Progdreams VIIConcert

Voor de zevende opeenvolgende keer presenteert Cultuurpodium De Boerderij het Progdreams Festival. Het festival is inmiddels uitgegroeid tot een jaarlijkse happening waar veel progliefhebbers in Nederland, en zeker ook daarbuiten, naar uitkijken. De line-up voor deze zevende editie was wederom van prima kwaliteit. Directeur Arie Verstegen en zijn team hebben het voor elkaar gekregen om een behoorlijk aantal topbands te verleiden tot de komst naar ons kikkerlandje. Helaas laat de publieke aanwezigheid te wensen over, naar schatting tussen de 200 en 300 man/vrouw hebben de moeite genomen om deze editie van het festival met een bezoek te vereren. Zoals gezegd zeker niet alleen landgenoten, traditioneel zijn er veel bezoekers uit Groot Brittannië, maar ook België, Duitsland en Scandinavië waren vertegenwoordigd in Zoetermeer. Uw recensent had, evenals in 2016, de eervolle taak om als presentator te fungeren, een ‘unieke’ ervaring.

Vrijdag 2 maart 2018

Golden Caves

De eerste band op het podium op openingsavond vrijdag, is Golden Caves, in 2013 opgericht door vijf studenten van Codarts, het Rotterdams conservatorium. De muziek van Golden Caves balanceert op het raakvlak van alternatieve rock, progressieve rock en atmosferische muziek. De jonge Rotterdammers brengen progressieve rock onder de aandacht van de toekomstige prog generatie. Het is niet makkelijk om het spits af te bijten, zeker niet op een gerenommeerd festival als Progdreams. Maar de band doet het prima, enthousiast, gedreven en gepassioneerd, een beetje zenuwachtig, maar dat hebben ze goed onder controle.

Het meest in het oog springend is de werkelijk uitstekende stem en podiumpersoonlijkheid van zangeres Romy Ouwerkerk. Haar stem doet in de verte denken aan de vocalen van Anneke van Giersbergen. Die mooie zangpartijen worden nog eens versterkt door de vaak twee- en soms zelfs driestemmige zang, met toetseniste en gitarist als ondersteuning. Een mooie uitgebalanceerde set met rock en ballads afgewisseld, op het nummer Maze na werd het goed ontvangen debuutalbum, “Collision”, in zijn geheel gespeeld. Gitaar en toetsen waren duidelijk minder prominent aanwezig, alles staat in het teken van de zang.

Het publiek kon het optreden zeer waarderen getuige een uiterst enthousiaste respons op de muziek, de band was er redelijk ondersteboven van. We gaan zeker nog meer horen van deze jeugdige progrockers uit Rotterdam, waar wel meer talent vandaan komt, denk aan Sky Architect maar ook aan Mayra Orchestra. Alle lof voor de hoop voor de toekomst.

Bent Knee

Bent Knee is afkomstig uit Boston en werd in 2009 opgericht met als doel om de grenzen tussen pop en rock te verleggen, een behoorlijk ambitieus streven als je het mij vraagt. De drijvende kracht achter deze band is zangeres/toetsenist Courtney Swain. Samen met gitarist Ben Levin vormt zij de kern van de band die verder nog bestaat uit een krachtige, solide ritmesectie en violist Chris Baum die een vleugje drama toevoegt aan het bijzondere geluid van Bent Knee. De band brengt een uniek soort artrock.

Wat een bonte verzameling van muzikanten, allemaal even gepassioneerd en gedreven in hun spel. Koningin van de band is toch wel de reeds gememoreerde zangeres Courtney Swain, prominent geplaatst in het midden van het podium achter haar toetsenbord. Wat een strot, ongelofelijk. De muziekstijl van de band is zeer verschillend, van Roxy Music tot (vooral) Zappa en alles er tussen in. Met veel passie en inzet gebracht, heel aanstekelijk. Veel materiaal van hun veelgeprezen debuutalbum “Land Animal”.

Producer en ‘live sound designer’ Vince Welch vertoeft tijdens het optreden pontificaal op het podium, dat zie je niet zo vaak. Hij is blijkbaar een integraal en belangrijk onderdeel van de band en wordt als zodanig zelfs op de hoesfoto vermeld. Bijzondere muziek door een jong gezelschap uit Boston waarover het publiek een waarderend oordeel uitsprak. Zoveel waardering dat er zelfs een ultra korte toegift van af kon in de vorm van het nummer Way Too Long, hoe ironisch. Hulde voor zoveel spelplezier en passie, ook van deze band gaan we in de toekomst zeker nog horen.

