Progdreams III (Eclipse Sol-Air, HarvestConcert

Voor de derde keer stond De Boerderij in Zoetermeer in het teken van het Prog Dreams Festival. Twee dagen prog van de bovenste plank, ontmoeting en sfeer. Op de vrijdagavond stonden Crystal Palace, X-Panda en RPWL op het programma. Helaas kon niemand van ons team daar bij zijn. Men sprak de volgende dag vooral over het optreden van X-Panda dat overduidelijk indruk had gemaakt.

Het programma van deze zaterdag kon niet meer gevarieerd zijn dan het geval was. Vier optredens van totaal verschillende bands. Het festival zou sowieso de boeken in gaan als hét reünieconcert van Clepsydra, waar velen reikhalzend naar uitkeken. Maar daar gingen eerst nog drie optredens aan vooraf.

Het Europese Eclipse Sol-Air mocht het bekende spits afbijten. De bandleden komen uit onder andere Servië, Duitsland en Frankrijk, dus de term ‘Europese band’ is hier wel op zijn plaats. Misschien was deze band wel een beetje de vreemde eend in de bijt. De muziek van dit zevental is op zijn minst als ‘apart’ te omschrijven en ik vermoed dat weinig mensen de band kennen. Hun laatste album “Schizophilia”, dat in 2013 uitkwam, werd geproduceerd door Frank Bornemann van Eloy.

De band, bestaande uit drie dames en vier heren, is gezegend met een violiste en twee vocalisten. Zangeres Mireille Vicogne bespeelt daarnaast ook de dwarsfluit. Op het podium vormen ze een interessant stel om naar te kijken. Toetsenist Stefanie Heelein leek met haar knot en zwarte outfit zo uit Robert Palmer’s videoclip “Addicted To Love” gestapt te zijn en stond het hele optreden stokstijf stil, terwijl zanger Philippe Matic-Arnauld des Lions (fantastische naam!) met zijn theatrale stijl alle aandacht naar zich toe trok.

De muziek van Eclipse Sol-Air is een bonte mix van art-rock, symfo en theater, waarbij de luisteraar helemaal overspoeld wordt. Het publiek moest even inkomen, maar werd naar mate het optreden vorderde steeds meer enthousiast. De nadruk lag op het laatste album, maar ook van de eerste twee albums werden nummers gespeeld. Het nummer Watch Over You maakte diepe indruk. Het is opgedragen aan Anna Kortarska. Zij ontwierp het artwork voor het Eclipse Sol-Air album “Bartok’s Crisis” en werd op 24-jarige leeftijd vlak voor haar huis in Berlijn doodgereden door een dronken bestuurder.
Van heel andere orde was bijvoorbeeld het nummer Asylum waarin zanger Philippe Matic-Arnauld des Lions compleet in dwangbuis het podium op stormde en heel overtuigend een psychisch gestoorde man neer zette. Daarbij bleef hij ook nog eens sterk zingen wat een hele prestatie was. Zangeres Mireille Vicogne (die sprak met een geweldig “Allo Allo” accent) had daar meer moeite mee en had de neiging zichzelf te overschreeuwen. Al met al een prima kennismaking met dit enigszins opzienbarende gezelschap.

Na optredens op Progfarm en het Marillion weekend was het de derde keer dat  Harvest in Nederland speelde. Na een wat stressvolle verandering van de line-up (Eclipse Sol-Air had er nog een toegift doorheen geduwd, waardoor Harvest minder tijd had om alles klaar te zetten) trapte de band af met het pakkende Roundabout (album: “Chasing Time“) waarmee meteen de toon voor een uitstekend optreden van deze Catalaanse band met Nederlands bloed werd gezet. Volgens zangeres Monique van der Kolk was het voor haar heel bijzonder om ’thuis’ te mogen spelen (ze is geboren in Nederland maar twintig jaar geleden naar Barcelona verhuisd). Het publiek sloot haar en de band direct in het hart en gaf na elk nummer een geweldig applaus.

Naar mijn mening wordt de band met elk optreden beter. De ervaring spat er vanaf. Toetsenist Jordi Amela blijft vaak wat op de achtergrond, maar zijn sferische spel is cruciaal voor het geheel. De solo’s van gitarist Jordi Prats doen regelmatig aan Steven Rothery denken. Daarnaast weet hij ook qua sfeer mooie dingen uit zijn instrument te halen. Voor bassist Toni Munné was het een van de eerste optredens met de band, maar ook hij deed het erg goed. Zangeres Monique van der Kolk klonk het hele optreden loepzuiver. Qua vocalen liet ze alle andere zangers van die avond ver achter zich. In de meer rustige momenten kon je een speld in de zaal horen vallen, wat bij mij voor kippenvel op mijn armen zorgde.

