Procol Harum

Home

Info

Uitgekomen in: 1970
Land van herkomst: Verenigd Koninkrijk
Label: Regal Zonophone
Weblink: https://www.regalzonophone.com/ 
Website: www.procolharum.com

Tracklist
Whisky Train (4:31)
The Dead Man's Dream (4:46)
Still There'll Be More (4:53)
Nothing That I Didn't Know (3:38)
About To Die (3:35)
Barnyard Story (2:46)
Piggy Pig Pig (4:47)
Whaling Stories (7:06)
Your Own Choice (3:13)
Gary Brooker: piano, zang
Chris Copping: basgitaar, toetsen
Robin Trower: gitaar, zang
B.J. Wilson: drums
Missing People (2021)
Novum (2017)

The Well's On Fire (2003)
The Long Goodbye (1995)
The Prodigal Stranger (1991)
Something Magic (1977)
Procol's Ninth (1975)
Exotic Birds And Fruit (1974)
Grand Hotel (1973)
Broken Barricades (1971)
Home (1970)
A Salty Dog (1969)
Shine On Brightly (1968)
Procol Harum (1967)

Bij rockmuziek uit de periode van 1967 tot 1974 kun je als liefhebber eigenlijk bijna per jaar de verschillen horen. Sommige bands lijken een beetje vooruit te lopen, andere bands lopen soms een beetje achter. Waar Procol Harum met hun album “Shine On Brightly” uit 1968 de prog-epic introduceerde en een frisse wind sloeg door het psychedelische genre, klinkt het twee jaar later op het album “Home” eigenlijk al een beetje gedateerd. De productie heeft een typische jaren zestig klank, maar dan zonder de benodigde warmte om echt charmant te zijn. Het klinkt een beetje ielig, al doet de subwoofer wonderen voor de diepe onderlaag die er kennelijk wel zit. Laat het maar meteen duidelijk zijn; ik kan me voorstellen dat het rockminnende publiek van 1970 niet meteen massaal uitliep naar de platenzaak om deze plaat thuis zo snel mogelijk op te kunnen zetten.

De man achter Procol Harum is natuurlijk Gary Brooker, die met zijn toetsenwerk, verhalende songwritin gvaardigheid en bluesy vertelstem de muziek tot leven brengt. De andere grote bekende van de band is gitarist Robin Trower, met wie Brooker al samenspeelde in het begin van de jaren 60 in de band The Paramounts. Robin Trower zou gedurende de jaren 70 uitgroeien tot een bluesrock-legende, maar eigenlijk heb ik nooit begrepen waarom Brooker en Trower samenwerkten. Brooker schrijft tamelijk complexe akkoordenreeksen en Trower lijkt deze simpelweg niet te snappen. Trower speelt dan maar blueslicks alsof er niets aan de hand is, maar ik ervaar daarbij fysieke pijn. Het is gewoon vals. Het duidelijkste voorbeeld is die ellendig valse gitaarsolo van In Held ‘Twas I.

Daartegenover is Brooker’s stem eigenlijk niet geschikt voor de repetitieve rocknummers die Trower schrijft. De door Trower gepende opener van dit album Whiskey Train is eigenlijk het zwakste nummer van de plaat. Gelukkig heeft Trower’s About To Die vanwege zijn onheilspellende riff meer te bieden.





De overige nummers zijn dan van Brooker en er zit weer een aantal pareltjes tussen. In The Dead Man’s Dream en het zeven minuten durende Whaling Stories laat hij zich van zijn progressieve kant zien met donkere, broeierige stukken, waarin zijn vaardigheden als componist en verteller op de voorgrond kunnen staan. Sommige momenten worden zelfs zo intens en existentieel dat Procol Harum even klinkt als Van der Graaf Generator. In het folky Nothing That I Didn’t Know, dat tevens een westerntintje heeft, komt zijn stem ook goed uit de verf. Ook niet alles van Brooker wil werken; zo lijkt de vage opname van Piggy Pig Pig het potentieel van het liedje weinig eer aan te doen. Ook de pitloos uitgevoerde afsluiter Your Own Choice weet zijn eigen bestaansrecht nauwelijks te duiden.

In conclusie; Procol Harum weet geen blijvende indruk op me te maken met deze diffuse plaat, die juist ook bij vlagen laat zien waarom deze band zo geliefd is door liefhebbers van progressieve rock. The Dead Man’s Dream en Whailing Stories mogen in ieder geval niet ontbreken in uw persoonlijke Procol Harum playlist. 

Het zou nog even duren, maar in 1973 kwam de band terug met een album, “Grand Hotel”, waarbij de productie weer helemaal bij de tijd was en er geen muzikale contradicties meer te horen zijn. Simpelweg omdat Trower de band toen verlaten had en de nieuwe gitarist, Mick Grabham, de harmonieleer wél interessant vond.

Send this to a friend