Blind Ego

Afsluiter Blind Ego is weer hele andere koek. De band is het soloproject van gitarist Kalle Wallner, bekend van RPWL. In 2005 besloot Wallner dat hij naast zijn werk met RPWL ook eigen materiaal wilde uitbrengen. In samenwerking met zijn RPWL collega Yogi Lang produceerde hij in 2007 zijn debuutalbum, “Mirror”, twee jaar later gevolgd door zijn tweede album “Numb”. Door het drukke schema van RPWL stond zijn solocarrière de afgelopen jaren op een laag pitje, maar in 2016 zag dan toch het derde studioalbum, “Liquid”, het licht. Een live cd/dvd, opgenomen tijdens optredens in Hamburg en Loreley getiteld, “Liquid Live”, kwam vorig jaar uit.

Blind Ego levert een soort van prog metal wat af en toe gevaarlijk overhelt naar de gewone metal. Met ouderwetse hard rock poses, voetje op de monitor, en zelfs een heuse gitaar battle leek het optreden in dit opzicht meer op een show van Iron Maiden dan op een prog rock gig. Wallner kan natuurlijk uitstekend spelen en demonstreerde dat bij tijd en wijle ook, zijn lyrische aan Gilmour verwante spel steekt met kop en schouders  boven iedereen uit, hoe goed en professioneel de rest van de band ook is. Veel materiaal van “Liquid”, het laatste studioalbum van de band uit 2016.

De gerenommeerde producer Yogi Lang achter de knoppen van de zaalmixer en een eigen licht dame geeft het begrip ‘professioneel’ een andere dimensie. Dat was het dan ook, uiterst solide en professioneel. Niet helemaal mijn kopje thee, maar dat is irrelevant. Het publiek, inmiddels behoorlijk uitgedund, leefde behoorlijk mee, al klaagde zanger Scott Balaban over het feit dat de bezoekers zo stil waren tussen de nummers door, hij kon ons  bijna horen ademen. Misschien dat het late tijdstip van het optreden, zo tussen 11 en 12, of de relatief lange dag die de trouwe bezoekers er al op hadden zitten hieraan debet was. Zo’n tweehonderd bezoekers hadden kou en sneeuw getrotseerd om de toekomst van prog aan het werk te zien en zij werden deze avond zeker niet teleurgesteld. Geluid en licht waren wederom van hoge kwaliteit, zoals we inmiddels van de Boerderij gewend zijn.

Enfin, een mooie start van het traditionele driedaagse gebeuren in Zoetermeer. Helaas werd de organisatie getroffen door de eerste afzegging: Tim Bowness en zijn band zien door het slechte weer geen kans om van het eiland af te komen en worden op zondag vervangen door de het Nederlandse Downriver Dead Man Go. En het zou helaas niet bij die ene afmelding blijven…

Dag 2

Alan Reed & The Daughters of Expediency

Alan Reed is afkomstig uit Glasgow en verwierf in de jaren ’80 bekendheid als frontman van de progressieve rockband Pallas. In 2010 eindige zijn lange periode bij de band en in 2012 verscheen zijn eerste soloalbum, “First In A Field Of One”. Reed blijft het neo-prog genre trouw en inmiddels is zijn tweede album, “Honey On The Razors Edge”, uit 2017 een feit, zojuist gevolgd door een live-album getiteld “Live: From the Razor’s Edge”.

De setlist is een mix van solowerk en werk van Pallas met nadruk op het laatste soloalbum. Leuke start van de tweede dag van het festival. De jaren tachtig prog is inmiddels wel een beetje gedateerd, Pallas heeft nooit de status bereikt van tijdgenoten als Pendragon en IQ, om over Marillion maar helemaal niet te spreken. Reed en zijn maatjes hebben het duidelijk naar hun zin op het podium, veel (on)gein, twitter berichtjes en appen tijdens het optreden, alles ter verhoging van de feestvreugde.

Gekleed in een te groot zwart jasje met witte sterren en een bril met donkere glazen (rock ‘n roll of doktersadvies?) werkte de vriendengroep zich met veel plezier door hun bekende materiaal heen, plezier dat duidelijk oversloeg naar het publiek. De gerespecteerde journalist van de BBC uit Londen, 54 inmiddels, doet het nog best. Een geestdriftig en energiek optreden dat als ongecompliceerde opener van de zaterdag prima op zijn plek was.

Celestial Fire

Dave Bainbridge kennen we natuurlijk als oprichter van IONA. Na het verschijnen van zijn veelgeprezen tweede soloalbum, “Celestial Fire”, (2014) wilde Dave een band vormen die zowel zijn solowerk als nummers van het uitgebreide oeuvre van IONA met emotie, vuur en passie kon brengen. Je kunt gerust stellen dat hij in die opzet ruimschoots geslaagd is.

