PreacherAlbum

Als recensent krijg je regelmatig muziek op je bordje die het nodige onderzoek vergt. Af en toe krijg je cd’s van bands die je wel van naam kent, maar waarvan de muziek nog onbekend is. Vaker nog krijg je materiaal in handen waarvan niet alleen de muziek, maar zelfs ook de band nog ontdekt moeten worden.

De band Preacher valt in deze laatste categorie. Gelukkig leven we in het digitale tijdperk en is met een simpele muisklik behoorlijk wat informatie te achterhalen. Zo kom je er ergens op de facebook pagina van de band achter dat dit album al uit 2013 dateert. Het is echter digitaal geremasterd en een aantal gitaarsolo’s is opnieuw ingespeeld (en hoe!). Het zoeken naar informatie zorgt evenwel ook voor wat verwarring. Zo wordt er op de internetsite van de band een aantal andere bandleden genoemd dan die in de info van het cd-boekje. Op de site is sprake van een andere bassist (Gordon Munro) en wordt Ron Rodgers genoemd als akoestische gitarist. Maar nergens wordt over een tussentijdse bezettingswisseling gerept. Het doet mij in elk geval even achter de oren krabben. Inclusief Ron Rodgers bestaat de band overigens uit maar liefst acht personen. Wat een drukte zal dat geven op het podium.

Hoe zit het met de muziek dan? Die is alleszins prima. “Signals” is een zeer gitaargeoriënteerd album waarbij het gitaarspel van Greg Murphy sterk aan dat van David Gilmour doet denken. In krap een uur krijgen we twaalf nummers voorgeschoteld die werkelijk vol zitten met vlammende gitaarsolo’s. Doe je ogen dicht tijdens het slot van Jupiter To Mars en de Floyd-gitarist verschijnt vanzelf voor je geestesoog. Ook zorgt de toevoeging van een tweetal dames die de achtergrondzang verzorgen in een aantal nummers ervoor dat de gedachten regelmatig naar Pink Floyd uitgaan.

Toch moet ik wel even een puntje van kritiek kwijt. Veel van de nummers kennen namelijk nagenoeg allemaal dezelfde opbouw. Het begint rustig, couplet, refrein, waarbij de muziek langzaam aanzwelt. Vervolgens verzorgt een gitaarsolo de opmaat naar een laatste couplet en refrein of de solo sluit het nummer af. Variatie is zeker niet het sterkste punt van dit album. Een opvallende uitzondering hierop vormt het instrumentale Arrival dat best wel anders klinkt dan de rest van het album. Doen de overige nummers vooral Floydiaans aan, in Arrival is het Riverside dat boven komt drijven. Het had zomaar een onderdeel van de Reality Dream cyclus van deze band kunnen zijn. Ook het stevig rockende Friend Of My Dreams valt een beetje uit de toon.

Misschien dat het gebrek aan afwisseling er in eerste instantie voor zorgde dat dit een beetje een rustig voortkabbelend plaatje leek te zijn. Maar als de muziek gewoon ontzettend lekker is, hoef je wat mij betreft niet zo gek veel te variëren. Naarmate ik de cd vaker afspeelde, merkte ik dat de volumeknop steeds hoger ging. De plaat is digitaal geremasterd en klinkt echt kraakhelder.

Daar waar Gitarist Greg Murphy met zijn lyrische en flitsende solo’s de sterspeler van dit album is, is toetsenman Arnie Burgoyne de nuttige middenvelder. Hij is nergens opvallend aanwezig, maar zorgt met zijn sfeervolle spel voor een mooie inkleuring van de nummers. Tijdens The Factor mag hij wat prominenter aanwezig zijn met een lekker orgeltje en wat opvallende synthesizerklanken om vervolgens in I Will Be There helemaal los te gaan met de eerste en enige toetsensolo op het album. Het zorgt voor een waardig slotakkoord van de plaat, want hierna is de muziek direct afgelopen.

“Signals” is dus mijn eerste kennismaking met Preacher. De lekkere sfeervolle en ‘vol’ klinkende nummers, maar vooral het geweldige gitaarwerk, zorgen ervoor dat wanneer deze band weer gaat prediken ik vooraan in de kerk zit.

Ralph Uffing