ProAge Album

Na een turbulente beginperiode met de band 4th Dimension, die teruggaat naar 1985, besluiten vier Poolse muzikanten om hun toenmalige groep een doorstart te geven. Het is dan 2008 en twee jaar later verandert dat gezelschap z’n naam in ProAge. Allerlei bezettingswisselingen volgen. Zo gaat dat nu eenmaal.

Een heuglijk feit is als in 2017 hun debuutalbum “A Different State Of Reality” verschijnt en de vlag kan helemaal uit als een jaar later toetsenist Krzyszlof Walczyk de gelederen komt versterken. Walczyk is een goeie die direct aanschuift en z’n kunsten vertoont op het hier besproken “MPD”. In 66 minuten laat de band hier een enthousiaste mengeling horen van neo-prog, hardrock en psychedelica. Het album bevat dertien nummers die tezamen een concept vormen over een man met een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Het gefragmenteerde hoofd op het hoesje geeft die toestand fraai weer, iets dat maar moeilijk gezegd kan worden over het muzikaal gebodene.

Ondanks dat er een hoop positieve dingen zijn te melden over het album, zoals de variatie  en de interactie van gitaar en toetsen aan het eind van Is It My Mind of in het tussenstuk van het ruim tien minuten durende Entrapment, is het toch veelvuldig op een houtje bijten met de zang. De stem van Mariusz Filosek is gewoonweg niet zo mooi van kleur en z’n niet geringe accent maakt het luisteren er dan niet echt aangenamer op. Evenals z’n landgenoot Adam Lassa van Abraxas en Geoff Mann van Twelfth Night bedient hij zich op sommige momenten van typetjeszang en daar is hij beduidend minder bekwaam in. Luister even naar Concrete Spring en je hoort een hoop goede bedoelingen. Hij vliegt weliswaar nergens uit de bocht waardoor hij dan toch het voordeel van de twijfel verdient. Wie nergens enige dubio over zichzelf afroept is toetsenist Walczyk. Hij brengt lekkere lagen Hammondorgel aan, komt met sprankelende pianopartijen en weet z’n synthesizer smaakvol in te zetten. Alle dertien goed wat zijn inbreng betreft. De invullingen van gitaar en drums daarentegen schommelen een beetje heen en weer tussen prima en tja…, alsof je een oud album van de Zweedse band Salva beluistert. Wie dan weer lekker door het geheel heen banjert is bassist Roman Siminski en de gastbijdragen op dwarsfluit en klarinet geven de muziek een prettige organische touch. Het is niet verkeerd dat de band af en toe terugschakelt naar een wat meer lichtvoetige modus met nummers als Shadows Guide en Magic Adrift A Liquid.

Hoewel de melodielijnen en thema’s hooguit redelijk van niveau zijn, heeft het geheel in compositorisch opzicht vreemd genoeg een uitstekende uitstraling. Dat komt omdat elk nummer wel iets markants heeft. In opener Homecoming horen we het charmeoffensief van een zwierige pot folky hardrock en dat ontwapenende gevoel laat je niet meer los. Als het album dan na een dik uur met My Name’s Twilight afsluit in een wederom zwierige cadans is de cirkel rond.

Uiteindelijk bezorgt dit album me enorme kopzorgen. De hoofdpersoon van het concept mag dan geteisterd worden door 24 verschillende stemmen in zijn hoofd, ik raak al in de war van de twee poppetjes die beurtelings ja en nee roepen. “MPD” is zowel in het Pools als in het Engels verschenen en de remedie lijkt me dan ook simpel.

Dick v/d Heijde