ProductAlbum

Het derde van de vier elementen komt langs in het derde werk van Product, het studioproject van de Amerikanen Arman Christoff Boyles en Scott Rader. Het werkje ligt weer geheel in lijn met “Aire” (2003) en het debuut “On Water” (2000), want ook nu wordt er weer een historisch figuur uitgelicht, in dit geval keizer Nero. Product gaat er wel vanuit dat je wat van de geschiedenis van Nero weet, want zonder een beetje voorkennis ontgaat je veel van het relaas. Zo was Nero zoals een echte Caesar betaamt, bang vermoord te worden en ontmaskerde dan ook enkele complotten tegen hem. Voorts was zijn relatie met zijn moeder Agrappina nou niet echt best. En tenslotte is het nog maar de vraag of hij werkelijk zelf de brand heeft aangestoken in Rome in het jaar 64, waaruit niet veel later de eerste christenvervolging is voortgekomen (hij moest een zondebok hebben, nietwaar?).

Deze weinig vrolijk stemmende levensgeschiedenis van een verknipte man, die ergerlijk genoeg nog sympathiek overkomt ook nog in de geschiedenisboeken, is dus het thema van “The Fire”. Dat wordt verpakt in typische Product-muziek, langzaam en met veel oog voor productionele detail. Invloeden van no-man en T komen mij te boven, alhoewel de muziek van Product wat meer to-the-point is. Belangrijkste troef in de muziek is de wonderschone stem van Boyles, als componist tevens verantwoordelijk voor het materiaal. Zijn stem hangt in het midden van Mark Hollis (Talk Talk) en Stuart Staples (Tindersticks), alhoewel ik tevens het gevoel krijg dat Boyles nog niet het uiterste uit zijn stem haalt. Maar zonder zijn prachtige stem zou de muziek van Product zijn angel verliezen.

Evenals bij de vorige twee platen is de muziek als een theatershow opgedeeld in twee ‘acts’. Dat is prettig, want met ruim 70 minuten muziek is “The Fire” een zware zit. Het moeilijke concept, de sombere hoes en de soms treurig klinkende stem van Boyles maakt het nou niet één van de vrolijkste cd’s van het jaar. Wat wel verfrissend werkt is dat Product er niet voor gekozen heeft de afzonderlijke nummers nodeloos uit te rekken. De vele composities blijven kort en bondig en ook de twee interludes die de acts verbinden (waarvan de eerste instrumentaal en de tweede niet) blijven spannend doordat ze niet te lang duren.

Zoals gezegd is de productie om door een ringetje te halen. De drums en het percussiewerk van Scott Rader klinken lekker transparant en helder; hij weet de kunst van het weglaten goed toe te passen. Zijn baswerk is helaas wat minder prominent aanwezig en een nadrukkelijkere bassist zou Product niet misstaan. Boyles is naast een uitstekende zanger ook een begenadigd gitarist en alhoewel solo’s spaarzaam zijn, is zijn spel prettig en tot de verbeelding sprekend. Zijn toetsenspel doet me nog het meest denken aan dat van Richard Barbieri (Porcupine Tree, Japan), met name in het tussenstukje Age, dat het prima Jaded Love in tweeën splijt.

Het talent van met name Boyles is groot en daarom vind ik het ook enigszins jammer dat ze kiezen voor de beperkingen van een concept. Ik meen dat Product’s grote prestaties nog moeten komen als ze het conceptidee hebben laten varen. Dolgraag zou ik Boyles willen horen zingen over dagelijkse zaken en dingen die er echt toe doen. Nu blijf ik een beetje met een onbestemd gevoel zitten, daar de persoon van Nero (en die van Galileo op de vorige plaat) mij niets doet.

We zullen eerst nog moeten wachten op de ‘aarde’-plaat. Wellicht kiest men dan voor een recentere figuur, om zo de link te leggen naar het toekomstige werk van Product. “The Fire” betreft een herhaling van zetten, het is identiek aan de twee voorgaande werken. Voor de nieuwe luisteraar is het geen misser echter. “The Fire” is een briljante plaat, maar het gevoel blijft dat we nog niet alles hebben gehoord. Er is meer waar dat vandaan kwam, met andere woorden.

Boyles, we hebben genoeg van je geschiedenisboeken. Wat denk je nu zelf?

Markwin Meeuws