Procol Harum

7 september 2017, De Boerderij, Zoetermeer

Info
Locatie
De Boerderij, Zoetermeer
Gary Brooker: zang, piano
Josh Phillips: orgel, zang
Geoff Whithorn: gitaar, zang
Matt Pegg: basgitaar
Geoff Dunn: drums
I Told on You
Pandora's Box
Man With a Mission
Can't Say That
Sunday Morning
Grand hotel
Kaleidoscope
Businessman
Fires (which burnt brightly)
Last Chance Motel
A Salty dog
Image of the Beast
Neighbour
Rambling On
Conquistador
The Only One
Toegift:
A Whiter Shade of Pale

Een nieuw album, het eerste in veertien jaar, en de viering van het vijftigjarig jubileum, me dunkt dat er redenen voldoende zijn om een hernieuwde kennismaking met de Britse band Procol Harum niet aan mij voorbij te laten gaan. Ik was behoorlijk enthousiast over het nieuwe werkje, toepasselijk “Novum” genoemd. Toegegeven, de prog is nog maar mondjesmaat terug te vinden, maar de klasse druipt nog steeds af van de band rondom zanger/pianist Gary Brooker. Evenals vorig jaar was het concert van de legendarische Britten al maanden volledig uitverkocht, een enthousiast publiek van relatief hoge gemiddelde leeftijd vormde al vroeg in de avond een lange rij voor de deur van het theater in Zoetermeer.

De bekende muziekjournalist Constant Meijers verzorgt vanavond de introductie van de artiesten. Hij kondigt allereerst het voorprogramma voor deze avond aan, wat wordt verzorgd door Lone Project, de band van ex-Alquin leden Michel van Dijk en Ferdinand Bakker. Zij mogen maximaal een half uur lang nummers van hun nieuwe album spelen, in een akoestische setting. De stem is er nog steeds en naast het meer recente werk ben ik persoonlijk heel blij met een mooie versie van Nobody Can Wait Forever, hulde.

Rondom kwart voor negen neemt het concert van de hoofdact een aanvang. Onder luid applaus betreden de mannen het podium van de Boerderij, voorman Brooker als laatste. Het van het nieuwe album “Novum” afkomstige I Told On You is een uitstekende opener. Helaas is het geluid bij aanvang bar slecht, de spetterende gitaarsolo van Geoff Whithorn redt het nummer nog een beetje. Het probleem met het geluid is gelukkig al snel opgelost tijdens Pandora’s Box over de Spanish Main en de marble staircased plain, ingeleid door een grapje over Brexit. Man With A Mission is lekker steady rockend met funky pianospel van Brooker.

Can’t Say That over de ‘friendly’ manager die de boel belazert, eveneens van het nieuwe album, wordt gespeeld in een heavy rock versie met een excellerende Whithorn op elektrische gitaar.

Procol Harum 07-09-2017 Boerderij 005 door Monica Duffels

De mooie ballade Sunday Morning laat horen dat de stem van Brooker weliswaar wat rafelig is geworden maar daarnaast/daardoor juist aan expressie heeft gewonnen. Het symfonische getinte Grand Hotel, van het gelijknamige zesde album uit 1973, wordt geïntroduceerd met de grap die Brooker vorig jaar ook al vertelde over het goede leven van voorheen. De mandoline is van de hand van Geoff Whithorn terwijl de violen uit de toetseninstrumenten van Josh Phillips komen. De onderlinge lol is groot, zodanig dat een deel van de song bijna de mist ingaat. Kaleidoscope is rock op hoog volume terwijl Businessman met zijn bijtende tekst nu ook een dito muzikale begeleiding krijgt. Brooker kondigt vervolgens een korte pauze aan en kan niet nalaten reclame te maken voor de merchandise stand.

Het nieuwe werk klinkt steviger in de live uitvoering en daardoor is het voor zanger Brooker soms lastig om boven het geweld van de band uit te komen. The grand old man heeft het deze avond duidelijk naar zijn zin; gekleed in een stemmig grijs kostuum met een trendy broche op de rever, is hij op en top een Engelse gentleman. Hoewel hij bij tijd en wijle oud en breekbaar oogt heeft hij nog steeds iets vitaals over zich, bijna ondeugend zelfs. Old soldiers never die. Grapjes over leeftijd en geheugen worden niet uit de weg gegaan, er is voldoende ruimte voor zelfkritiek.

