Professor Tip-TopAlbum

Toen de synthesizer voor het eerst zijn invloed liet gelden, creëerde het toekomsttonen. Het waren klanken die de intro van Doctor Who buitenaards maakten en een single als Popcorn deed opvallen. Tegenwoordig zijn synthesizers volledig ingeburgerd. Het keyboard kan echter nog steeds aardige sciencefictionmuziek produceren. Dat tracht Professsor Tip-Top hier dan ook te doen. Het is echter maar de vraag of het resultaat een spannende planetentocht is of monotoon gestaar naar een eindeloze hemel.

Op dit album tref je symfonische popnummers aan met zweverige instrumentatie. Het doet erg aan The Alan Parsons Project denken vanwege de thematische focus, alsook de manier waarop de band een episch gevoel probeert te creëren door middel van de samenhang tussen de nummers. Instrumentaal hoor ik Gilmour’esque gitaarlijntjes en wijds toetsenspel. Tekstueel verhaalt de muziek onder meer over robotica (Machine Emotions bijvoorbeeld) en zwarte gaten, waarbij met name de synthesizers voor futuristische ondersteuning zorgen. Hoewel de composities ietwat saai in elkaar steken, wordt zo wel steeds een prettige sfeer neergezet.

An Akward Choice is indicatief voor wat je op dit album mag verwachten. Een lome melodielijn maakt het nummer enigszins aanstekelijk. De muziek voelt warm en bedwelmend aan. Het is vooral een zweverige compositie vol met uitgestrekte klankenwaaiers die niettemin na verscheidene luisterbeurten leeg en oppervlakkig aanvoelen. Het hoogtepunt van dit album, Passion, valt op door de goede interactie tussen gitaar en toetsen. Deze bluesy melancholieke compositie brengt zelfs Camel ten tijde van “Stationary Traveler” in het geheugen. The Dogs Are Coming heeft verder nog een sterke intro. Je verwacht dat de muziek mooi stuwend opbouwt naar een heerlijk adrenalinemoment, maar dat gebeurt helaas niet. Het gitaarextro is zelfs erg muf.

Dit toont ook het grootste mankement van deze muziek: het is te veilig. Van een album met zulke grote thema’s verwacht je toch wel enige spannende muzikale ondersteuning, maar menig nummer lijkt daarentegen een slaapliedje met wiegende melodieën die de enerverende onderwerpen totaal geen eer aan doen. Het voelt erg navelstaarderig aan. Dat is jammer aangezien de vorige plaat, “Life Is No Matter” bijwijlen spannend was, ofschoon het ook (te) weinig knalvuurwerk bevatte. Dit album is een stap in de verkeerde richting.

“Hybrid Hymns” luistert goed weg en de band heeft op zich een aangename speelstijl. Slecht is het niet, maar de muziek is wel heel erg veilig. Er worden zelfs zo weinig creatieve kansen genomen dat ik niet raar zou opkijken als men deze plaat na één luisterbeurt links laat liggen. Er is gewoon te weinig om voor terug te komen.

Luke Peerdeman