PreacherAlbum

Twee jaar na “Signals” komt de formatie Preacher met “Aftermath” in nagenoeg dezelfde bezetting. Het geluid van de band is dan ook eigenlijk niet veranderd op dit album. Hoewel ik ergens  las, dat Preacher met deze nieuwe release zijn Pink Floyd ketenen afwierp, vind ik dit eigenlijk wel meevallen.

Niet dat het gitaarwerk altijd overdreven Gilmourisch klinkt (met uitzondering van War Reprise waar Greg Murphy dicht tegen David Gilmour aankruipt).  Wat is het dan wel? Eigenlijk zien we hier hetzelfde als beschreven in mijn recensie van Ãœmit, waarin het Pink Floyd DNA wordt toegelicht. Pink Floyd liefhebbers zullen “Aftermath” dan ook over het algemeen een goed album vinden, vanwege bezetting en compositie.

Als ik na de nodige luisterbeurten achterom kijk, dan zie ik dan ook, dat “Aftermath” bovengemiddeld scoort: vijf van de negen tracks haalden een entry in mijn persoonlijke database en dat is voor mij dan ook een goede score. Binnen die populatie ‘ranken’ die tracks ook zo’n beetje hetzelfde met uitzondering van War Reprise (voor mij beduidend sterker dan de rest) en Sleep, dat een treetje lager staat. Voorwaar geen slechte score dus!

Maar hoe komt het dan toch, dat het bij deze score passend persoonlijk enthousiasme uitblijft? Daar breek ik mij al een tijdje het hoofd over, want alles klopt eigenlijk wel aan dit album. Er wordt voortreffelijk gespeeld; Greg Murphy speelt de sterren van de hemel, de combinatie met toetsen is oké, mooie koortjes en Martin Murphy is beslist geen slechte zanger. Hiermee wordt Preacher voor mij een vat vol tegenstrijdigheden.

Dit was aanleiding voor nader onderzoek en extra luisterbeurten, waarbij het mij begon op te vallen dat de muzikale attentie bij mij vaak hetzelfde verliep: tijdens het eerste deel van menig track verflauwt tijdens de vocalen de aandacht, waarbij het daarop volgend gitaarwerk dat weer onherroepelijk herstelde. Dat dal-piek patroon, waar wellicht meer luisteraars in dit geval ‘last’ zouden kunnen hebben, verklaart dus in elk geval de ambivalentie, waarmee ik naar dit album kijk. Ik mis hierbij dus spanning in de composities; enige uitzondering hierbij is het eerder genoemde War Reprise, waar het dalletje tijdens de vocalen wat minder sterk is.

En dat is wat mij betreft toch een punt van kritiek dat zwaarder begint te wegen bij een tweede album: de composities met name op het vocale vlak mogen spannender; de band ontwikkelt zich op dit album niet echt hoorbaar verder. En dat is met alle kwaliteiten die Preacher in huis heeft niet alleen doodzonde, maar ook een voorwaarde om te overleven!

Clemens Leunisse