De band werkt inmiddels aan het derde album en speelde hier twee tracks van. De eerste genaamd It All Becomes Clearer was een vrij lang nummer met een heerlijke opbouw. In het eerste deel zit een geweldige zwevende toetsensolo die de mensen in de zaal nog meer deed opveren. Met een rustig sferisch tussenstuk volgt er daarna weer een mooie climax. In het tweede nummer dat de titel Rush heeft gekregen, is er een hoofdrol voor het inventieve drumspel van de bijzonder sympathieke Alex Ojea. Het was echt geweldig wat hij hier demonstreerde. Als de band dit niveau op alle nummers kan voortzetten, kunnen we eind 2014 een dijk van een album tegemoet zien. Dit optreden vloog voorbij en het ovationele applaus na afloop was meer dan terecht.

Daarna was er een uur pauze. Mensen deden zich tegoed aan een goed bord pasta of een broodje kroket die in De Boerderij te koop waren. Het was heerlijk weer dus het terras stroomde vol, evenals het gezellige podiumcafé.

Om 19:30 was het de beurt aan de mannen van Haken om het podium te veroveren. Het was bij dit optreden een stuk drukker. Aardig wat mensen waren speciaal voor Haken gekomen en gingen daarna ook weer meteen weg. Met het geweldige album “The Mountain” had de band hoge ogen gegooid. In veel jaarlijstjes over 2013 prijkte dit album bovenaan.

Met twee gitaristen in de gelederen klinkt de band op het podium een stuk zwaarder dan op het album. Op “The Mountain” is er een mooie wisselwerking tussen de intense en heftige stukken en kortere rustpuntjes. Deze laatste komen live onvoldoende uit de verf waardoor de muziek constant intens is. Het is technisch ongelofelijk knap wat deze gasten doen, maar het houdt mij op afstand, het raakt mij nergens.

De muziek denderde maar door, ik ging zelf echt naar een ballad verlangen, even een rustmoment. Maar het werd mij niet gegund. Wel gaaf om een flink aantal mensen headbangend door de zaal te zien stuiteren, maar na drie kwartier trok ik het niet meer en heb ik het optreden gelaten voor wat het was.

Rond 21:30 voelde je de spanning in het publiek wat toenemen. Ik merkte het bij mezelf ook. De laatste keer dat Clepsydra in Nederland had opgetreden was in 1998. Een paar maanden voordat ik de prog had ontdekt. Het album “Alone” uit 2001 heb ik helemaal grijs gedraaid. De band live aan het werk zien was een lang gekoesterde wens. Mijn wens voor die avond was dat ze “Alone” integraal zouden spelen, die wens ging helaas niet in vervulling.

De band trapte af met The Missing Spark van het album “Fears”. Bij de eerste tonen van gitarist Marco Cerulli stond het kippenvel al op mijn armen. Geweldig! De band stond in de originele bezetting, dus met bassist Andy Thommen en met zanger Aluiso Maggini. Wat heeft deze laatste altijd onevenredig veel kritiek over zich heen gehad, de man kon niets goed doen, leek het wel. Maar zelden werd ik zo emotioneel geraakt als bij de zang van deze man. En live was dat niet anders!

Als je de man op straat zou tegen komen, zou hij niet opvallen. Eenvoudige kleding, paar kilo te zwaar en achterhaald montuur bril, maar wat is deze man echt! Waanzinnig hoe hij pure emotie in zijn zang weet te leggen. Optredens vind ik al snel te lang duren, maar deze band had rustig nog een uur door mogen spelen.

Van alle vier de albums die de band heeft uitgebracht kwamen er nummers voorbij. De hoogtepunten waren voor mij toch wel Tuesday Night, Travel Of Dreams en No Place For Flowers. Gitarist Marco Cerulli stal de show met zijn hyper melodieuze solo’s waar hij helemaal in op ging. Het was jammer dat drummer Pietro Duca niet te zien was achter zijn elektronische drumstel. Hij had de bekkens zo hoog gezet dat die elk zicht ontnamen. Zijn spel was echter solide, al blijft een akoestisch drumstel live de voorkeur houden.

Met een grote glimlach om mijn mond fietste ik rond middernacht weer naar huis (ja mensen, ik woon er maar acht minuten fietsen vandaan). Dit was een geweldig leuke editie van het Prog Dreams festival. Laten we hopen dat De Boerderij dit soort festivals blijft organiseren. Toen presentator van de dag John Bollenberg aan het publiek vroeg “willen we meer of minder progconcerten in Nederland?” scandeerde iedereen “meer, meer!” maar dan moeten we ook met meer mensen komen! Deze dag waren er ongeveer 200 mensen en dat is veel te weinig.

Verslag: Maarten Goossensen
Foto’s: Richard Winkel
Met dank aan: Cultuurpodium De Boerderij