Procol HarumAlbum

Dat Procol Harum bij het grote publiek met name bekend staat als de band achter A Whiter Shade Of Pale blijft eeuwig zonde. Met een beetje mazzel weet de gemiddelde consument ook de albums “Procol Harum” en “A Salty Dog” nog te herinneren. Jammer, want hoewel beide prachtige albums zijn, voelt het magistrale “Grand Hotel” als de ultieme cumulatie van Procol Harum’s grootsheid.

Met het vertrek van Robin Trower als oorspronkelijke gitarist wist Gary Brooker op “Grand Hotel” de teugels weer wat strakker in handen te nemen. Niet alleen wist dit album (zoals de prestigieuze en ietwat pompeuze titel en hoes al doen vermoeden) de grootsheid terug in de composities te krijgen, maar in zekere zin ook de consistentie die voorgangers “Home” en “Broken Barricades” wat leken te ontberen.

Het album opent met het grootse en bij vlagen heerlijk waltzende Grand Hotel, waarop de bezielde zang van wijlen Gary Brooker prachtig laveert tussen romantisch kwetsbaar en theatraal urgent. Met de kenmerkende dichtkunsten van Keith Reid, de bij vlagen heerlijk waltzende composities van Brooker en de inzet van een orkest is dit het schoolvoorbeeld van Procol Harum op zijn best.

Toch weet de band zich niet te verliezen in grootheidswaanzin en wordt er genoeg gevarieerd in de loop van het album. Op Toujour L’Amour worden naast de klassieke elementen ook de rockregisters opengetrokken, en op het speelser klinkende Souvenir In London lijken zelfs countryinvloeden te worden geparodieerd. Gelukkig weet het album over het algemeen een mooie spanningsboog aan te houden, zonder ergens echt in te kakken. Iets waar de band niet altijd in leek te slagen.

Voor de liefhebber is de terugkeer naar het grootsere en meer orkestrale werk wellicht de zegen of de vloek van dit kleinood. Het klinkt immers door en door als Procol Harum, maar voor de band zelf bleek “Grand Hotel” een prachtig return to format. Toch zou de band ook niet lang daarna bewijzen vanaf dit hervonden fundament een compleet nieuw geluid te kunnen en willen bouwen zonder zijn kenmerkende identiteit te verliezen.