ProgoctopusAlbum

Progoctopus is een ware ‘jonge honden-band’ uit Groot Brittannië. Ze bestaan nog geen jaar en hebben een half jaar na hun oprichting al een verpletterende ep op hun conto staan. Dat verpletterende slaat vooral op lef. Lef om zichzelf Progoctopus te noemen, lef om hun debuut-ep “Transcendence” (overstijging) te noemen en vooral lef om allerlei ideeën uit het inmiddels decennia oude prog-universum op een volledig onconventionele wijze tot een geheel te smeden. In dat opzicht zijn er wel parallellen met de jonge King Crimson te bespeuren. En via de zangeres in de bezetting kom je zo al snel bij die andere ‘jonge honden’ progband uit Canada uit: District 97. Dat bandje heeft ooit samen met John Wetton een aantal King Crimson-klassiekers opgenomen. Behalve de eigenzinnigheid en de zangeres in de bezetting houdt daar de vergelijking op.

Progoctopus is namelijk een volledig gitaargeoriënteerde band. Niks geen symfonische rock met brede toetstapijten maar puntige gitaarrock met zelden een reguliere vierkwartsmaat. De invloeden vliegen van links naar rechts en weer terug. Een jazzy opening, rauwe hoekige gitaar-riffs waar de vroege Rush en Led Zeppelin invloeden vanaf spatten, onregelmatige maatsoorten en onverwachte ritmische breaks die Dream Theater referenties oproepen. Het grote contrast wordt echter gevormd door zangeres Jane Gillard met haar kraakheldere stem. Ze klinkt als de jongste telg uit de Nolan Sisters (I’m in the mood for dancing) in de beste Britse vocale jaren zeventig traditie. De melodieën die ze zingt zijn niet voor de hand liggend al klinkt het refrein van het titelnummer wél erg catchy.
Na verloop van tijd begon ik me enigszins te ergeren aan die voortdurend zwaar vervormde gitaar die haar begeleidt. Dat heeft ze niet verdiend. Des te aangenamer is de verrassing dan ook als er opeens een vloeiende Holdsworth-achtige solo met dito geluid uit de speakers klinkt. Wat een geweldige techniek heeft deze Alistair Bell. Dat geldt overigens voor alle vier muzikanten.

Na het vele gitaargeweld klinkt Like Stone wel als een verademing. Subtiele drums, akoestische gitaar en vooral de (fretloze) basgitaar die een gepaste achtergrond vormen voor dit fraai (tweestemmig) gezongen nummer.
In het slotnummer overheerst de zwaar vervormde gitaar weer, maar geeft Gillard uitstekend vocaal tegenwicht met een aantal gedurfde uithalen.

Als dit jonge gezelschap er in slaagt om zijn composities iets meer te stroomlijnen en meer variatie aan te brengen in het gitaarspel, zou het zo maar kunnen dat er een mooie toekomst in het verschiet ligt voor deze Progoctopus. Het debuut is in elk geval zeer veelbelovend.

Lees ook het mini-interview hier.

Math Lemmen