Progmotion is een stichting die in 2012 is opgericht om de progressive rock in Nederland een nieuwe impuls te geven. De stichting ziet voldoende mogelijkheden om de bekendheid met het genre bij het een breder publiek te laten herleven. Het eerste concrete wapenfeit van Progmotion was het organiseren van een festival met drie aantrekkelijke groepen: Minor Giant, Galahad en Kingfisher Sky dat Wolverine op het laatste moment verving.
Minor Giant
Minor Giant is een progressief rock project van de uit Venray afkomstige toetsenist Rindert Lammers en drummer Roy Post. Dit project nam in 2011 concrete vorm aan door de toevoeging van zanger/gitarist Jordi Repkes, basgitarist Harry den Hartog (onder meer ex-PBII) en toetsenist Jos Heijmans. Minor Giant genoot deze avond zijn vuurdoop met het eerste optreden voor publiek. Mijn verwachtingen en die van veel anderen waren hoog gespannen. Het valt immers te bezien of zenuwen in een eerste optreden geen parten spelen. En om maar met de deur in huis te vallen, dat deden ze niet. Verre van dat zelfs.
Van meet af aan in het openingsnummer On The Road stond daar een ontspannen ogend stel met een positieve uitstraling. Verantwoordelijk voor die uitstraling waren de ontwapenende zanger/gitarist Jordi Repkes en Rindert Lammers zelf. Dat Lammers een groot fan is van Neal Morse mag iedereen zien en horen. Maar dat je met 18 jaar al in staat bent zo iets neer te zetten verdient louter respect. In een ondersteunende en dragende rol werden deze jonge gasten bijgestaan door de ervaren Harry den Hartog op basgitaar en Jos Heijmans op toetsen. En dan mogen we de kleine vorst Roy Post op drums uiteraard niet vergeten.
Naar gelang het drie kwartier durende optreden vorderde, kwamen de kleine reuzen meer en meer los. Het publiek luisterde naar de nummers die niemand nog ooit had gehoord en beloonde het vijftal na elk nummer met een ovationeel applaus. Vijf nummers passeerden de revue waarvan zowel muziek als tekst door Lammers zijn geschreven. Muziek waarvan ik iemand hoorde zeggen dat het bezieling heeft. En ik kan me daar volledig bij aansluiten. Ze zullen allemaal terecht komen op het debuutalbum “On The Road” dat in de vroege zomer van 2013 zal verschijnen.
Het moet vreemd lopen wanneer de progwereld de komende jaren niet erg veel van Minor Giant gaat horen. Sterker nog, over tien jaar kunnen veel mensen vol trots zeggen dat ze op 1 september 2012 getuige waren van het eerste optreden van Minor Giant.
Galahad
Al sinds 1985 duikt de naam van Galahad op. De band met frontman Stu(art) Nicholson heeft een discografie waarop talloze albums staan. Na het album “Empires Never Lasts” in 2007 werd het stil rond de band. In 2012 waren ze terug met het album “Battle Scars” en enkele weken na dit concert zou het album “Beyond The Realms Of Euphoria” het licht zien. Zware tegenslag ondervond Galahad vanwege het overlijden van de pas 44-jarige Neil Pepper in september 2011 na de opnames van laatstgenoemde twee albums. Zijn plaats werd deze avond ingenomen door de Twelfth Night basgitarist Mark Spencer.
Het degelijke optreden stond in het teken van de laatste twee albums “Battle Scars” en “Empires Never Lasts”. Het stevige Battle Scars maakte gelijk duidelijk wat er deze avond verwacht kon worden. Een entertainende Nicholson, voorzien van eyeliner en zwarte nagellak en een ontspannen Mark Spencer die gedurende het hele optreden over het podium banjerde. Zijn basgitaar met oranje fluorescerende snaren losjes om de nek hangend. Roy Keyworth vond het allemaal best en speelde geroutineerd zijn partijen. Galahad gaat al bijna 30 jaar mee. Dat doen ze qua muziek ook met de tijd. De moderne synthesizerklanken van Dean Baker in Seize The Day, die soms tegen dansbare beats aanhangen, kwamen live ook uitstekend tot zijn recht. In de hoge vocalen in Empires Never Lasts was te horen dat Nicholson wat moeite had zijn stem onder controle te houden. Mogelijk had de rijkelijk uitgespuugde rook vat gekregen op zijn stembanden. Het deed verder niets af aan de live beleving van een band die we ruim twee jaar niet in Nederland hebben gezien.
Kingfisher Sky
De Zweedse band Wolverine, die als headliner voor dit festival was geboekt, had het optreden op het laatst helaas moeten afzeggen. Zanger Stefan Zell kampte met een longontsteking. Alhoewel hij er alles aan had gedaan om snel te herstellen bleek het niet mogelijk om op te treden.
De uit Den Haag afkomstige groep Kingfisher Sky was bereid gevonden op te treden als slotact op het festival na de afzegging van Wolverine. De formatie rondom zangeres Judith Rijnveld en drummer Ivar de Graaf (ex Within Temptation) heeft twee albums op zijn naam staan, waarvan de laatste “Skin Of The Earth” de Album Top 100 wist te bereiken.
Dat de band een live-reputatie heeft kon iedereen constateren. Het zevental verdiende groot respect om een groep te vervangen waarvoor veel mensen waren gekomen. Kingfisher Sky is met hun gothic/metal-achtige geluid immers geen Wolverine en dat lieten veel mensen blijken door gaandeweg het optreden de zaal te verlaten en zich naar buiten of naar het cafégedeelte te begeven. De groep liet zich daardoor niet van de wijs brengen en speelde onverstoorbaar verder. Men liet daarbij horen thuis te horen in het rijtje Within Temptation, After Forever en Epica. Judith Rijneveld deed haar stinkende best de mensen terug de zaal in te zingen. Aan haar lag het niet. Net zo min aan de opvallende celliste Maaike Peterse. Met de twee gitaristen Edo van der Kolk en Chris Henny in je band mag je verwachten dat een van beiden zijn rol als blikvanger pakt. Maar het was de iets achter op het podium zittende Peterse, die niet alleen met fraai spel (waaronder als een basgitariste aan de snaren plukkend), maar ook met haar mimiek aandacht naar zich toe wist te trekken. Maar het meest betoverend was haar headbangen met het langste en mooiste haar dat ik ooit heb gezien.
Drummer Ivar de Graaf zag dat het goed was en liet blijken tot de betere drummers van ons land te horen. Het was jammer dat toetsenist David Gutiérrez Rojas vrijwel gedurende het hele optreden letterlijk in nevelen was gehuld. Het verdiende applaus van de ‘achterblijvers’ was er na afloop niet minder om.
De organisatie in casu Progmotion kan terugzien op een geslaagd festival. Op de tegenslag door het afzeggen van de hoofdact werd adequaat geanticipeerd. Net als de opkomst en de gezellige entourage van in dit geval De Pul geeft dat vertrouwen voor de komende activiteiten en ongetwijfeld een festival in de toekomst.
Verslag: Hans Ravensbergen
Fotografie: Ron Kraaijkamp