Soms kan je ellendig bevooroordeeld zijn. Bij de eerste klanken gelijk een oordeel klaar hebben: “dat kennen we allemaal al”.
Toch moet er een recensie geschreven worden en verdient een cd aandacht om het goed geanalyseerd te worden. En dat is maar goed ook, want mensen vergissen zich, zo ook mijn persoontje. Deze cd ontwikkelt zich na een aantal luisterbeurten tot iets moois, waar je nog lang van kan genieten. Al moet ik wel even mijn hart luchten, het eerste nummer heeft zo akelig veel overeenkomsten met Porcupine Tree, dat je deze Nederlandse band in beginsel beschuldigt van plagiaat.
Ook de wijze van aankleding van de vier tracks op dit album is in de stijl van Porcupine Tree. Intensieve passages worden afgewisseld met rustige melodieuze stukken, om op andere momenten genadeloos toe te slaan. Langgerekte songs met niet voor de hand liggende structuren, stevige gitaar- en sferische toetsenpartijen en briljante gitaarsolo’s. Dit alles kan je ook op dit album terugvinden, al moet je concluderen dat meestermuzikant Steven Wilson van Porcupine Tree meer overtuiging kan brengen in zijn composities dan deze heren. Daarbij wil ik natuurlijk een kanttekening plaatsen; we hebben te maken met een kwartet jonge enthousiastelingen terwijl Wilson uit meer ervaring kan putten. Daarbij; zelfs hij is niet maagdelijk onbevlekt gebleven in zijn brede oeuvre…
Ondanks dat dit een demo is, brengt deze cd toch bijna veertig minuten appetijtelijke rock voort. Zoals ik zojuist al aangaf, het eerste nummer Changing Legacy heeft veel kenmerken die je ook hoort in de muziek van Porcupine tree, maar daarom ‘pakt’ het je niet minder. Er zit een mooie spanningsopbouw in, lekkere gitaar en mooie toetsen. Het verschil met de al eerder genoemde band is dat deze Nederlanders minder ‘metal’ klinken dan de laatste albums van Porcupine Tree.
Zanger Raoul Potters heeft geen briljant uitgesproken stem, maar klinkt ook zeker niet onaardig. Zijn stem komt een beetje ingetogen over, maar tegelijkertijd kan ik hem ook nergens op een valse noot betrappen. In mijn opinie komt zijn stem wat beter tot zijn recht als hij iets meer gevoel en volume in aanbrengt, zoals hij bijvoorbeeld in het laatste nummer doet.
Het laatste pronkstuk waar ik het over heb is S.C.I.T.S en begint met een deuntje dat mij bijzonder bekend in de oren klinkt. Deze tune klinkt bijna exact hetzelfde als het synthesizer geluid van Marillion’s The Invisible Man van het album “Marbles”. Geen schande want ik vind het een mooi begin van de vijftien minuten durende track. Het is een song die eigenlijk net zo goed in tweeën gedeeld zou kunnen worden. Het eerste gedeelte is lekker vlot en pakkend, heeft een goed refrein en kent een break bij vijf minuten en wordt opgevolgd door een mooi gecompliceerd samenspel van alle instrumenten. Alles is bijzonder goed ge-fine-tuned en knap gecomponeerd. Dit wekt verwachtingen voor de toekomst!
Qua belangstelling van labels hoeft de band zich geen zorgen te maken, want de demo mag zich nu al verheugen op internationale interesse. De Duitse platenmaatschappij Cargo Records zal de cd in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland uitbrengen en Koalla Entretenimento uit Brazilie zal Profuna Ocean in Zuid Amerika gaan promoten. Daarnaast is er ook veel interesse vanuit andere landen.
Ondanks mij bevooroordeelde instelling heeft dit album mij het nodige plezier gebracht. In de basis klinkt de productie in ieder geval goed verzorgd. Binnen de akkoorden componeert de band redelijk recht door zee, maar soms wordt je verrast door meer gecompliceerdere stukken. Een uitstekend debuut al verlang ik voor de toekomst meer eigen identiteit. Dat het talent daarvoor aanwezig is staat voor mij als een paal boven water.
Ruard Veltmaat