ProgressAlbum

Mijn kennis van het Estoniaans is na de middelbare school een beetje weggezakt, maar als je net doet alsof het Italiaans is, dan gaat het wel weer. Dat is des te makkelijker, omdat zanger Ragnar alle andere elementen van de edele kunst der Italiaanse progzang (schor, geschreeuwd, met meer emotie dan talent) tot in de puntjes beheerst.

Daarmee is meteen ook het naarste gezegd over dit tweede album van de Estoniaanse band Progress, uitgebracht op het welluidend klinkende label Stragiato. Want de zang mag dan een doorn in mijn aurale oog zijn, de rest van de muziek is eigenlijk meer dan in orde.

Progress maakt progrock die met beide benen ferm in de jaren ’70 leunt. Het openingsnummer deed dankzij de loodzware orgels meteen denken aan Uriah Heep, en ook de meeste andere nummers blijven in die invloedrijke tijd hangen. De mannen noemen zelf Beardfish, Wigwam en Rush in de bijsluiter en dat snap ik wel. Zelf bedacht ik nog wat overeenkomsten met de vroege Alquin, maar die zullen heus wel per ongeluk zijn.

Het geluid is lekker ongepolijst, de boel ruist als een psychedelisch bandje uit de jaren ’60, de gitaren zijn mooi scherp en ook de ritmesectie klinkt authentiek. Daarbij liggen de nummers lekker in het gehoor, de instrumentale riffs zijn op een nostalgische manier inventief (ze klinken bekend, maar zijn nieuw) en de mannen kunnen een lekker potje rocken als het moet. Luister bijvoorbeeld naar de intro van Kuu, een nummer dat zijn tijd zo ver achteruit is dat het op elke rockplaat uit de vroege jaren ’70 zou kunnen hebben staan. En dan is het nog een heerlijke blues ook.

Nou ja, mensen met heimwee naar die tijd kunnen met “Tulejää” (betekent overigens vuur-ijs, en waarom ook niet?) hun hart ophalen, de nummers zijn meer dan puik, de sfeer is goed, er wordt knap gespeeld en de zanger zal het allemaal wel goed bedoelen. Veel meer kun je van een bandje niet verlangen, toch?

Erik Groeneweg