De band van Dave Bainbridge, Celestial Fire, maakte een verpletterende indruk op uw recensent en het aanwezige publiek in de Boerderij. De gedreven en uiterst serieuze wijze waarop het talentvolle gezelschap speelde was schitterend om te zien. Hierbij viel het veelzijdige karakter op van de bandleden: bassist Simon Fitzpatrick (Carl Palmer’s Legacy, Jennifer Batten) speelt net zo makkelijk de Stick, de uitstekende zangeres, de multi-getalenteerde Sally Minnear (dochter van Gentle Giant’s Kerry Minnear) kon ook prima uit de voeten op percussie en akoestische gitaar, en dan heb ik het nog niet eens over de grote voorganger gehad. Er zijn maar weinig muzikanten die op zowel toetsen als gitaar zo goed uit de voeten kunnen als Bainbridge. Ik denk dan hooguit aan Kerry Livgren van Kansas of Pete Jones van Tiger Moth Tales. De band speelde een dwarsdoorsnede van het materiaal van het gelijknamige album en stukken van IONA, bekende kost voor drummer Frank van Essen. Dave Brons (GB3) is een fantastische gitarist, zijn duetten met Bainbridge waren absolute hoogtepunten voor mij. De prachtige breekbare stukken met Keltische invloeden van IONA, vooral Brendan’s Voyage van “Beyond These Shores” uit 1993, kwamen prima uit de verf, de stem van Minnear speelt daar een belangrijke rol bij. Zonder meer een van de hoogtepunten van het festival.

Dave Kerzner Band

Dave Kerzner was eerder te gast in Zoetermeer, tijdens de vijfde editie van Progdreams in 2016. Hij en zijn band maakten een diepe en blijvende indruk op het publiek, voldoende reden om opnieuw uitgenodigd te worden. In 2016 bracht hij een live-album uit met de titel “New World Live”, waarop zijn debuutsoloalbum “New World” uit 2014 live in zijn geheel wordt uitgevoerd. Een deel van dit live-album is opgenomen tijdens het eerder genoemde Progdreams V festival in de Boerderij. In 2017 werd zijn nieuwe conceptalbum, “Static”, uitgebracht. Beroemde muzikanten zoals Nick D’Virgilio (Big Big Train, Spock’s Beard), Steve Hackett en Colin Edwin (Porcupine Tree) namen deel aan het album.

Dave Kerzner Band speelde een gedegen set met materiaal van zijn beide soloalbums, plus een nummer van debuutalbum “Dimensionaut” van Sound Of Contact, Not Coming Down. Op drummer Alex Cromarty na was de samenstelling hetzelfde als twee jaar geleden tijdens de vijfde editie van het festival. In een smetteloos wit shirt, gezeten achter zijn toetsenbord in het midden van het podium, was het duidelijk wie hier de touwtjes in handen had. Zelf gaf hij aan het jammer te vinden dat zijn (hernieuwde) samenwerking met Simon Collins voor Sound Of Contact op niets was uitgelopen, hij zou graag af en toe weer in zijn rol als toetsenist willen terugvallen, blijkbaar. De reeds opgenomen muziek zal wel uitgebracht worden, maar dan als solomateriaal van de respectievelijke schrijvers. Jammer.

Er moet me van het hart dat ik dit optreden van Kerzner cs matiger vond dan twee jaar daarvoor toen hij voor mij een van de absolute hoogtepunten van het festival was. Een beetje mat, de sprankeling van het eerdere optreden ontbrak. Dat laatste geldt zeker voor miss McBroom, deze keer veel minder aanwezig. Het lijkt wel of het verlaten van haar geliefde Italië haar steeds zwaarder valt. Geen grote vocale uithalen deze keer, het feit dat The Great Gig in the Sky was geschrapt van de setlist, hielp in dat verband niet mee. Nog een eervolle vermelding voor buddy Fernando Perdomo, een onderschat gitarist met grote kwaliteiten. Zijn bekende act aan het einde waarbij hij zijn (speciaal voor dat doel bespeelde) gitaar lijkt te vernietigen en alle snaren er af trok, was ook dit keer te zien. Hij ziet eruit als de eerste de beste landloper maar het is een ras artiest wiens spel in de verte aan David Gilmour doet denken, maar dan aan de steroïden. Sally Minnear keek met angst en beven toe, ze had speciaal voor dit optreden haar akoestische gitaar aan Kerzner uitgeleend…

Magenta

Als slot act van de tweede avond voor het festival stond Magenta op de rol. De veelbekroonde band is afkomstig uit Wales en werd in 1999 opgericht door ex-Cyan bandlid Rob Reed en zangeres Christina Booth. In april 2017 verscheen al weer hun zevende studioalbum, “We Are Legend”. Booth werd onlangs wederom geëerd met de ‘Beste Vrouwelijke Vocalist’ onderscheiding tijdens de Classic Rock Society Awards. Tijdens datzelfde evenement werd Rob Reed overigens gekozen tot ‘Beste toetsenist’.

