ProductAlbum

“Aether” is alweer het vijfde album van de Amerikaanse band Product, die bestaat uit Arman Christoff Boyle en Scott Rader. De vorige vier albums zijn geheel aan me voorbijgegaan, maar collega Markwin blijkt de vorige twee albums, “Earth”en “The Fire”, op deze site besproken te hebben.

De vorige vier albums vormden gezamenlijk een concept over de vier elementen en hadden daarnaast elk een historisch personage als thema. Markwin besloot zijn recensie van “Earth” met de verzuchting “Earth” is zó goed, dat ik het jammer vind dat er niet meer elementen bestaan.” Komt dat even goed uit: in de Griekse oudheid ontstond het idee van het bestaan van een vijfde element,  ether. Ether zou het goddelijke element zijn, een element dat bezieling en ordening brengt, en was vanwege die kwaliteiten in later tijden populair bij alchemisten.
Historisch figuur op “Aether” is Harry Houdini, de van oorsprong Hongaarse illusionist en ontsnappingskunstenaar wiens naam ook bijna negentig jaar na zijn dood nog tot de verbeelding spreekt. Houdini bedacht niet alleen tal van nog steeds gebruikte ontsnappingstrucs, zoals het ontsnappen uit dwangbuizen, uit afgesloten kisten en uit boeien, hij was daarnaast ook veelvuldig bezig de oplichters uit zijn vakgebied te ontmaskeren.

Product heeft de muzikale weergave van het leven van Houdini onderverdeeld in twee bedrijven, die tezamen 77 minuten klokken. Voor mij past het album daardoor in een lange traditie van conceptalbums die mij te lang duren. Veel progliefhebbers zullen smullen van het rijtje “The Lamb Lies Down On Broadway”, “The Wall” en “Subterranea”, voor mij is de overeenkomst vooral dat ze allemaal minstens een half uur te lang duren.
Toch valt er zeker een hoop te geniet op “Aether”. Zo begint het album, na een korte intro, lekker uptempo met Stand Dry (Believe Pt.1), waar mede door de elektronica een prettige drive in zit, en ook Big Illusion weet de aandacht goed vast te houden. Rosabell heeft een aardige zanglijn, waarbij Boyle’s stem me aan die van David Bowie doet denken, terwijl op Some Of Me a-ha in gedachten schiet.

Erg prominent aanwezig op “Aether” is de invloed van Pink Floyd. Het sterk door David Gilmour beïnvloede gitaarspel van Boyle klinkt erg lekker en het instrumentale Metamorphosis is misschien wel het hoogtepunt van de cd. Daarna wordt het helaas wat minder. Straightjacket heeft een aardig samenspel van elektronica en drums en een Mark Hollis-achtige zang, maar Crack In The Shield en met name Sherlock blijven niet echt hangen. Ook in de laatste nummers weet de spanning niet echt terug te keren, waardoor het laatste half uur eigenlijk best een lange zit is als je er geconcentreerd naar probeert te luisteren.

Zoals uit het voorgaande moge blijken is mijn kennismaking met Product niet onverdeeld positief. “Aether” biedt weliswaar een uitgewerkt tekstueel concept, maar onvoldoende muzikale variatie om de lange speelduur te rechtvaardigen. Een zesde element is bij mijn weten echt nog onbekend, dus hopelijk stappen Boyle en Rader op een volgend album af van de conceptalbums en komen ze met een verzameling gevarieerde losse nummers die maximaal een uur klokt. Daar zal ik dan met plezier naar luisteren, want dat ze kunnen componeren en spelen staat buiten kijf.

Wouter Brunner