Procol Harum 07-09-2017 Boerderij 007 door Monica Duffels

Na ongeveer een kwartier wordt het optreden hervat met Fires (which are burning brightly) met een hoofdrol op Hammond XK3C orgel van Josh Phillips. Last Chance Motel, al weer een nieuw nummer, had al een licht country & western tintje en nu helemaal. A Salty Dog uit 1969 wordt door Geoff Whithorn op gitaar voorzien van krijsende meeuwen. We krijgen een geïnspireerde versie van het overbekende nummer voorgeschoteld, ronduit indrukwekkend. Hetzelfde geldt voor de vocalen die sterk klinken, ook in de hogere regionen, Brooker laat geen steek vallen. Ook Image Of The Beast is een nieuwe song afkomstig van “Novum”. Het valt elke keer weer op hoe hecht de band is, de timing is fantastisch en de nummers klinken scherp en levendig. Hoewel Brooker, Whithorn en Phillips regelmatig de show stelen is de ruggengraat van de band zeker zo belangrijk. Zonder op te vallen spelen Matt Pegg op zijn zes-snarige basgitaar en drummer Geoff Dunn uiterst strak en ingetogen hun partijen waardoor de andere drie kunnen excelleren. Ondertussen houden ze vanuit hun ooghoeken hun muzikale voorman scherp in de gaten, op elk moment in staat om een afwijking in de muziek te kunnen volgen. Dit soort professionalisme zie je alleen maar bij generatiegenoten als Manfred Mann en Wishbone Ash om maar eens paar voorbeelden te noemen.

Genoemde aspecten zijn ook van toepassing op het humoristische Neighbour, de bekende pubsong. Rambling On van de tweede elpee “Shine On Brightly” uit 1968 over het bioscoopbezoek aan een Batman film is volgens Brooker al ruim 80 jaar niet meer gespeeld. Behalve gisteravond dan is de humoristische toevoeging. Het bombastische Conquistador krijgt naast de trompetjes van Josh Phillips een stomende versie mee van het ingespeelde ensemble. The Only One, het laatste nummer van de nieuwe cd, inclusief grappig maar waar verhaal over prinses Pocahontas die in Gravesend, de geboortestad van gitarist Whithorn, is begraven. De prachtige ballade is een prima showcase voor de zang- en toetsenkwaliteiten van Brooker. Geen enkel optreden van Procol Harum is compleet zonder de wereldhit die de heren al in 1967 in de vaart der volkeren opstuwde. A Whiter Shade Of Pale is vanzelfsprekend de toegift, het vijftig jaar oude nummer krijgt nog steeds de handen op elkaar en wordt luidkeels meegezongen door het trouwe publiek. Brooker drukt ons nog eens op het hart dat het hier niet om een afscheids- maar een jubileumtour gaat en dat hij ervan uitgaat ons in de toekomst nog vaker te zien. Na ruim twee uur zuivere speeltijd is het optreden voorbij, de band is zichtbaar opgetogen met de enthousiaste reactie van de fans.

Procol Harum 07-09-2017 Boerderij 015 door Monica Duffels

De keuze voor de setlist is altijd onderhevig aan discussie, geen Homburg of Old English Dream bijvoorbeeld deze keer maar zoals verwacht veel werk van het nieuwe album. Dat werkte prima naar mijn mening, de wat stoffige playlist was toe aan een frisse wind en die wordt door de toevoeging van de nieuwe songs, negen in totaal, zeker bereikt: zowel voor publiek als band biedt het de broodnodige variatie. Hoofdrolspeler Gary Brooker, 72 inmiddels, maakt zoals gezegd een wat fragiele indruk, hij heeft overduidelijk oogproblemen en speelde met een verband aan rechterhand/pols. Desondanks oogt hij vitaler dan ooit, converserend met het publiek, grapjes makend en dollend met zijn band. Hij lijkt wel herboren door de nieuwe muziek en de hernieuwde belangstelling van een opgetogen publiek. Op deze manier kunnen we nog jaren plezier van hem en zijn band hebben, op naar de volgende vijftig jaar!

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Monica Duffels, De Boerderij (waarvoor dank!)

Send this to a friend