook John Redfield blijkt een lekkere partij gitaar te spelen. Het duurt een minuut of tien, maar dan lijkt het alsof hij volledig buiten zichzelf treedt in een razende gitaarsolo. Dat geintje flikt hij overigens op vrijwel elk nummer.

Vrijwel dit hele album is dik in orde. Vocale en instrumentale stukken wisselen elkaar af, evenals de tempowisselingen en maatsoorten. Prettige bijkomstigheid is dat alle drie heren de zang voor rekening nemen. Dat doen ze regelmatig gebroederlijk met zijn drieën tegelijk. En dat klinkt helemaal niet verkeerd. Fall Across The Sky doet dat ook niet. Smaakvol is het middenstuk waar de groep zich onderscheidt in een regelrechte jamsessie op toetsen en gitaar.

Clarity & Chaos komt wat traag op gang. Op het moment dat verveling dreigt, slaat Thomsen toe en gaat hij weer lekker los op toetsen. Drummer Dave Thomas laat hier horen dat hij geen groentje is. Het blijft een verademing om drummers zo los en open, haast quasi nonchalant, maar toch zo functioneel te horen spelen. De heren lijken nu volledig warm gespeeld en raken verzeild in een fase waar ze mij aan Magic Pie doen denken. Na een stuk met vervormde zang wordt het nummer in letterlijk goede harmonie afgesloten. Maar niet nadat Redfield op gitaar het laatste woord heeft.

Gaandeweg dit ruim 70 minuten durende schijfje (min acht minuten, maar daarover later…) bekruipt me steeds meer het gevoel dat we hier met een onderschatte groep te maken hebben. In A Hint Of Grey tracht Pravda je weer in slaap te wiegen. Geleidelijk en haast ongemerkt culmineert het nummer in een Jolly-achtige compositie. Oud nieuws brengen de heren van de krant dan ook niet.

De laatste bijna twintig minuten (of eigenlijk elf…) zijn ingeruimd voor A Brief Awakening. Het bevestigt de uitzondering op de regel dat Pravda zijn nummers vaak aarzelend begint. Van meet af aan is hier het gitaarspel van Redfield nadrukkelijk aanwezig. Dat doet hij de eerste vier minuten samen met zijn onafscheidelijke kompaan op toetsen. Net toen ik er na een minuut of vijf eens goed voor ging zitten, vulde het geluid van tjilpende en fluitende vogels mijn kamer. Vervolgens werd het stil. Angstig stil. Niet zo maar een paar minuutjes, maar bijna acht minuten. Anno 2012 zijn er kennelijk nog steeds groepen die de luisteraar lastig vallen met deze nonsens. Na iets meer dan dertien minuten wordt de draad van het nummer weer opgepakt. Gelukkig is het een kleine smet op een verder uitstekend album.

Hans Ravensbergen