Ik moet bekennen dat ik niet bekend was met de muziek van dit Engelse trio. Je begrijpt dus, dat toen de promo van dit album bij mij op de mat viel, ik erg benieuwd was naar hun muziek. En ik moet zeggen dat deze kennismaking mij uitermate goed bevallen is. Primitive Instinct bestaat al sinds eind jaren 80. De band begon destijds met een vijftal leden en in de loop der tijd is dat aantal dus geslonken tot deze huidige bezetting. Na een viertal demo’s te hebben uitgebracht volgde in 1994 het debuut album “Floating Tangibility” waarvan er zo’n 3000 van over de toonbank gingen. Nu 6 jaar later ligt het tweede album “Belief” in de schappen.
Na het korte A little bit of shek, volgt het aanstekelijke Break On Trough. Dit is meteen ook één van de hoogtepunten van de cd. Het nummer wekt met zijn pakkende melodie en sterke zangpartij aardig wat enthousiasme bij me op. Het ijzersterke refrein speelt een grote rol in dit nummer. Het ligt zo goed in het gehoor, dat je elke keer weer uitkijkt naar het moment dat het weer de kop op steekt.
De muziek van dit trio wordt vaak aangeduid met neo-prog, maar daar ben ik het niet mee eens. De muziek heeft zijdelings wel neo invloeden, maar ik vind het toch meer thuis horen in de alternatieve rock. Maar aangezien de meeste prog en symfo liefhebbers een brede smaak hebben, denk ik dat dit album prima op deze site thuis hoort. De link in hun muziek kan regelmatig gelegd worden met de muziek van de Manic Street Preachers. Het nummer Finding my way doet mij bijvoorbeeld sterk denken aan Ready For Drowning van het album “This is my truth, tell me yours”.
De zang van Nick Sheridan is waarlijk een openbaring. Zijn stem heeft veel weg van James Dean Bradfield van de Manics Street Preachers maar in het nummer Shekhakim heeft zijn stem wel wat weg van Thom Yorke van Radiohead.
Primitive Instinct legt met dit album de nadruk duidelijk op de songs zonder al te veel ruimte voor instrumentale capriolen toe te laten. De eerste gitaarsolo is pas te horen op het zevende nummer Praying for the rain. De nummers leunen sterk op de (akoestische) gitaar en drums. Veel solo’s zouden simpelweg niet passen in hun muziek.
Mocht je nog eens een feestje geven en je wil de nodige uitbundigheid opwekken bij je gasten, dan raad ik je aan om Crashing Down van dit schijfje op te zetten. Door dit nummer, doorspekt met snelle akoestische gitaar en viool samples, moét je wel vrolijk worden.
Al met al is het een dik uur heerlijk vertoeven met deze heren. Ik heb op dit schijfje geen zwak nummer kunnen vinden. Ik denk dat het tijd wordt dat ze eens een concert in Nederland komen geven, ik sta dan zeker vooraan.
Maarten Goossensen