Primitive InstinctAlbum

Sommige dingen vergeet je gewoon niet. Zo weet ik nog goed dat het Primitive Instinct album “Belief” de derde officiële promo was die we als Progwereld ontvingen. In de tussentijd heeft Progwereld niet stil gestaan en zijn we tot op vandaag nog groeiende en in ontwikkeling. Primitive Instinct niet. Die zijn gewoon verder gegaan waar ze twaalf jaar geleden waren gebleven.

Daar is overigens niets mis mee. Beluister het nieuwe album en het oude “Belief” achter elkaar en je zal geen verschil horen. Wel ben je dan twee uurtjes prima vermaakt. Primitive Instinct maakt bijzonder poppy neo-prog. Neo-prog light vind ik wel een mooie omschrijving.

De muziek op dit album is bijzonder ongecompliceerd, toegankelijk en uitnodigend. We krijgen elf uitstekende liedjes voorgeschoteld met een duidelijke kop en staart. Een eenvoudige, maar pakkende melodie en een refrein dat uitnodigt tot meezingen, vormen de basisingrediënten. Wanneer je dit goed kunt uitwerken, zonder slijmerig en/of zoutloos te worden, dan ben je een goeie. En goed, dat zijn de mannen van Primitive Instinct.

Elk nummer heeft wel iets vrolijks of swingends. Daarbij weten ze voldoende variatie aan te brengen waardoor het geen eenheidsworst wordt. Het titelnummer klinkt lekker vol door het gebruik van de akoestische gitaar en No Way is zo’n nummer dat je na één luisterbeurt al mee zingt. Daarbij kent het nummer sterk basspel. Alter Ego en Breathing vallen op door de zalige refreinen. Met name de stukken waarin er meerstemmig wordt gezongen zijn mooi. Nick Sheridan heeft een prettige stem en dat is best cruciaal op albums als dit.

Concluderend ben ik gewoon blij met een dergelijk album. Een heerlijk tussendoortje te midden van al het proggeweld. Na elke luisterbeurt heb je weer wat extra energie opgedaan. Hopelijk wordt het volgende album weer meer van hetzelfde.

Maarten Goossensen