ProgelandAlbum

We schrijven 2007 als de uit Finland afkomstige bassist Petri Lindström en zanger Tomi Murtomäki twee nummers op hun My Space pagina zetten om zodoende in contact te komen met gelijkgestemde muzikanten om een band mee te formeren. Het is hun ambitie om progressieve hardrock á la Uriah Heep te gaan spelen en al snel is daar de eerste bezetting.

Aanvankelijk heeft de band, die inmiddels luistert naar de naam Progeland, twee gitaristen in de gelederen, totdat in 2014 nieuwkomer Matias Kangasniemi het gitaardepartement in z’n eentje gaat doen. In dat jaar verschijnt het debuutalbum “Gate To Fulfilled Fantasies” en eind 2018 ligt het hier besproken “Harmony Of The Universe” in de schappen. Een en ander heeft geleid tot een goed op elkaar ingespeelde formatie.

De band laat op zijn nieuwe album een niet al te heftige variant horen van de symfonische hardrock, muziek die gehuld is in een aandoenlijke sfeer die je meeneemt op reis. Om precies te zijn: de teksten en de muziek op “Harmony Of The Universe” vormen een trip langs het verleden en de toekomst van een persoon. De instrumentale opener World Without End heeft nog enige schermutselingen in zich maar daarna is het overwegend toch een mildere, vaak door orgelakkoorden ondersteunde toon waar de band mee komt. Het is vooral de nette zang van Murtomäti die de muziek aangenaam maakt. Hij zingt met een lichte vibrato en dat maakt zijn manier van zingen enigszins theatraal, denk wat dat betreft aan de stem van Phillip Griffiths (Alias Eye). Luister even naar Make Me Real Again en hoor hoe hij je moeiteloos door het nummer heen loodst. Het is trouwens in het overige materiaal niet anders.

Progeland siert waar nodig z’n muziek op met folky geluiden en passages. Deze zitten verankerd in de composities en worden dan ook voortgebracht door het standaard instrumentarium zoals dat naar voren komt in het fluitachtige toetsenspel van Make Me Real Again of tijdens de break met akoestische gitaar in Camblin With Time. Ook weet de band wat zwieren is getuige het 6/8^ste deel van Welcome Winter Time waar de melancholieke zang een injectie met Damian Wilson achtige intensiteit krijgt.

Ondertussen peddelt de band lekker verder met nummers als Lost en Out Of The Point Of No Return, tracks waarin men weer fraaie melodieën aan het palet toevoegt maar waar de mannen ook hun niet al te weelderige aanpak onderstrepen. Jammer genoeg duurt het tot het eerdergenoemde Gamblin With Time voordat de enige gitaarsolo van het album klinkt en gezien de kwaliteit ervan mag je je toch echt afvragen waarom Kangasniemi deze tool niet vaker  heeft ingezet. Maar goed, we roeien even verder. Als je een nummer als The Song Of The Sea hoort blijkt maar weer eens temeer hoe wonderbaarlijk het is dat Progeland met relatief eenvoudige progmuziek een noemenswaardig album weet te creëren en ook het afsluitende What A Perfect Summer Day, waarin iets mandoline-achtigs klinkt, roept dat op.

Het mooie van sommige muziek is dat ze je zonder aanwijsbare reden kan raken. “Harmony Of The Universe” heeft het in zich zo’n album te zijn.

Dick v/d Heijde