Ik was zeer benieuwd naar het optreden van het kwintet uit Wales. Na het uitbrengen van hun uiterst succesvolle en zeer goed ontvangen laatste studioalbum wil je graag zien of de complexe muziek ook live waargemaakt kan worden. En natuurlijk kunnen ze dat, daar had ik eigenlijk niet aan mogen twijfelen. Het majestueuze Trojan van het nieuwe album, bijna een half uur pure prog, vormde het openingsnummer. Een uiterst energiek en professioneel optreden van de heren en dame, die bijna letterlijk hemel en aarde hadden bewogen om de trip vanuit de besneeuwde bergtoppen van de Brecon Beacons naar Nederland te kunnen maken. De gelauwerde zangeres Christina Booth, op pijnlijke hoge hakken, en de bebrilde multi-instrumentalist Rob Reed zijn belangrijke blikvangers van de band, maar de show werd ditmaal toch gestolen door gitarist Chris Fry. Wat een geweldige muzikant is die man, op zowel de akoestische als de elektrische gitaar. Met zijn sterk aan Steve Howe van Yes refererende stijl van spelen maakte hij het verschil deze avond. Mede dankzij een behoorlijke hoeveelheid bananen trouwens.

Ook hier weer een mix van het nieuwe album, helaas moest het titelnummer geschrapt worden in verband met tijdsgebrek en het oudere meer bekende werk. Natuurlijk ontbraken Deamons, Metamorphosis en The Lizard King ook ditmaal niet. Magenta kreeg als laatste band van de avond wat extra tijd toebedeeld waardoor we ook nog konden genieten van Pride. Tot groot genoegen van het zeer enthousiaste publiek dat zijn waardering voor de band niet onder stoelen of banken stak. Uitstekende show van Magenta en een mooi en passend einde van de tweede dag van het festival.

Dag 3

Dag drie van Progdreams moest opnieuw een afzegging slikken. Vanwege het slechte weer in Groot-Brittannië had in eerste instantie Tim Bowness al moeten annuleren. Vandaag kwam ook Lifesigns met het bericht dat ze het vasteland van Europa niet konden bereiken. Voor beide afzeggingen werd echter een adequate vervanger gevonden. Respectievelijk Downriver Dead Men Go en Focus.

Kaprekar’s Constant

De middag werd aangevangen met een optreden van het Britse Kaprekar’s Constant. In 2017 maakten zij grote indruk op mij met hun schitterende debuutalbum “Fate Outsmarts Desire” en ik was dan ook zeer benieuwd hoe dit live zou klinken. Dat viel allerminst tegen, zeker als je in aanmerking neemt dat dit pas de tweede keer was dat de band live optrad. Daarbij kwam ook nog dat drummer Phil Gould vanwege een voetinfectie niet van de partij kon zijn en er te elfder ure een vervanger moest worden geregeld die alle partijen nog moest leren. Groot respect dan ook voor George Mitchell die vanachter zijn kit alles in goede banen wist te leiden. Het was te zien dat bepaalde automatismen nog niet helemaal ingeslepen waren, maar het brengen van de zwaar gearrangeerde muziek die de band maakt is voorwaar geen sinecure. Het complete album werd gespeeld, waarbij het epische Houdini – King Of Cards vanwege de tijd in een verkorte versie werd gebracht. De nummers werden op kenmerkende, van gortdroge Engelse humor voorziene wijze aan elkaar gepraat door bassist Nick Jefferson. Hij is samen met gitarist Al Nicholson het creatieve hart van dit project. Grote blikvanger deze middag was natuurlijk David Jackson die met zijn grote arsenaal aan blaasinstrumenten de show stal. Het is echt een genot om hem, getooid met zijn kenmerkende leren pet en met sherrif ster op de borst voortdurend te zien wisselen van fluiten en saxofoons waarbij hij er vaak twee tegelijk bespeelt, terwijl hij nummer drie tegen zijn zij geklemd houdt. Mooi om ook te zien dat dochter Dori – die hier met haar prachtige stem de vocalen verzorgde – haar vader al zingend door de moeilijke partijen leidde. Het prachtige Hallsands sloot de set af. Een gesprekje naderhand met de heren leerde mij dat er al nieuw werk in de maak is. Het optreden vandaag bevestigt maar eens dat dit iets is om naar uit te kijken. Een prachtige start van de slotdag van dit mooie festival.

Downriver Dead Men Go

Het relatief onbekende Downriver Dead Men Go had de ondankbare taak om één van de gaten te moeten opvullen die ontstonden door de al genoemde afzeggingen. Zeker ook omdat de band een totaal ander soort muziek speelt dan Tim Bowness of Lifesigns. De vijf heren schotelden ons een fraai rondje post-rock voor met de nodige langgerekte muzikale uitspattingen. In 2015 verscheen hun debuutplaat “Tides”, maar wat wellicht een mooie bijkomstigheid was voor de band, was dat de opvolger op punt van verschijnen staat. Van deze opvolger kregen we dan ook wat muziek te horen, die zeker in het verlengde van de voorganger ligt. Het optreden oogde nogal statisch, maar dit valt nog de billijken door het feit dat de muziek niet direct uitnodigt tot frivole capriolen op het podium.

Focus

Die capriolen zijn bij Focus natuurlijk meer regel dan uitzondering. De band van veteraan Thijs van Leer is altijd wel in voor een feestje. Gezeten achter zijn eeuwenoude Hammond orgel, jodelde, brabbelde en fluitte hij het optreden aan elkaar. Gesteund door de oudgediende Pierre van der Linden op drums, gitaarwonder Menno Gootjes (prachtige metal-pose!) en nieuweling Udo Pannekeet op een wonderschone zes-snarige basgitaar toverde deze prog-legende het publiek een strakke show voor waar voornamelijk oud werk werd gespeeld. Het is toch een genot om nummers als House Of The King, Sylvia en natuurlijk Hocus Pocus te horen. Maar ook het nieuwere werk als All Hens On Deck en Focus 7 zijn zeer genietbaar. Het wrange toeval wilde dat precies op deze dag voormalig Focus-drummer Hans Cleuver was overleden, waar Thijs van Leer mooi nog even bij stilstond. Het optreden werd afgesloten met de singles Harem Scarem en Hocus Pocus die werden opgeleukt met uitgebreide solo-sessies van alle bandleden. De uitgebreide ervaring van de heren zorgde er in elk geval voor dat ondanks de last-minute call dit optreden stond als een huis.

Steve Rothery Band

Over veteranen gesproken! Steve Rothery draait inmiddels toch ook al een krappe veertig jaar mee in het vak. Overbekend natuurlijk als gitarist van Marillion, maar inmiddels ook al een tijdje bezig met een verdienstelijke solocarrière. Sinds Steve Hogarth zanger is bij Marillion wordt er uit het Fish-tijdperk van die band niet zo gek veel meer live gebracht. Rothery lijkt hier toch een uitlaatklep voor nodig te hebben omdat hij met zijn eigen band deze nummers wel live brengt. De setlist wordt echter afgetrapt met een viertal ijzersterke nummer van het album “The Ghost of Pripyat”. Dat deze nummers live veel beter uit de verf komen dan op de plaat wordt hier nog maar eens bewezen. Als dan na deze vier nummers zanger Martin Jakubski het podium betreedt weet je dat het feestje nu echt gaat beginnen. Het publiek wordt getrakteerd op een groot aantal oude Marillion klassiekers waarbij zelfs een tweetal B-kantjes in de vorm van Cinderella Search en Three Boats Down From The Candy tot groot genoegen van de massaal meezingende toeschouwers worden gespeeld. En hoewel Jakubski absoluut het charisma van Fish ontbeert, doet hij vocaal af en toe wel degelijk aan de boomlange Schot denken. Een ware trip-down-memory-lane die eindigt met twee absolute feestkrakers in de vorm van Garden Party en Market Square Heroes. Een ware afsluiter van drie prima geslaagde dagen.

Ook voor de zevende maal is De Boerderij erin geslaagd om met een aansprekend programma te komen voor het prog-minnende publiek. De grote diversiteit van de artiesten zorgt ervoor dat veel subgenres vertegenwoordigd zijn en nieuwe artiesten staan samen met gevestigde grootheden geboekt. Daarnaast is dit een prima gelegenheid om oude vrienden te spreken en nieuwe vrienden te ontmoeten. Op naar editie VIII!

Verslag dag 1 en 2: Alex Driessen
Verslag dag 3: Ralph Uffing
Foto’s: Ron Kraaijkamp